ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Του Θέμη Δημητρακόπουλου συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
Βλέπω πρώην στενούς συνεργάτες του Φώτη Κουβέλη, βουλευτές της τεθνεώσας πια ΔΗΜΑΡ, όπως ο εκ Πατρών Ν. Τσούκαλης, να ”απολογούνται” και να ζητάνε συγγνώμη που παρέσυραν τον κόσμο να τους ψηφίσει, να μιλάνε για ”τέλεια ανυποληψία” του ΦΚ, ή τον πάλαι ποτέ εξ απορρήτων του Θόδωρο Μαργαρίτη να μασάει τα λόγια του – και δεν μπορώ παρά να χαμογελάω ειρωνικά.
Όταν, λίγο πριν τις εκλογές του ’12 –μέλος τότε της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και υποψήφιος στην Α’ Αθήνας– διαφώνησα με τις επιλογές της ηγεσίας και τη διαφαινόμενη τάση συνεργασίας με τους Σαμαροβενιζέλους, αποσύρθηκα απο το ψηφοδέλτιο και, χωρίς να ανακοινώσω –για λόγους πολιτικού ήθους και εντιμότητας– την ειλημμένη αποφάση μου, περίμενα τη Δευτέρα μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου ’12 για να δηλώσω δημόσια (ΑΥΓΗ, Δευτέρα, 7 Μαΐου) ότι οι δρόμοι μας με τη ΔΗΜΑΡ χώριζαν κάπου εκεί (μετά απο λίγο, συστρατεύτηκα, ως γνωστόν με τον Συριζα, διατηρώντας στο ακέραιο, και μέχρι σήμερα, την οικοαριστερή πολιτική σκευή μου).
Όλοι αυτοί που έσπρωχναν τότε τον Φ. Κουβέλη στον ολισθηρό, και μοιραίο για τον ίδιο, δρόμο της συνεργασίας με τη Δεξιά, με έδειχναν με το δάχτυλο και με κατηγορούσαν για… πράκτορα του Σύριζα 🙂
Είναι αλήθεια ότι μετά τις δεύτερες εκλογές του Μαΐου, στελέχη όπως ο Ανδρέας Νεφελούδης, ο Στέφανος Μπαγιώργος και άλλοι, διαχωρίσαν τη θέση τους και αποχώρησαν απο τη ΔΗΜΑΡ, που μετά τις εκλογές έσπευσε να συμμετάσχει στην τρικομματική – και στη νομή της εξουσίας με το νεοφυές σύστημα 4-2-1.
Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.
Το μαύρο στην ΕΡΤ, η αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, με πρωτοβουλία Κουβέλη, από την τρικομματική, το φυλλορόημα στη συνέχεια, η πολιτική και ιδεολογική μετανάστευση στελεχών και μελών –προς τα δεξιότερα έως δεξιότατα, στο μεγαλύτερο ποσοστό– και η τραγικά ισχνή παρουσία της ΔΗΜΑΡ στις εκλογές του Ιανουαρίου ’15, με εκείνο το 0,48%, η μετέπειτα ”περίεργη” εκλογή Θεοχαρόπουλου και η ιδεολογική, πολιιτική και ψυχική απομάκρυνση του ΦΚ από το κόμμα που ο ίδιος είχε ιδρύσει.
Αν για όλα αυτά, για αυτή την προδιαγεγραμμένη αποτυχία, οι σημερινοί επικριτές του και πρώην στενοί, στενότατοι συνεργάτες του τον χρεώνουν αποκλειστικά και προσωπικά, νίπτοντας τας χείρας τους, είναι μόνο για γέλια – και μάλλον για κλάματα.
Προσωπικά, έχοντας εντονότατα διαφωνήσει μαζί του την κρίσιμη εκείνη εποχή, διαφωνία που οδήγησε στην αποχώρησή μου και την απουσία μου στη μετέπειτα νομή της τρικομματικής εξουσίας, και παράλληλα έχοντας επίγνωση του πόσα λάθη, αστοχίες και παλινωδίες διαπράττουμε όλοι κι όλες που δρούμε πολιτικά –κορυφαίων στελεχών του Σύριζα μη εξαιρουμένων– θεωρώ καλοδεχούμενη την επιστροφή του Φώτη Κουβέλη στην κοίτη αυτής της ευρύτερης ανανεωτικής, οικολογικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς που, με μνήμη αλλά χωρίς μνησικακία, με ρεαλισμό και σύνεση αλλά χωρίς αχρείαστες εκπτώσεις, οφείλει να αντιτάξει ένα σθεναρό, προοδευτικό και αντιδεξιό, ευρωπαϊστικό όσο και υπερασπιστικό των συμφερόντων της χώρας μέτωπο, στον τυφλό, ταξικό ρεβανσισμό των Νεοδεξιών του Κυρ. Μητσοτάκη και όσων τους ακολουθούν από το χώρο του Κέντρου και της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.
Μόνοι μας, δεν αντέχουμε το βάρος της ευθύνης και της αντιπαράθεσης.
Χρειαζόμαστε τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των προοδευτικών, δημοκρατικών και αντιδεξιών δυναμέων στην κοινωνία και στην πολιτική.
Και η συμπόρευση του Φώτη Κουβέλη είναι προφανώς θετική ως προς αυτό το διακύβευμα.
Και μην μου αρχίσετε τα περί ΑΝΕΛ και Καμμένων: είναι γνωστή και δημόσια κατατεθειμένη η θέση μου (και όχι, δεν θα πήγαινα ποτέ υπό τον Π. Καμμένο σε όποιο υπουργείο. Αλλά αυτό δεν υποχρεώνει ούτε τον ΦΚ ούτε κανέναν άλλο να το συμμερίζεται – και ίσως ευτυχώς, αν το καλοσκεφτεί κανείς).
Θέμης Δημητρακόπουλος
συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας, μέλος του Σύριζα και παλαιό ιδρυτικό μέλος της ΔΗΜΑΡ.
