του Νίκου Στέφου
Τη γνώρισα στη Ρόδο. Καλοκαίρι του 1986. Είχε έρθει για να εγκαινιάσει μια πολιτιστική εκδήλωση και με την ευκαιρία να απονείμει τα βραβεία στους νικητές του Ιστιοπλοικού Ράλι Αιγαίου.
Την έζησα από κοντά για μια μέρα.
Μια ολόκληρη μέρα. Κι έγινε αμέσως ένας έρωτας! Έρωτας με την πρώτη ματιά! Για μένα που τότε ήμουν, δεν ήμουν, 25 χρονών για μια γυναίκα που θα μπορούσε να ήτανε και μητέρα μου στην ηλικία. Στην εποχή των πράσινων και γαλάζιων καφενείων…
Κι όμως, αυτοί οι ανεπιτήδευτοι αριστοκρατικοί της τρόποι, η άνεση στην κάθε της κουβέντα, το αυθόρμητο γέλιο της, η αυθεντική αρχοντιά της, εκείνο το υπέροχο comme il faut ντύσιμό της, μα πάνω από όλα τα μάτια της, αχ αυτά τα μάτια της, με σαγήνεψαν αμέσως! Κρεμόμουν από τα χείλη της!
Τι φλόγα, τι πάθος, πόση ζωή έκρυβε μέσα της αυτή η γυναίκα! Τι δεν θυμάμαι από εκείνη την ημέρα! Πόσα θα μπορούσα να σας διηγηθώ! Τη θυμάμαι να κάνει αέρα με το πρόγραμμα της εκδήλωσης σε μια κατάμεστη αίθουσα του κάστρου των Ιπποτών, ιδρωμένη και σκασμένη από το καμίνι της αίθουσας. Αυθόρμητη, ακομπλεξάριστη και συνάμα μαγική. “Δεν αντέχω άλλο, θα σκάσω από τη ζέστη. Και δεν τελειώνουν όλοι αυτοί με τις τόσες ομιλίες”, μου ψιθύρισε ενώ την κοίταζα απέναντί της…
Τη θυμάμαι στη δεξίωση που δόθηκε το βράδυ μετά την απονομή των βραβείων. Τρώγαμε όλοι μαζί, η Μελίνα, οι επίσημοι του τόπου, εγώ ένας νεαρός δημοσιογράφος αλλά στην πραγματικότητα ήταν σαν να υπήρχε στο τραπέζι μόνο ένας.
Η Μελίνα που την άκουγαν όλοι να μιλά και να γελά σαν μαγεμένοι από μια μυστηριώδη έλξη! Κάποια στιγμή σηκώθηκα από το τραπέζι και με πλησίασε ένας νεαρός αξιωματικός από το πλήρωμα της φρεγάτας Αιγαίο του Πολεμικού Ναυτικού ντυμένος με τη λευκή στολή του: “Σε βλέπω που κάθεστε μαζί με τη Μελίνα. Μπορώ να πάω να τη χαιρετίσω;” με ρωτά. -Και γιατί δεν πας μόνος σου; “Ντρέπομαι να πάω έτσι”, μου απαντά. Πάω κοντά της και της λέω: “Κυρία υπουργέ, ένας αξιωματικός του Π.Ν. θέλει να σας χαιρετίσει αλλά ντρέπεται να έρθει μόνος του” -Τι ντρέπεται καλέ; Πού είναι ο άνθρωπος”, μου λέει και πετάγεται όρθια γελώντας αυθόρμητα… “Νάτος εκεί με τους άλλους αξιωματικούς”! Φεύγει η Μελίνα, πλησιάζει τον αξιωματικό, Δημήτρη τον έλεγαν αν θυμάμαι καλά, τον αγκαλιάζει, τον φιλάει και γυρνά προς τα μένα: “Ρε Νίκο, αυτός τρέμει ολόκληρος! Χαλάρωσε αγόρι μου, όλα καλά είναι”! Και σκάσαν όλοι στα γέλια… “Φωτογράφε, έλα βγάλε μας μια φωτογραφία και με τους άλλους αξιωματικούς να τη θυμόμαστε”, φώναξε η Μελίνα στον φωτογράφο, τον Vangelis Rassias που στεκόταν παρά δίπλα! Τι κρίμα να έχω χάσει αυτή τη φωτογραφία! Αχ θα μπορούσα κι άλλα να σας πω από εκείνη την ημέρα αλλά δεν θέλω να σας κουράσω… Αυτή ήταν η Μελίνα! Η Μελίνα μας. Θα τη θυμόμαστε και θα την αγαπάμε όλοι μας. Φίλοι και πολιτικοί της αντίπαλοι. Γιατί γυναίκες σαν την Μελίνα δεν υπάρχουν πια…
