Ελληνική Σύγχρονη Ποίηση
Νάγια Κωστοπούλου
Εθελόντριες ώρες ( ποιητική συλλογή, 2017 )
ΑΠΟΨΕ
θα κλείσω τα μάτια στις λέξεις.
Θα δραπετεύσω απ’ τις επιθυμίες.
Τώρα τελευταία μιλούν πολύ.
Δανείζονται φτερά απ’ τις ελπίδες
ριζώνοντας διαρκώς αμφιβολίες.
Απόψε θα τους γυρίσω την πλάτη.
Θ’ ανακαλύψουν πόσο μεγάλωσα
πως δεν μπορώ πια να πετάξω.
Θα διαπιστώσουν πως ουδέποτε
υπήρξε μεταξύ μας αφοσίωση
αφού κι απόψε θα προδοθούν από τις σκέψεις.
Αυτές δεν φυλακίζονται ποτέ με υποσχέσεις.
Το ασφαλές της λησμοσύνης
Τώρα τελευταία σκέφτομαι συχνά
να εξαφανίσω ό,τι μας αφορούσε
Όλα τα κατασκευασμένα
που επιβεβαιώνουν καθημερινά
το ανύπαρκτο
Κι ύστερα πέφτει το σκοτάδι
Κι ο μονόλογος
αυτή η παλιά ιστορία
διαμελίζει κάθε αντίρρηση
με αλάνθαστη ακρίβεια πλαστογραφώντας
κάθε αυθεντικό
στο ασφαλές της λησμοσύνης
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙΡΟΥ Νάγια Κωστοπούλου.
Η ΝΥΧΤΑ
κρύβει τα ουρλιαχτά της σιωπής.
Ξεγυμνώνει την μνήμη.
Ανακατεύει το ψωμί
με το χτεσινό νερό.
Βάφει τα χέρια με αίμα.
Πόσες άγριες ανεμώνες
θανάτωσα κι απόψε.
Η συγχώρεση δεν είναι δικαιολογία.
Δεν είναι ξεχνώ, προσπερνώ, απομακρύνομαι.
Κρατιέται στο τέλος της συνείδησης
μοιράζοντας ανισόποσα την εμπιστοσύνη
στην αμοιβαία συνθηκολόγηση
και στον υποθετικό λυτρωμό.
Πόσους παιδικούς επιτάφιους
στόλισα κι απόψε
συλλέγοντας
μία μία τις άγριες της λήθης ανεμώνες.
Πόσο αίμα φόρεσα
σε μια ακόμη ενήλικη ανατολή
Από τη νέα της ποιητική συλλογή
Εραννόν ύδωρ (2020)
Το ξεχνάς
Πως εδώ στα επίγεια
όλα ορίζονται με εμβαδόν
Το θρήσκον
Το προδοτικόν
Και ιδίως η υπομονή
που εξάντλησε η απόγνωση
Μην χτυπάς με πάταγο την πόρτα
Υπάρχει κίνδυνος
να ξεκρεμαστεί η ψυχραιμία
και να καταδειχθεί
η θηριώδης μου καταγωγή
Η Νάγια Κωστοπούλου, ποιήτρια με μια ιδιαίτερη δυναμική στον ποιητικό της λόγο, αφήνει σε κάθε της στίχο το δικό της στίγμα.
Στα καίρια ποιητικά της σημεία, που δεν είναι άλλα από τον εσωτερικό διάλογο, τις ανήσυχες αναζητήσεις του ανθρώπου και τη μοναχική του πορεία, εκφράζει πότε με λεπτή ευαισθησία και άλλοτε στεντόρεια τις ραγισμένες σχέσεις, την τραυματική απώλεια, το κενό της απουσίας, ξορκίζοντας συνάμα τον φόβο του αποχωρισμού, τη ζωή και τον θάνατο.
Επιμέλεια: Μαίρη Βασάλου
