της Δήμητρας Γκουντούνα
Σαν εκείνη τη χαρά δεν έχει…. 24 Ιουλίου 1974. Σαράντα έξι χρόνια πέρασαν και όσο και να αναζητώ στιγμές σημαντικές της ζωής μου, τέτοια χαρά δε βρίσκω.
Ενα Λαό που να γελάει ολόκληρος δεν βρήκα. Ακόμη και το μαχαίρι στην καρδιά μας που στριφογύριζε από την προδοσία της Κύπρου νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να το βγάλουμε.
Ναι έτσι νομίζαμε εκείνες τις ημέρες. Και το φωνάζαμε στα τραγούδια και τις συναυλίες που στήναμε στα ανοιχτά γήπεδα, στους δρόμους, στις πλατείες έτσι απλά με τις ντουντούκες.
Αλλά τότε είχαμε σ΄αυτό το συναπάντημα μαζί μας τους ποιητές, τους μουσικούς, τους σκηνοθέτες, τους οπερατέρ, τους δημοσιογράφους.
Ένας Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος!
Τα θρασίμια που υπηρετούσαν τη Χούντα είχαν κρυφτεί στα λαγούμια τους. Τουλάχιστον εκείνες τις ημέρες…
Σαράντα έξι χρόνια μετά κι αυτή την ημέρα διάλεξαν οι Τούρκοι να μας πάρουν την Αγιά Σοφιά. Να απειλούν το Αιγαίο μας και εμείς, παρά τις πολιτικές μεταξύ μας διαφορές, να προσπαθούμε ενωμένοι ν΄αποδείξουμε το δίκιο μας. Το δίκιο μας που μόνο ένας ποιητής σαν τον Ελύτη, μπορεί να διεκδικήσει:
”Αιγαίο μια ημέρα να μου λείψει, η ανθρωπότητα θα μου φαίνεται άχρηστη…Το Αιγαίο είναι η προβολή της ψυχής ενός Λαού πάνω στην ύλη. Η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δείθε ή εκείθε της θάλασσας…”
