Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα. Απ’ όλες τις στιγμές της χριστιανικής μυθοπλασίας, η πιο ανθρώπινη, η πιο συγκινητική είναι ο Επιτάφιος.
Η περιφορά του νεκρού νέου άντρα που εκτελέστηκε, άνοιξη των ευωδιών και της ανθοφορίας, από μια ανάλγητη εξουσία επειδή αμφισβήτησε, ακριβώς, τον πυρήνα της:
την υποταγή στην αδυσώπητη βούληση ενός παράλογου, άδικου συστήματος επιβολής των λίγων πάνω στους πολλούς.
Ένός συστήματος που ανέκαθεν αντλούσε κύρος και δύναμη επικαλούμενο τη ”θεόσταλτη” φύση του.
Ενός συστήματος που φρόντιζε πάντα να επισείει στους αδαείς τον ”φόβο θεού” και την επίγεια ανασφάλεια μέσα απο την οικονομική εκμετάλλευση και εξαθλίωση, οδηγώντας έτσι στην παραίτηση και στην υποταγή στους εξωφρενικούς παραλογισμούς του [βλέπε τζιχάντ σήμερα, σταυροφορίες στο παρελθόν – και ποιος ξέρει τι μας μέλλεται] τους υπηκόους του.
Ακριβώς ό,τι γίνεται και σήμερα. Από όλες τις θρησκείες και τις εξουσίες.
Και στην καθ’ ημάς Δύση, γίνεται κυρίως στο όνομά του.
Στο όνομα αυτού που σήμερα κηδεύουμε, χωρίς ελπίδα και παραμυθία ανάστασης.
Γιατί ο κόσμος θα αναστηθεί τότε μόνο όταν θα συνειδητοποιήσει την απάτη που παίζεται, χιλιάδες χρόνια τώρα, πάνω απ’ το κεφάλι του από τους λογής εξουσιαστές.
Τότε μόνο θα δικαιωθεί και ο Ιησούς.
Και θα αναστηθεί, ελεύθερος και πανέμορφος, εν μέσω των ανθρώπων που τόσο αγάπησε.
