της Δήμητρας Γκουντούνα
O οικονομικός εξευτελισμός των ελλήνων, από το 2010 και μετά, έβγαλε στην επιφάνεια και οποια επιθετική άποψη κρύβει ο Έλληνας πολίτης.
Μας έβγαλε έναν άλλον χαρακτήρα, που πολλοί από εμάς δεν είχαμε διανοηθεί. Και επειδή ο χρόνος είναι αδυσώπητος και η νοσταλγία μιας προηγούμενης καλής ζωής δεν ωφελεί, ας κάνουμε κάποια στιγμή και την αυτοκριτική μας.
Τούτη τη συζήτηση, θέλω να την κάνω μαζί σας με την ευκαιρία της αποφυλάκισης του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Αιφνιδιάστηκα, με την εικόνα που είδα. Οχι με την καταβεβλημένη εικόνα του Τσοχατζόπουλου, που ήταν αναμενόμενη. Τι να περίμενε κανείς δηλαδή να δει από έναν άνθρωπο κάποιας ηλικίας πρόσφατα χειρουργημένου στην καρδιά και φυλακισμένου για πέντε χρόνια; Μου έκαναν εντύπωση, οι άνθρωποι που τον περίμεναν έξω από τη φυλακή του Κορυδαλλού. Οι δημοσιογράφοι όπως ήταν φυσικό, οι δικηγόροι του… και μια οικογένεια αθίγγανων. Τον χειροκρότησαν μάλιστα οι αθίγγανοι. Από εκείνο το πλήθος και τις στρατιές που ακολουθούσε τον ΄Άκη, τον ωραίο Μπρούμελ, τον αφοσιωμένο στον Ανδρέα, τον ισχυρό ‘άνδρα της τρόικας, τον κραταιό άνδρα που έδινε βοήθεια σ΄ολους ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης.
Κανείς δεν τον περίμενε κανείς.
Παρά μόνον μια οικογένεια αθίγγανων στριμωγμένη ανάμεσα σε κάμερες καλώδια και περίεργους… Δεν θέλω εδώ να μιλήσουμε για τα αδικήματα που βαραίνουν τον κ.Τσοχατζόπουλο. Γιατί τότε θα πρέπει να σας αραδιάσω μια λίστα με ονόματα που αντί για Κορυδαλλό κάνουν διακοπές σ΄ εξωτικά νησιά.
Η περιέργειά μου λοιπόν χτύπησε κόκκινο και ζήτησα τηλεφωνικά απο κάποιον συνάδελφο να ρωτήσει τους αθίγγανους γιατί περίμεναν την έξοδο του Ακη. Δεν ξέρω αν πραγματικά έγινε η ερώτηση, αλλά η απάντηση που μου έδωσαν ήταν ότι ”επι υπουργίας του Ακη, για πρώτη φορά μας είδαν και εμάς ως ανθρώπους…”
Πόσες αρνήσεις και καταφάσεις στην συνείδηση μου έγιναν σε δευτερόλεπτα δε λέγεται. Από τη αποστασιοποίησή μου στην ζωή των άλλων, από την ανοχή μου, στους κλέφτες του μισθού της σύνταξης μου, από το 2010… Μα τι λέω ποιο 2010 σ΄ ολη μου τη ζωή, μου έκλεβαν πότε την ελευθερία μου, ποτέ την πατρίδα μου, και αδιάντροπα πια μου έκλεψαν την τσέπη και την ασφάλειά μου, τα τελευταία χρόνια. Τους άφησα να κάνουν πάρτι πάνω στην άγνοια μου, πάνω στην ελπίδα μου, πάνω στην αδιαφορία μου. Ας βρεθεί κάποιος επιτέλους να τιμωρήσει όλους αυτούς που ήταν πιο έξυπνοι από τον Τσοχατζόπουλο και τότε και εγώ μαζί του θα βγω να πω, «σταύρωσον – σταύρωσον» αυτόν…
