Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Μέχρι κι οι θάλασσες κοκκίνισαν από ντροπή. Ή μήπως δεν ήταν ντροπή αλλά το αίμα αθώων ανθρώπων;
Ανθρώπων, που είδαν τη ζωή τους να ορίζεται σε δευτερόλεπτα κι έμειναν με την απορία…
Η ανείπωτη τραγωδία που συγκλονίζει όλη την Ελλάδα δεν έχει λέξεις. Και πως να έχει. Αν είχε θα έχανε το νόημά, όπως τόσο άδικα χάθηκαν και οι ζωές.
Είναι οι στιγμές που δεν ξέρεις πως ν’ αντιδράσεις. Αυτό το απόλυτο κενό μέσα σου, με την οργή για σύμμαχο που σε σπρώχνει ν’ αφηνιάσεις και να σαρώσεις ότι βρεις στο πέρασμά σου. Κι ας μην ακούμπησε… νοητά η τραγωδία το μίζερο μικρόκοσμό σου, νιώθεις το ίδιο δέος και καταστάλαγμα μ’ εκείνους που βίωσαν τον τρόμο, το ξεριζωμό, και ψέλλισαν στο θάνατο γεμάτοι αηδία.
Μέρα πικρή ξημέρωσε μαζί θα ‘ρθουνε κι άλλες. Και πίσω από τις λέξεις θα κρύβεται ο θίασος των συγκλονισμένων ιθυνόντων. Αυτών που επί χρόνια ασκούνε τάχα δημόσιο βίο πίσω από την ανοχή και την αμέριστη θαλπωρή όλων μας.
Η ντροπή δεν απέκτησε ποτέ όνομα σ’ αυτή τη χώρα. Θιασώτες του απόλυτου κενού ατενίζουμε στωικά τα γεγονότα σε φυσική ροή, σαν το νερό στ’ αυλάκι. Υπάρχουμε μέχρι να ταραχθεί η συνείδησή μας και μετά βυθιζόμαστε στο λήθαργο της επιφανειακής αυταρέσκειάς μας.
Με το άκουσμα της μαύρης είδησης πήραν φωτιά τα social media. Τι τραγικό να κάνεις λογοπαίγνιο για τη φωτιά με τη ξεφτίλα. Κάποιοι πραγματικά πονούν και ανεβάζουν αλήθεια. Κάποιοι άτυχοι βλέπουν τα post τους από διακοπές να περιτριγυρίζονται από καπνούς, κορδέλες και μαυρίλα και οι ποντικοί χορεύουν οσφρίζοντας τις μυρωδιές των likes σαν το τυρί μεσ’ στα σκουπίδια.
Δέκα μέρες. Τόσο δίνω σ’ αυτή την είδηση κι αυτό γιατί είναι τεράστια η τραγωδία. Κάτι τα μπάνια του λαού, κάτι της Παναγίας, θα πάει καλιά της να χαθεί χωρίς να δώσει στίγμα.
Κι αυτοί που ζήσαν θα θρηνούν για πάντα… Τι ειρωνία! Οι ιθύνοντες θα περπατούν καμαρωτοί στα υπουργεία και οι νεκροί στο χώμα τους μη γίνουν λιτανεία.
