Έρχεται “Η Παγίδα” του Ρομπέρ Τομά στο Θέατρο Ζίνα σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια

10 Σεπτεμβρίου 2020
11:42 πμ

Το κλασικό αριστούργημα του Ρομπέρ Τομά «Η ΠΑΓΙΔΑ» ανεβαίνει σε μια φιλόδοξη παραγωγή στο τέλος Οκτωβρίου, στο θέατρο Ζίνα, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια.
Πρόκειται για ένα αστυνομικό έργο, που παγκοσμίως μετρά περισσότερες από 30.000 παραστάσεις και θεωρείται σταθμός στην ιστορία του είδους.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο δημοφιλή την ΠΑΓΙΔΑ ανά τον κόσμο από το 1960 μέχρι σήμερα;

Φυσικά, η δαιμονική μαστοριά της κατασκευής της! Ο Ρομπέρ Τομά δημιουργεί ένα μοναδικό σκηνικό παιχνίδι συγκινήσεων και ανατροπών, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή του έργου.

Άνθρωπος του θεάτρου, ηθοποιός κι ο ίδιος, στήνει μια σκηνική μηχανή, παίζοντας με το «είναι» και το «φαίνεσθαι», την αλήθεια και το ψέμα, τη λογική και τη φαντασία. Υφαίνει, σαν μια ευφάνταστη αράχνη, κωμικές και απρόβλεπτες καταστάσεις με έντονο το στοιχείο του μυστήριου. Με άλλα λόγια, δημιουργεί ένα ψυχολογικό δράμα που σε κάνει να γελάς και μια κωμωδία, που συχνά, σε συγκινεί μέχρι δακρύων.

Όπως την χαρακτήρισε, ο μέγας θαυμαστής της, Άλφρεντ Χίτσκοκ, «Η ΠΑΓΙΔΑ» είναι ένα πρωτότυπο μίγμα από βιτριόλι και μαρμελάδα, που κάνει το συγγραφέα της να μοιάζει γιος της Αγκάθα Κρίστι απ’ τη μια και του Κάρλο Γκολντόνι από την άλλη!
Σε αυτή την τόσο γοητευτική και παράδοξη ισορροπία μεταξύ δυο θεατρικών κόσμων, στέκει και ο σημερινός σκηνοθετικός στόχος του ανεβάσματος. Θέλει να αναδείξει το τόσο διαφορετικό ύφος και τις μεθόδους, που κάνουν το έργο αξιαγάπητο και αξεπέραστο στο χρόνο.

Ο Τομά θέλει το κοινό απόλυτα συμμέτοχο στη σκηνική του δημιουργία. Παρασύρει την πλατεία σε μια μοναδική μονομαχία και θέλει να συμμετέχει διαρκώς στον αγώνα για τη λύση του αινίγματος, που της βάζει.

Δημιουργεί εντυπώσεις για να τις ανατρέψει μετά. Μπλοφάρει ο συγγραφέας και φτιάχνει ένα συνεχές πάρε – δώσε με το μυαλό και την ψυχή του θεατή – συμπαίχτη.

Διασκεδαστική και πολυσύνθετη «Η ΠΑΓΙΔΑ» ξέρει να δημιουργεί συνεχώς «θέατρο εν θεάτρω», έτσι που τίποτα να μην είναι αυτό που φαίνεται. Έτσι, που όλα και όλοι να ‘ναι διπλά. Οι αθώοι, ένοχοι, το δράμα, κωμωδία, η λογική, τρέλα και φαντασία.