του Άλκη Φιτσόπουλου
Περί σεξουαλικής κακοποίησης, προσοχή, μην φτάσουμε στο άλλο άκρο, να διώχνουμε τα παιδιά μας από τα γήπεδα: ΟΚ, οι καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου προκάλεσαν ένα ευεργετικό σοκ στην ελληνική κοινή γνώμη, λύθηκαν σιωπές, ακούστηκαν κραυγές και κατάρες από τον ασύνορο θυμό. Ωστόσο, τους γονείς, προπονητές, παράγοντες, σκέπασε ένα σεντόνι ψυχολογικής αδρανοποίησης των συναισθημάτων τους.
Κι ο αθλητισμός είναι μήτρα συναισθήματος. Ο προβληματισμός, πλέον, των γονιών που έχουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό, μπορεί να εξελιχθεί σε αμφιβολία και πολλές φορές σε βεβαιότητα, ότι και το δικό τους παιδί μπορεί να έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης και να μην το μαρτυράει, γιατί φοβάται. Κι άπαξ μια τέτοια σκέψη σφηνώθηκε, δεν απέχει πολύ η μετεξέλιξη σε εμμονικό σύνδρομο σιγά – σιγά, σαν το σαράκι που κατατρώει το ξύλο.
«Σίγουρα, κάτι θα έχει γίνει». Και θ’ αρχίσουν οι πιέσεις προς τα παιδιά να… ομολογήσουν ότι κάτι έγινε κι ας μην έγινε. Η αμφιβολία δεν τιθασεύεται με τίποτα, παρά μόνο με δια ζώσης αντίληψη. Πολλοί γονείς, αποπροσανατολισμένοι από την ψυχολογική τους αποσταθεροποίηση, μπορεί και ν’ αποσύρουν τα παιδιά τους από τα γυμναστήρια, τους στίβους, τα παρκέ, το χορτάρι του γηπέδου, για να… προλάβουν ενδεχόμενη σεξουαλική παρενόχλησή τους. Τραγικό. Ποιο είναι το ακόμα πιο τραγικό, που αγγίζει τα όρια της παράκρουσης;
Οι γονείς να παρακολουθούν, πλέον, τις προπονήσεις των παιδιών τους, έτοιμοι να χαρακτηρίσουν σεξουαλική παρενόχληση την οποιαδήποτε κίνηση του κάθε προπονητή. Ακόμα και μια απλή, αθώα λαβή της μέσης ως υποβοήθηση για την εκτέλεση μια άσκησης.
Υπάρχει, όμως και χειρότερο. Τα ίδια τα παιδιά, με την τρομοκρατημένη συνείδηση, να θεωρούν αυτά ότι παρενοχλήθηκαν σεξουαλικά, προσθέτοντας υπερβολές για να γίνουν πιστευτά στους γονείς τους. Διότι, μην λησμονούμε ποτέ, πως το κάθε «θύμα» στην κοινωνία, αποκτάει αυτόματα την συμπάθεια και την συμπόνια όλων! Ειδικά τα παιδιά, την έχουν ανάγκη.
