δημοκρατία ΣΗΜΕΡΑ
Οι πίσω μου σελίδες….
Η Μυθιστορηματική ζωή του Σήφη Βαλυράκη
“Πάνε να δεις , έχουνε πιάσει κάτι όπλα στο βαπόρι της Μυτιληνης”. Ο Σάββας Μπίλιας, αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος, αξέχαστος φίλος και “πηγή” μου στο ρεπορτάζ, μου έδωσε την πληροφορία. Νεαρός ρεπόρτερ, έσπευσα να ερευνήσω!
Σε μια καμπίνα του “Αρίων”, στην Μυτιλήνη, ένας καμαρώτος εντόπισε δυο άτομα που προσπαθούσαν να κρύψουν κάποια όπλα στην ψευδοροφή!
Ειδοποιήθηκαν οι αρχές ,συνελήφθησαν οι ύποπτοι και το ρεπορτάζ άρχισε να τρέχει.
Σε λίγη ώρα είχα μάθει τα πάντα. Οι συλληφθέντες ήταν ο Ιωσήφ Βαλυράκης και ο Χαράλαμπος Κουρής, “μέλη του ΠΑΣΟΚ, πρώην στελέχη του ΠΑΚ”, όπως μου είπε η “πηγη” μου.
Ο αρχισυντάκτης μου Σαράντος Σαραντάκος στην “Βραδυνή” μου είπε “βγάλαμε λαυράκι”, το θέμα το χειριστήκαμε οι “ναυτιλιακοί” συντάκτες και την επομένη, τηλεφώνησα στην εφημερίδα.
“Πάω για το ρεπορτάζ του “Αρίων”, θα μάθω νεότερα στοιχεία”λέω στον Σαραντάκο. “Το θέμα αποσύρεται δι΄εθνικούς λόγους” μου απαντά…
Αργότερα έμαθα ότι το θέμα αποσύρθηκε με παρέμβαση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εγώ, όμως, το μεσημέρι ήπια καφέ με την “πηγή” μου…
Το πλοίο “Αρίων”,λοιπόν, έκανε το δρομολόγιο Κω-Ρόδο-Λεμεσό-Χάιφα. Πού μπορεί να “πήγαιναν” τα όπλα και πού τα είχαν βρει ο Βαλυράκης και ο Κουρής (ο μετέπειτα ιδρυτής του ΙΝ.ΚΑ);
Το ρεπορτάζ δεν έβγαινε εύκολα. Αλλά ως πιο αξιόπιστη πληροφόρηση μου φάνηκε εκείνη που έλεγε ότι τα όπλα προέρχονταν από το παράνομο οπλοστάσιο του ΠΑΚ, που τα είχαν στην κατοχή τους στελέχη του κινήματος στην δικτατορία και τώρα-που ήταν άχρηστα πλέον, αφού είχε στεριώσει η δημοκρατία- θα πήγαιναν στην Κύπρο, σε ομάδες που σχεδίαζαν “αντάρτικο” στα κατεχόμενα!
“Ρεπορταζάρα έχω, άστε με να το γράψω! Είπα του Σαραντάκου, αλλά είχε πέσει “σιγή ασυρμάτου” . Με φώναξε στο γραφείο του ο Τζώρτζης Αθανασιάδης “κάτσε φρόνιμα παλιοπειραιώτη” μου λέει και το θέμα ξεχάστηκε…
Ο Ανδρέας, όπως μου είχε πει στέλεχος του πολιτικού του γραφείου, είχε δυσαρεστηθεί με αυτή την υπόθεση και είχε επιπλήξει τον Βαλυράκη.
Ωστόσο, το 1977, ο Σήφης εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Παπανδρέου δεν ξεχνούσε την ηρωική του δράση στην δικτατορία.
Μέσω του αλησμόνητου φίλου μου Γιώργου Κατσιφάρα, γνωρίστηκα με τον Βαλυράκη και στα αρκετά ραντεβού που κάναμε στο κυλικείο της Βουλής, μου αφηγήθηκε όλη την περιπέτειά του στην δικτατορία.
