Μετά από τόσα χρόνια προσφυγιάς, κατανοήσαμε, γιατί αναστέναζαν ολημερίς οι μανάδες στα συρματοπλέγματα.
Λογαριάσαμε, πόσα καράτια μαύρου χρυσού έπρεπε να δώσουμε, για να εξαγοράσουμε την ανεξαρτησία μας.
Τώρα που ξέρουμε πια, ΟΛΗ την αλήθεια,
ας χτίσουμε με τα χέρια μας τα 46 χρόνια σκλαβιάς
και ας τα κάνουμε «γέφυρα ειρήνης» για τις επόμενες γενιές.
Τώρα που ξέρουμε πια, ΟΛΟΙ την αλήθεια,
ας κάνουμε τα λάθη μας υποσχέσεις,
πώς αυτή η μικρή γη, που ήπιε περισσότερο αίμα από νερό, δε θα ξανά ζήσει την προδοσία από τα σπλάχνα της.
Τώρα που ξέρουμε, επιτέλους, την αλήθεια και τα «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» ξεθώριασαν, ας πιστέψουμε, μόνο, στη γη που μας γέννησε, μέσα από τους μοσχομυρισμένους ανθούς των λεμονιών της.
Τώρα που η Κύπρος ξέρει να μετρήσει τους εχθρούς της,
τώρα, που ξέρει την ιστορία της και από τις δυο στρατιές.
ΤΩΡΑ, ας αποσύρει τα συρματοπλέγματα, και πάνω
στην μνήμη αυτών που χάθηκαν,
ν΄ ανοίξει νέους δρόμους συμφιλίωσης.
«Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν» λέει ο ποιητής
Και για την πατρίδα δεν αρκεί μόνο η Ελπίδα,
μ΄ έναν απλό αναγραμματισμό,
η Ελπίδα, γίνεται ξανά Λεπίδα…
ΥΓ: Ομολογώ ότι κάθε Ιούλη, το συναίσθημα συντρίβει τη λογική. Απλά όσο μεγαλώνω, έχω την ανάγκη, να τους δώσω μια ευκαιρία με την συμφιλίωση, να μάθουν την ιστορία αυτού του τόπου και από την μεριά του ηττημένου.
