Αγάπη είχα πάντα για ανθρώπους του Θεάτρου ,της ποίησης , της συγγραφής . Αγάπη και μόνο.
Ο θαυμασμός δεν ταίριαζει στο χαρακτήρα μου, γιατι είναι ενα συναίσθημα που κατά την γνώμη μου αποσυντίθεται ή αντικαθίσταται απο τα επόμενα είδωλα.
Η αγάπη όμως σε συνοδεύει πάντα.
Αυτό το συναίσθημα νιώθω και άς έχουν περάσει τόσα χρόνια απο την αποχώρησή της απο τουτο τον κόσμο.
Και μόνο το όνομά της οταν το προφέρω με συγκινεί: Κατίνα Παξινού.
Φεβρουάριος του 1973! Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί έξω απο την Μητρόπολη και ας έκάνε παγωνιά.
Μαθητευόμενη τότε εγώ στην εφημερίδα ”Βραδυνή” -ανύπαρκτη για τους περισσότερους καλλιτέχνες – ένιωθα εκεί έξω απο την εκκλησία ,ακόμη τη ζεστασιά αυτης της γυναίκας που μου είχε δώσει σημασία εν ζωή .Δεν ήταν λίγα τα βράδια που μου επέπρεπε να την παρακολουθώ πάνω στη σκηνή. Και όταν εκείνη η πελώρια φιγούρα κατέβαινε απο το σανίδι μεταμορφώνόταν σε μια κανονική γηραιά Κυρία .Την συναντούσα στο καμαρίνι της σαν να είχαμε αφήσει τη κουβέντα στη μέση.
Σαν φωτογραφίες περνούν οι εικόνες , εκείνες, που παρατηρούσα τα μακρυά περιποιημένα χέρια της που κρατούσαν βελονάκια για κεντημα ενω δημιουργούσαν σχήματα όταν μιλούσε για το κάθε τι μ΄ένα ήρεμο πάθος. Μ΄ εκείνο το σάλι που έπεφτε στούς ώμους της…
Δεν μπόρεσα να της πάρω ποτέ συνέντευξη κάθε φορά που τη ρωτούσα κάτι άλλο μου απαντούσε ”Συμφωνείς με τις κουβέντες της μάνας του γαμπρού;” (Ματωμένος γάμος) .
Δεν προλάβαινα να απαντήσω και μου έλεγε ”Ακόμη δεν έχεις μπει μέσα στο ρόλο. Αρα δεν έχεις καταλάβει τι θέλει να πει ο Λόρκα και τι εννοώ εγώ που είμαι ο ενδιάμεσος συγγραφέα-κοινού. Αργεί η ημέρα που θα κάνουμε την κουβέντα που θέλεις. Και μ΄ εκείνα τα διεισδυτικά φοβερά της μάτια άλλαζε την συζήτηση και συνέχιζε ”πάρε ενα κομμάτι κεϊκ σήμερα το έφιαξα..”
22Φεβρουάρίου 1973.Εφυγε! Την υπέροχη φωνή της έπρεπε πλέον να συνειδητοποιήσω οτι θα την ακουγα μόνο απο μαγνητοφωνημένες κορδέλες.
Τούτο το κύμα αναμνήσεων και αγάπης ίσως είναι η αντίδραση στην χαμένη μου ισοροπία απ΄ αυτά που τις τελευταίες ημέρες ακούγονται για σκηνοθέτες και ηθοποιούς.
Για τον Ναό της Τέχνης που ήταν για εμας τους παλαιότερους το Εθνικό Θέατρο.. Το έζησα και μετά το φευγιό της Κατίνας Παξινού. Γιατί ο αγαπημένος της Αλέξης-ο Αλέξης Μινωτής- μου έδωσε αποκλειστικές συνεντεύξεις πρότι εκείνος δεν ήταν πολύ ομιλητικός προς όλους τους δημοσιογράφους.
Δεν θα κλείσω τούτη την κουβέντα με βιογραφικά σημειώματα θα κλείσω με δικές της δηλώσεις οταν πήρε το Οσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου για την Πιλάρ…
”Το δέχομαι για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου στο Εθνικό Θέατρο ζωντανών ή νεκρών ” Ηταν το 1943…
Στην Αμερική, η Κατίνα Παξινού δεν ήξερε ποιοι είχαν μείνει πίσω ζωντανοί.Είχε διαφύγει απο το Λονδίνο με στρατιωτικό πλοίο το οποίο τορπιλίστηκε απο τους γερμανούς και μένει μαζι με αλλους ναυαγούς για 19 ώρες στον Ατλαντικό. Δεν ήξερε καν πού είναι ο άνδρας της ,ο Αλέξης Μινωτής,ο οποίος είχε συλληφθεί στην Αθήνα απο την Γκεστάμπο, είχε αποδράσει και είχε διαφύγει στην Τουρκία.Εκει έμαθε οτι η Κατίνα ήταν στην Αμερική και όλη της την ταλαιπωρία την έμαθε απο μια ραδιοφωνική εκπομπή.
Πρέπει να σημειώσουμε οτι το Εθνικό Θέατρο στήθηκε με αίμα και αγώνα των σπουδαιότερων μορφών που έχουν υπηρετήσει την υποκριτική Τέχνη και οχι με την υποκρισία.
Σεβαστείτε την Ιστορία του. Γιατί αυτή είναι η δική μας Ιστορία και περιουσία και κανενός περασττικού…
