Tόν Βαγγέλη Παπαθανασίου τόν άκουγα απο την εφηβεία μου.
Τα Παιδιά της Αφροδίτης όπως και το Κύκνειο Ασμα τους το 666 ήταν πάντα χαρκτηρισμένα απο τον Βαγγέλη.
Ηταν και θα παραμείνει μια μορφή της παγκόσμιας μουσικής και πολιτισμού.
Φυσικά τον φωτογράφισα στις Κάννες το 1990 ως μέλος της Κριτικής Επιτροπής με πρόεδρο τον φίλο του Roman Polanski.
Τα έφερε όμως έτσι η ζωή να συναντήσω μια φίλη δημοσιογραφο στο Παρίσι,την Δήμητρα Γκουντούνα,που έκανε παρέα τότε με τον Βαγγέλη.Ετσι γνωριστήκαμε.Στο Neilly,το 1993.
Ηταν Γενάρης.Από τότε είχα την τύχη να τον βλέπω κάθε μέρα,να του συμπαρασταθώ σε δύσκολες προσωπικές στιγμές,να τον ακούω να παίζει στο εξαιρετικό studio του (με γυάλινη όροφή και εξαιρετικά ηχητικά συστήματα,πιάνο,πλήκτρα,πολλά πλήκτρα και τεράστιους, τότε υπολογιστές.
Πέρασα νύχτες ακούγοντας τον,όπως και πηγαίνοντας στο αγαπημένο μου και αγαπημένο του jazzBar στο St Germain Des Pres(παρεπιπτόντως του άρεσε πολύ ο Bill Evans),στό Marais,ή στην Εntrecote στο Plaza Athenee στην Avenue Montaigne.
.Mανιώδης καπνιστής πούρων μου έκανε δώρο στήν γιορτή μου εναν εξαιρετικό υγραντήρα Davidoff πού τόν έχω ακόμα…Μάλλον συλλέκτης πουρων ήταν…
Κάποια στιγμή,του εξομολογήθηκα,ότι η μουσική του με είχε συνοδεύσει στα εφηβικά μου και στα φοιτητικά μου χρόνια,Εντυπωσιάστηκε που είχα σχεδόν όλα του τα lp.
O Bαγγέλης,δεν ήταν μόνο ενας τεράστιος μουσικός και καλός φίλος(όσο μπορεί να είναι μια τέτοια ευφυϊα) αλλά και ενας καλός επιχειρηματίας.σπάνιο για δημιουργούς…Βοήθησε διακριτικά πολλούς και πάντα τόν διασκεδαζε ,η εναγώνια προσπάθεια τών ανθρώπων να φαίνονται αντι να είναι στην ματαιη τούτη ζωή…
Οι ιστορικές φωτο ειναι απο τις Κάννες και οι μοναδικές που έχω πιά…Τίς άλλες, του τις είχα δώσει όλες,γιατι οι πιέσεις τότε ήταν πολλές να δείξω την κλειστή προσωπική του ζωή …Ας είναι…
Βon Voyage mon cher Vangelis on en parlera…
