Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα πολιτικού επιστήμονα. Η κόντρα για το Συνέδριο κατά του Κομμουνισμού στην Εσθονία ανέδειξε με τον πλέον εναργή τρόπο τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές που χωρίζουν τον κόσμο της Αριστεράς από την Παλαιο- και Νεο- Δεξιά, περιλαμβανομένων των νεοφιλελευθέρων και ”κεντρώων” [τύπου Βενιζέλου και Λοβέρδου] παραφυάδων της.
Διαφορές αγεφύρωτες, με ιστορικές καταβολές που βασίζονται σε γεγονότα και αφηγήματα που όσο και αν προσπαθούν να πλαστογραφήσουν οι ρεβανσιστές-αναθεωρητές τύπου Καλύβα /Μαραντζίδη, θα στέκουν εσαεί ξεροκέφαλα εναντίον τους.
Πέρα από το οικονομικό πεδίο, όπου οι δυνατότητες χειρισμών είναι περιορισμένες και λίγο-πολύ δεδομένες για την όποια κυβέρνηση της χώρας στη συγκεκριμένη συγκυρία, ο χώρος όπου μια προοδευτική διακυβέρνηση μπορεί –και οφείλει– να κάνει τη διαφορά είναι αυτός της ιδεολογικής αντιπαράθεσης και πραγμάτωσης της ”άλλης” προοπτικής.
Αυτής ακριβώς της προοπτικής που ενοχλεί σφόδρα τη συντήρηση και την αντίδραση, όπως ξεκάθαρα αποκαλύφθηκε με αφορμή την κόντρα για το οιονεί ψυχροπολεμικό Συνέδριο του Ταλίν.
Και για να συσπειρώσεις τον κόσμο που σε πίστεψε και σε ακολουθεί ακόμη, παρά τις άπειρες δυσκολίες και τα αναπόφευκτα λάθη και πισωγυρίσματα, σε αυτό το πεδίο οφείλεις να επικεντρώσεις τις δυνάμεις σου, να εφαρμόσεις τις μεταρρυθμίσεις σου, να δώσεις ώθηση στην κοινωνία και πνοή στις προσδοκίες τόσων ανθρώπων.
Αγνοώντας τα όποια βαρίδια σέρνεις στην πορεία σου.
Η Ιστορία τότε μόνο θα μνημονεύει τη σημερινή διακυβέρνηση με θετικό πρόσημο
