του Άλκη Φιτσόπουλου
Ο Νίκος Γκάλης έγινε 63 ετών στις 23 Ιουλίου. Είναι αυτός που όχι μόνο θα άλλαζε την μοίρα του αθλήματος, όταν πατούσε το πόδι του στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 1979, αλλά και θα έβγαζε στο δρόμο τον ελληνικό λαό, ξεχειλισμένο από περηφάνια. Νίκος Γκάλης.
Ιερό τέρας, τοτέμ, σύμβολο, πείτε ό,τι θέλετε, χαρακτηρίστε τον όπως θέλετε κι είστε «μέσα». Ποτέ άνθρωπος, ποτέ Έλληνας δεν είχε καταφέρει σε τούτο δω τον τόπο να συσπειρώσει τον απανταχού Ελληνισμό κάτω από τη σημαία. Κι αν αυτό θεωρητικά φαντάζει εύκολο (λόγω της σημαίας), ποιος άλλος κατάφερε ολόκληρος ο Ελληνισμός να είναι οπαδός του Άρη;
Η ιστορία του Νίκου Γκάλη είναι πασίγνωστη, έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις για να στολίσουν το ταλέντο του, όλοι ξέρουν όλα. Απλά, μερικά πράγματα είναι ξεχασμένα και σ’ αυτά θα εστιάσουμε σήμερα. Όπως για παράδειγμα, ότι ο Γκάλης ήταν ο πρώτος αθλητής του μπάσκετ που στην προπόνησή του έβαλε βάρη.
Όταν οι υπόλοιποι έκαναν το ντους μετά την προπόνηση (περίπου αστεία για εκείνη την εποχή αρχές δεκαετίας του ΄80), ο «γκάγκστερ» Γκάλης (ένα από τα προσωνύμια που είχε) κλεινόταν στην αίθουσα και «έκανε πάγκο», όπως αναφέρεται μέρος των ασκήσεων στην άρση βαρών. Έτσι, έφτιαξε ένα κορμί πέτρινο. Κι όταν κάποτε πήγε να τον μαρκάρει ένας από τους μεγαλύτερους μπασκετμπολίστες εκείνης της εποχής, ο Ισπανός Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, είπε την μεγάλη ατάκα: «Καλά, αυτός δεν πιάνεται. Προσπάθησα μια φορά να τον κρατήσω και μου ξέφυγε σαν χέλι. Το κορμί του δεν πρέπει να έχει καθόλου λίπος, παρά μόνο μύες».
Όταν πρωτοήρθε στην Θεσσαλονίκη ο Γκάλης και κυκλοφορούσε στο δρόμο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, κάτι «παλιοφρικιά» που τον είδαν, τον πλησίασαν και τον ρώτησαν. «Ρε, φίλες, μπας κι έχεις καμία συγγένεια με τον Τζίμι Χέντριξ;» Γιατί; Διότι εκείνο το μαλλί – αφάνα του αγρού που… κυκλοφορούσε ο Νικ, τον έκανε να μοιάζει ίδιο κι απαράλλακτο με τον θρυλικό (μαύρο) κιθαρίστα, που εννέα χρόνια νωρίτερα είχε «φύγει» στα 27 του χρόνια. Ο Νικ δεν απάντησε. Μόνο χαμογέλασε. Όπως έκανε σχεδόν πάντα. Μιλούσε λίγο, έπαιζε πολύ.
Από τις πρώτες μέρες του στον Άρη, ο Νικ άρχισε να φορτώνει τα καλάθια. Και σχεδόν ποτέ δεν έδινε την μπάλα σε συμπαίκτη του. Σ’ ένα ματς Άρη – Ιωνικού, είχε βάλει 62 πόντους!
Ένας άλλος όμως, είχε βάλει περισσότερους!!! Έβαλε 73!!! Ποιος; Τον έλεγαν Παναγιώτη Γιαννάκη. «Αυτόν να τον πάρουμε στον Αρη», είχε πει τότε ο Νικ. Όπερ και εγένετο. Στην δεύτερη ή τρίτη προπόνηση, όμως, έγινε αυτό που ήταν μαθηματικώς βέβαιον ότι θα συμβεί. Αντάλλαξαν κουβέντες. Δυο ηγετικές φυσιογνωμίες γίνεται να παίζουν σε μια ομάδα; «Έλα μετά την προπόνηση να σου ξηγήσω», ήταν η ατάκα του Γιαννάκη, όταν κάτι του είπε ο Γκάλης. Την μπάλα του ζητούσε, βέβαια.
Όμως, στην συνύπαρξη του Γκάλη και του Γιαννάκη καταλυτικό ρόλο έπαιξε η παρουσία του Γιάννη Ιωαννίδη που πρόταξε την συναισθηματική νοημοσύνη, πειθαναγκάζοντας τους δυο να εντάξουν τα στερεότυπά τους κάτω από το κοινό συμφέρον. Κι έτσι, ο Άρης δημιούργησε την αυτοκρατορία του…
Όσον αφορά εκείνες τις εποχές της πρώην συζύγου του Γκάλη, της Τζένης, που έφυγε από τη ζωή το 1989, όλοι είμαστε τυχεροί. Κι αυτός κι εμείς, που η ιδιωτική τηλεόραση δεν υπήρχε για να ισοπεδώσει τα πάντα με τα μεσημεριανάδικα…
Ας απολαύσουμε μερικές ατάκες μεγάλων για έναν μεγαλύτερο:
«Αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Γκάλης είναι ο ίδιος ο Διάβολος».
Ντράζεν Πέτροβιτς (παίκτης της εθνικής Γιουγκοσλαβίας και του NBA)
«O Nτράζεν είναι αδερφός μου, αλλά για καλύτερο αθλητή του 1987 ψήφισα τον Γκάλη».
Aλεξάντερ Πέτροβιτς (προπονητής)
«Ο Γκάλης είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του βγάζω το καπέλο».
Αλεξάντερ Γκομέλσκι (προπονητής της εθνικής ομάδας της Σοβιετικής Ένωσης)
«Αν ο Γκάλης θέλει να βάλει καλάθι, θα το βάλει όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος».
Άρβιντας Σαμπόνις (Λιθουανός παίκτης της εθνικής της Σοβιετικής Ένωσης και του NBA)
«Δεν περίμενα ότι θα υπήρχε ένας τόσο καλός επιθετικός παίχτης στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα».
Μάικλ Τζόρνταν (ο μεγαλύτερος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών)
«Είδα τον Γκάλη να κάνει πράγματα, που δεν γινόταν ούτε στους Λέικερς και τους Σέλτικς».
Μπομπ Μάκαντου (παίχτης του ΝΒΑ και του ιταλικού πρωταθλήματος)
«Είπα στους παίκτες μου πως θα μαρκάραμε τους 4 παίκτες του Άρη και κάναμε τα σχέδια μας. Για τον Γκάλη κάναμε την προσευχή μας».
Bόιτσεκ Kραϊόφσκι (προπονητής της Λεχ Πόζναν)
«Ξέρω έναν τρόπο να σταματήσουμε τον Γκάλη: να τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο!».
Pουντ Xαρεβάιν (προπονητής της Ολλανδίας)
