Του Παύλου Αλέπη
Βλεπουν μακρια,βλεπουν καθαρα και εγκαιρα οι ποιητες.
Δεν ειδαν την πανδημια,δεν εχουν την γιατρεια,δεν θεραπευουν,προειδοποιουν ομως, με αγωνια και γλυκύτητα…
Μονο που εμεις δεν τους ακουμε.. Και δεν ειναι η τερψη της στιγμης,στην μαεστρια της σειρας των λεξεων που δεν μας αφηνει.. Ειναι κατι βαθυ εσωψυχο,που παραμεριζει κι αυτους που παραδεχομαστε και εγκωμιαζουμε.
Ειναι το υπέρμετρο ΕΓΩ μας κι σκια του ,που κρυβει τον ηλιο της αληθειας τους…
Ενω μεσα μας ξερουμε την αληθεια, το μεσα μας μελανι να την θολωσει..
Ετοιμοι να κρινουμε με αβασταχτη ελαφροτητα, μα παντα τους αλλους. Κατηγορουμε παντα πως οι αλλοι δεν κανουν αυτοκριτικη, τον εαυτο μας ποτε..
Κι ολο απομακρυνομαστε.. Και καμαρωνουμε μαλιστα,. Στο βαθος οι αξιες και εμεις μοντερνοι μη και χασουμε τους καιρους και τα ζωηρα χρωματα..
Κι ολα αυτα που μπηκαν υποδορια στο πετσι και τα κουβαλαμε; Ολα καλα; Ποιος τα πλενει,τα ξεπλενει τα καθαριζει;; Ποιος εχει την αγωνια για το τι θα δουν οι ποιητες των ημερων μας;;
Τι ζωες να σκιαγραφησουν,τι αγωνιες να αφουγκραστούν και που να καταλήξουν σαν συμβουλοι ονειρων;;
Επαναλαμβανοντας προαιωνια λαθη απομακρυνομαστε διαρκως…
Ποιος σκυβει σημερα στο βαθος των ποιητων; Ποιος σημερα στον εγκλεισμο τον ακουσιο εκμεταλλεύεται την ευκαιρια ταπεινωσης του εαυτου…;;
Ακουγα τους ηγετες μας τους πολιτικους στο κοινοβουλιο.
Σκεφτόμουνα, απο το προσφατο παρελθον, εχουμε αραγε προχωρησει;;Η μηπως εχουμε οπισθοχωρησει;;
Ποιος θα απαντησει,με τι καρδια με τι παλμο,τι φοβο και τι παθος;;
Παλι η ζωη μας λαθος;;
Χιλια μυρια κυματα μακρια το Αιβαλι
Μεγαλωσαν τα γενια μας ηψυχη μας αλλιωτεψε
αγριεμενο το σκυλι γαυγιζει την φωνη του
βοηθα καλε μου να μην σφαχτουμε μεταξυ μας…
Ηταν η φωνη του Νικου Ξυλουρη, τραγουδουσε την ψυχη που αγναντευε παγωμενη…
Χωρις γιορτασμους ,αχρονη , σαν χαμενη….