Την κράτηση και τους βασανισμούς στο ΕΑΤ/ΕΣΑ , τις φυλακίσεις, τις αποδράσεις, την μυθιστορηματική απόδραση από την Κέρκυρα, την διάσχιση του στενού Κέρκυρας-Αλβανίας κολυμπώντας, τα κάτεργα του Χότζα, την αποφυλάκισή του με την μεσολάβηση του Ανδρέα Παπανδρέου στον Εμβέρ Χότζα μέσω του Μαο-Τσε-Τουνγκ και του πρίγκηπα Σιχανούκ(!).
Εκείνη τη χρονιά είχα κερδίσει βραβείο ταινίας μικρού μήκους στην Θεσσαλονίκη και σκεφτόμουν να τον πείσω να γυριστεί σε ταινία η φοβερή περιπέτειά του. “Ούτε να το συζητάς!” μου είπε και δεν το ξανασυζήτησα.
Τον θαύμαζα τον Σήφη! Παλληκάρι, μάγκας, ολόισιος, άντρας με “Α” κεφαλαίο! Δημοκράτης και σπαθάτος, λιγομίλητος και με λόγο- συμβόλαιο!
Πάντα, όμως, όταν τελειώναμε την κουβέντα, τον έφερνα στην υπόθεση του ”Αρίων”. Και του ζητούσα να μου πει “πού πήγαιναν τα όπλα”. Και δεν ήταν λίγα, ήταν αρκετά για να οπλίσουν μια μεγάλη ομάδα δράσης!
“Άστα αυτά, τελειώσαμε, έχουν αλλάξει πια τα πράγματα, δεν υπάρχει λόγος να το συζητάμ娔 ήταν η μόνιμη επωδός.
Ο φάκελος του Σήφη Βαλυράκη που έστειλε το 1976 η Αστυνομία από την Αθήνα στη Μυτιλήνη, όπως έχει γράψει ο καλός συνάδελφος Στρατής Μπαλάσκας , έγραφε μεταξύ άλλων: “Στέλεχος της αντιδικτατορικής αντίστασης μέσα από το ένοπλο τμήμα του ΠΑΚ, καταζητούμενος επί τρία χρόνια για βομβιστικές επιθέσεις εναντίον του καθεστώτος, κρατούμενος στο ΕΑΤ ΕΣΑ με τους Μπάμπαλη και Μάλλιο να έχουν προσωπικά ασχοληθεί μαζί του, δραπέτης με κατεύθυνση της Γιουγκοσλαβία πάνω στην οροφή τραίνου, φυλακισμένος στην Κέρκυρα απ’ όπου απέδρασε για να περάσει κολυμπώντας στην Αλβανία όπου φυλακίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χότζα για να απελευθερωθεί τελικά με παρέμβαση του Ανδρέα Παπανδρέου στο Μάο Τσε Τουνγκ μέσω του πρίγκιπα Σιχανούκ και να μεταφερθεί στην Ιταλία όπου και παρέμεινε μέχρι την πτώση της δικτατορίας”.
Αυτόν, λοιπόν, τον άνθρωπο, κάποιοι ανεγκέφαλοι, τον χαρακτήρισαν με “ποστ” στο διαδίκτυο, την ημέρα του θανάτου του, “φασίστα”, επειδή -ως υπουργός Δημόσιας Τάξεως του ΠΑΣΟΚ-διέταξε, το1995, την εκκένωση του Πολυτεχνείου και την σύλληψη των 650 νεαρών καταληψιών, που είχαν κάνει ο κτίριο της Πατησίων “Γης Μαδιάμ”! Ντροπή!
Ο Σήφης Βαλυράκης, είχε ένα επεισοδιακό τέλος, όπως επεισοδιακή ,σαν θρίλερ, ήταν όλη η ζωή του. Θα τον θυμόμαστε πάντα, αδύνατο, χλωμό από τις κακουχίες, με το αραιό μουστακάκι του, στο Στρατοδικείο, με τη μάνα του να τον καμαρώνει για τη λεβεντιά του!
