Ένα έργο, που αγγίζει το ανθρώπινο. Θίγει την μοναξιά του γήρατος, το φόβο του θανάτου, την αφοσίωση και κυρίως την δύναμη της αγάπης… Μια παράσταση που στην ουσία τονίζει ότι, η ζωή τελειώνει μόνο όταν το θέλει ο θεός, είτε ο άνθρωπος αποζητά το θάνατο είτε τον ξορκίζει. Τρυφερή παράσταση, πραγματική.
Πάνω στην καλή και αποτελεσματική μετάφραση του Αντώνη Γαλαίου, ο Πέτρος Ζούλιας, σκηνοθετεί το έργο του Ντειβιντ Μπέρρυ και το μεταφέρει αυτούσιο στη σκηνή. Ισορροπεί τη δραματική μορφή του έργου με το χιούμορ που διακατέχουν τους χαρακτήρες του. Νομίζω ότι αυτό είναι και το ατού του κύριου Ζούλια. Δεν στοχεύει ποτέ στην υπερβολή, είτε για να προκαλέσει περισσή συγκίνηση, είτε για να προκαλέσει περιττό γέλιο. Δυναμώνει τους χαρακτήρες και τους βγάζει με την αυθεντικότητα που τους δημιούργησε ο συγγραφέας.
Η Έρση Μαλικένζου υποδύεται τη Σάρα, μια ρομαντική γυναίκα 75 ετών, αφοσιωμένη στην φροντίδα της ογδονταεξάχρονης αδελφής της Λίμπι, που υποδύεται η Τζένη Ρουσσέα. Εγωκεντρική ηρωίδα η Λίμπι, γκρινιάρα, καθηλωμένη πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, περιμένει τον ΚΥΡΙΟ να την οδηγήσει στη βασιλεία των ουρανών. Δυο αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους αδελφές, η μια ανανεώνει τις ελπίδες της για ένα καλύτερο μέλλον και η άλλη, παρατημένη, περιμένει να πεθάνει. Συγκρούονται συνεχώς, αλλά στο τέλος η αδελφική αγάπη, είναι μια δύναμη που κατεδαφίζει τα τείχη.
Ερμηνείες μεστές, ολοκληρωμένες. Ρόλοι αρκετά απαιτητικοί, διότι πέραν των σκηνοθετικών οδηγιών, έχουν κάποιες λεπτομέρειες που μόνο ο ηθοποιός μπορεί να τις δουλέψει και να τις τελειοποιήσει. Και αυτές οι δυο κυρίες του θεάτρου, που αντικρίσαμε μπροστά μας στην πρεμιέρα τους την Παρασκευή το βράδυ(18/10) στο Θέατρο Χώρα, μας απέδειξαν ότι οι ηθοποιοί που έχουν αφήσει πίσω τους το 80κοστό έτος της ηλικίας τους, είναι οι ίδιοι με αυτούς που γνωρίσαμε στα νιάτα τους, με το ίδιο πηγαίο ταλέντο και τον ίδιο δυναμισμό. Η σκηνή ήταν μικρή για να τις χωρέσει…
Ένας άλλος σημαντικός χαρακτήρας του έργου είναι κύριος Μάρανοφ, που υποδύεται ο Νίκος Γαλανος. Ναι!! ηθοποιός με μεγάλη διαδρομή στο θέατρο και τον κινηματογράφο, σε κατακτά ακόμα με την στεντόρεια φωνή του και τον καθαρό του λόγο στη σκηνή. Γοητευτικός και ιδανικός στο ρόλο του αριστοκράτη. Σαγηνεύει τη Σάρα και με την παρουσία του την κάνει να ελπίζει, πως οι φάλαινες θα περάσουν για ακόμα μια φορά από τις ακτές του Μειν στην περιοχή της Νέας Αγγλίας των βορειοανατολικών ΗΠΑ.
Αξιοσημείωτες και οι ερμηνείες των ηθοποιών Μαρία Αντουλινάκη(Τισα) και Μάκη Πατέλη. Στο δεύτερο μέρος του έργου περνάει από την σκηνή ο ηθοποιός Γιάννης Μαρίνος. Γενικά όλοι οι ηθοποιοί συνθέτουν ένα ικανοποιητικό σύνολο αντάξιο της παράστασης.
Τα σκηνικά είναι της Αναστασίας Αρσένη, η μουσική του Παναγιώτη Αυγερινού και ο σχεδιασμός των φωτισμών της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και η φωτογραφία της Μαριλένας Αναστασιάδου. Πρόκειται για μια εξίσωση με πολλές μεταβλητές: καλλιτεχνικές, τεχνικές και επικοινωνιακές.. Μια καλή ομάδα συντελεστών, όπου ο καθένας με την εξαίρετη δουλειά του, αναδεικνύει το έργο..
Ωστόσο “Οι Φάλαινες του Αυγούστου” είναι μια παράσταση σημαντική όπως οι ελπιδες μας, και αναγκαία όπως η ζωή μας…
