Παρατηρώ – γενικά θα μιλήσω – να αναρτώνται κατά καιρούς αναθέματα και καταδίκες από αρκετούς στα social media για πολλές υποθέσεις χωρίς να διαθέτουν ούτε τα στοιχεία της δικογραφίας ούτε ενδείξεις ή αποδείξεις ενοχής.
Και μέσα στους πολλούς θα συμπεριλάβω και τους δημοσιογράφους (ειδικά των πρωινάδικων των καναλιών) που επιπόλαια και επιδερμικά ασχολούνται με εγκλήματα και τραγικές ιστορίες μοιράζοντας από δω κι από κει ενοχές και αθωότητες...
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα όπου ζούμε δεν ισχύει ούτε το τεκμήριο της αθωότητας ούτε ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι την καταδίκη του από τον φυσικό του δικαστή, όπως επιτάσσουν το σύνταγμα και οι νόμοι.
Σημασία, βλέπετε, έχουν οι αποφάσεις που βγάζουν τα λαϊκά “δικαστήρια” του facebook, του twitter και του instagram ότι “η καριέρα του Ρουβά τελείωσε”!
Είναι αλήθεια ότι αυτή η αγριότητα των media, ειδικά των social media, με τρομάζει. Μου θυμίζει τις διαπομπεύσεις, τα λυντσαρίσματα και τις δημόσιες εκτελέσεις ανθρώπων, τον Μεσαίωνα, παρουσία αλαλάζοντος πλήθους που δίψαγε για αίμα και απολάμβανε με ζητωκραυγές το θέαμα του κομμένου κεφαλιού από τη γκιλοτίνα…
Και επειδή κάποιοι θα σπεύσετε να μου επιτεθείτε ισχυριζόμενοι ότι υπερασπίζομαι εγκληματίες, θα απαντήσω εκ των προτέρων ότι απλώς υπερασπίζομαι όχι μόνο τις θεμελιώδεις αρχές του δικαιικού και του δικανικού συστήματος μιας ευνομούμενης και δημοκρατικής Πολιτείας αλλά και το δικαίωμα οποιουδήποτε να εκφράζει την άποψή του, ακόμα κι αν αυτή συγκρούεται με την άποψη των πολλών. Απλά και ξεκάθαρα…
