Τα τελευταία χρόνια η Σοφία Φιλιππίδου έχει επικεντρωθεί στο ερευνητικό θέατρο και τη θεατρική παιδεία. Μελετάει, ερευνά έργα, μεγάλων συγγραφέων ελλήνων και ξένων και τα ανεβάζει στη σκηνή με τις φοιτητικές της ομάδες. Ηθοποιός πολύπειρη, με πολλές επιτυχημένες και καθορίστηκες ερμηνείες στο θέατρο και την τηλεόραση.
Αυτή τη φορά τη συναντήσαμε με αφορμή την παράσταση «Τα τρία φιλιά… η Σταχτιά γυναίκα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, που ανεβάζει με τη θεατρική της ομάδα στο Θέατρο Μεταξουργείο κάθε Παρασκευή. Δυο έργα που ενώθηκαν και έγιναν δυο. Άγνωστα στο ευρύ κοινό, ωστόσο η Σοφία Φιλιππίδου, αναγνώρισε τη διαχρονικότητα τους και τα βγάζει στο φως, εκεί όπου πρέπει να βρίσκονται κάποια διαμάντια της ελληνικής δραματουργία. Έργα γράφτηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και πώς να μην θεωρούνται διαχρονικά όταν μιλάνε για το Φιλί, την έλξη, την ηδονή για το θάνατο και τη μοίρα. Όλα κομμάτια της απόλυτης ύπαρξης.
Είστε άνθρωπος που δεν αφήνει το χρόνο να πηγαίνει χαμένος. Δεν μεμψιμοιρήσατε ποτέ γι’ αυτά που η πανδημία έβαλε φρένο στη ζωή μας. Το αντίθετο, εσείς, όλο αυτό το διάστημα, συνεχίσατε με τις θεατρικές σας ομάδες, να παράγετε έργο, ουσιαστικό. Έτσι δεν είναι;
Η πανδημία με βρήκε πάνω στα σεμινάρια θεατρικής παιδείας που έκανα στο μαγαζάκι της τ3χνης με μια ομάδα 25 ατόμων με τα οποία σχεδιάζαμε να ανεβάσουμε την παράσταση IONESCO BLUES (πάνω στο παιχνίδι της σφαγής του Ευγένιου Ιονέσκο). Είχα κλείσει και το θέατρο όπου θα δίναμε την παράσταση. Η πανδημία όμως μας έκλεισε όλους μέσα… και τα πράγματα δεν πήγαν καλά και άλλαξαν τα σχέδια μας. Τότε και μέσα στην ανάγκη «στράφηκα» προς την πλατφόρμα ZOOM σαν την μοναδική σανίδα σωτηρίας. Κάλεσα λοιπόν τα παιδιά και προσάρμοσα την σκηνοθεσία στην νέα συνθήκη εγκλεισμού. Κλεισμένοι στα δωμάτια μας μπροστά στον υπολογιστή μας να «παίζουμε» ο καθένας μόνος του. Η συνθήκη ήταν να φτιάξουμε μικρούς σκηνικούς χώρους (όσους χωράει μια οθόνη υπολογιστή) και να παίζουμε με τα «παράθυρα» της πλατφόρμας.
περισσότερα στο Newpost.gr
