Ξαναγυρίζουμε σε μια πραγματικότητα πού μας έλλειψε … Δεν υπολογίζουμε πως η επιφυλακτικότητα αυξήθηκε..
Ο κόσμος έγινε λιγότερο ανεκτικός λιγότερο φιλικός.
Οι ουτοπίες απλώθηκαν στο όνομα ενός αόριστου ρεαλισμού.. Οι οικονομικοί μας δυνάστες εδραίωσαν τους φόβους μας.. Η λιτότητα δεν απέδωσε και.. φταίμε εμείς. Τι ειρωνεία.
Αναδιανεμεται ένας πλούτος όπου υποχρεωτικά θα πρέπει ΌΛΟΙ να δουλέψουμε περισσότερο… Ενώ φανερά η κρίση και η πανδημία έκαναν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Για συλλογικότητες ούτε λέξη..Οι προθέσεις φανερές και οι ηγήτορες άφαντοι. Οι ηρωισμοί σε ανεπάρκεια. Στις αποθήκες του φόβου για το αύριο, το υλικό ξεχειλίζει.
Ποιος τολμά να υποδείξει δημόσια τα σημάδια;; Ο κατευνασμός δείχνει να κυριαρχεί..Το απρόοπτο όμως ελλοχεύει… Ο Ζαν Πολ Σαρτρ το 68 έλεγε πως είμαστε καταδικασμένοι στην Ελευθερία μας.. Δεν έλεγε πώς να την διαχειρισθούμε…
Καί εμείς πάψαμε να είμαστε μαχητικοί στα τέρατα που επιστρέφουν… και την ορίζουν.
