του Γιάννη Αποστολόπουλου
Ήταν παλιά μια πανέμορφη εικόνα με τα εντυπωσιακά πανύψηλα συντριβάνια και το πράσινο γύρω τους σε ωραίους σχεδιασμούς και ποικιλία χρωμάτων. Ίσως κάτι θεαματικό που συμπλήρωνε την ίδια την ταυτότητα της Αθήνας. Όπως η Ακρόπολη και τα άλλα αξιοθέατα της πρωτεύουσας αποτυπώθηκε και η πλατεία της Ομόνοιας στα καρποστάλ, προβάλλοντας ένα ακόμη όμορφο νεώτερο στοιχείο της ιστορικής πόλης.
Βασική αρχή για ένα καλλιτέχνη, ζωγράφο, γλύπτη κ.λ.π. είναι να καταλαβαίνει που πρέπει να σταματήσει την παρέμβασή του σε ένα έργο.
Εδώ όμως αυτό ξεχάστηκε και άρχισαν οι περίεργοι αυτοσχεδιασμοί, ωσάν να γινόταν με τη χειρότερη επιτήδευση η καταστροφή μιας απαράμιλλης ομορφιάς στο κέντρο της Αθήνας.
Περάσαμε σε μια νέα μορφή πρασίνου με τον γνωστό Δρομέα του Βαρώτσου.
Για καμιά δεκαριά χρόνια κράτησε η παρέμβαση αυτή και ο Δρομέας μετακόμισε απέναντι από το Χίλτον.
Το νέο σκηνικό η εξαφάνιση κάθε αισθητικής, με την πλατεία να περνάει στην εκτεταμένη τσιμεντοποίηση ενώ ένα νέο γλυπτό το Πεντάκυκλο του Ζογγόπουλου βρήκε εκεί τη θέση του. Και γύρω-γύρω στα πεζούλια και τους κακόσχημους πάγκους δεκάδες- εκατοντάδες περιφερόμενοι. Εύκολος χώρος συναντήσεων και όχι μόνο…
Πλατεία Ομονοίας. Μια τραγική κατάληξη που ούτε και προμελετημένη να ήταν δεν θα είχε τόση …«επιτυχία».
Πολλοί δήμαρχοι πέρασαν και βέβαια δεν έμεινε αμέτοχο και το ΥΠΕΧΩΔΕ.
Τώρα ακούγεται νέα «ανάπλαση». Να γίνουν πάλι συντριβάνια καινούργιο πράσινο και άλλα ανάλογα. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει, αλλά χειρότερα απ ότι είναι πολύ δύσκολα μπορεί κανείς να το καταφέρει……
