Πού να βρισκα εκείνες τις Τριοπετρες που πάνω τους ανακλαριζόταν το φεγγάρι και εμείς με τα ολάνθιστα νιάτα μας να παραβγαίνουμε πάνω στην ασημογραμμή που διέσχιζε τη θάλασσα και αισθανοσουνα τον αερα του Λιβυκού πελάγους που ερχόταν από απέναντι.
Μια ζωή χρωματιστή που άλλες φορές σε σκιάζαν ξαφνικές καταιγίδες και οι στιγμές γινόντουσαν μαυρόασπρες σαν τις φωτογραφίες που κρατάω σήμερα στα χερια μου σαν ενέχυρο χρυσάφι της ζωης μιας παρέας που ξόδεψε απλόχερα χαρα,όνειρα και ατέλειωτη μουσική και τραγούδια.
Και εκείνες οι Κυριακές το μεσημέρι στην Αναγνωστοπούλου που αν δεν καθότανε η Κυρία Μαρία πρώτη στο τραπέζι με τη θεία Ελσα ,εμείς δεν τολμούσαμε να καθήσουμε
Και εκεί ξεδιπλωνότανε η Κρήτη ολάκερη οι παραδόσεις ιστορίκα γεγονότα.Και αφού γεμίζαμε την ψυχή μας με εικόνες μιας αλλης εποχής άρχιζε ο ενας να σκουντάει τον άλλον κάτω απο το τραπέζι , γιατί απ΄έξω απο το σπίτι μας περίμενε η ολόλευκη Μόργκαν για βόλτα στην παραλία…
Αυτή η καθημερινή μας επαφή κράτησε πάνω απο 10 χρόνια.
Και έτσι πήραμε βόλτα με τον Γιάννη Τσουδερό και τη ζωή μας μέχρι το τέλος. Μεχρι την αυγή της 1ης Ιουλίου .Μια βόλτα που κράτησε 45 περίπου χρόνια .
Πολλές φορές σε παράλληλους δρόμους, αλλά η επικοινωνία μας δεν σταμάτησε ποτέ.
Σe όποιο σημείο της γης να βρισκόμαστε. θ΄.άκουγες στο τηλέφωνο να με ρωτάει ”Ελα ,
Μητσούλα την παλεύεις την κατασταση εκει ή όχι;”
Πολλά ήταν τα καλοκαίρια που τριγύσαμε τις ομορφιές της Κρήτης και πάντα με τον αγαπημένο του ανηψιό Προκόπη Προκοπάκη που είχε λύση για όλα τα προβλήματα.
Κάποια χρονιά στην Κρήτη ήρθε μια παρέα φοιτητών του απο το Πολυτεχνείο. Η χαρά του απερίγραπτη.Ενα μαγικό απόγευμα καθισμένοι όλοι πάνω στα βότσαλα ο Γιάννης τους έδειχνε πως να ”κλέψουν” τις γραμμές της φύσης!
Μας έπιασε η νύχτα και οι συζητήσεις σαν το μπαλάκι του πίγκ πόγκ .Και τι δεν είπαν εκείνο το βράδυ .Σεμινάριο Αρχιτεκτονικής!.Απο τον ”βιασμό” της ανθρώπινης ψυχής που δημιουργούν οι πολυκατοικίες με τα χαμηλά ταβάνια μέχρι την ισχυρή θέληση του τεράστιου ζωγράφου μας Μπουζιάνη που έξυνε την ώχρα στον τοίχο για να δαμάσει την πείνα του. Και φυσικά οι ερωτήσεις τελείωναν με πολιτικη συζήτηση αφου ο Γιάννης προερχοταν απο μια οικογενεια επαναστατών και ηρώων της Κρήτης αλλά και πολιτικών στην πιο πρόσφατη ιστορία (#Εμμ.Τσουδερός Πρωθυπουργός Βιργινία Τσουδερού υπουργός εξωτερικών) Και ο Γιάννης πάντα απαντούσε στο ερώτημα ”πως γκρεμίζουμε το κατεστημένο;”
Με την Παιδεία.Το μεγαλύτερο οπλο που φοβούνται ολες οι κυβερνήσεις’ έλεγε
Λοιπόν Γιάννη μου άκουσε τι αποφάσισα …Δεν θά έρθω στις 2 το μεσημέρι αυριο 6 Ιουλίου στο Α.Nεκροταφείο -έτσι κι αλλιώς έχεις πολλούς φίλους που σ ΄ αγαπάνε και θα έρθουν να σε αποχαιρετήσουν.Δεν θα αντέξω να δω τα λατρεμένα σου αδέλφια τον Τίτο και τον Γιώργο και τα υπέροχα ανήψια σου να σ΄ αποχαιρετούν.
.Ασε να έρθω το απογευματάκι που θα είσαι μόνος σου γιατι θα είναι η πρώτη φορά που θα τσακωθούμε Θα είναι η πρ΄ωτη φορά που θα σου βάλω τις φωνές..
θα είναι η πρώτη φορά που θα με δεις να κλαίω..
