ΠΕΡΙΠΑΤΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΓΛΥΚΑ ΔΕΚΑΞΙ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΠΛΑΣΗ
Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η δεύτερη, ούτε και η τελευταία που ο Γιάννης Παπαγιάννης μας εκπλήσσει ευχάριστα με ένα νέο, διαφορετικό βιβλίο.
Στο νέο του βιβλίο ‘‘γλυκά δεκάξι’’ οι αληθινές πλευρές της ζωής και η μυθοπλασία ταυτίζονται μ’ έναν τρόπο που διαφέρει από κάθε τι προηγούμενο. Ο απλός αφηγηματικός του λόγος – και είναι τόσο δύσκολη η απλότητα – κερδίζει τον αναγνώστη από τις πρώτες του σελίδες.
Ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι – στα χρόνια της αθωότητας, είναι η κυρίαρχη φιγούρα στη σκηνή του κόσμου.
Μας μιλάει απευθείας, με εξομολογητική διάθεση, μας εμπιστεύεται και αποκαλύπτει απροκάλυπτα στιγμές στοχασμού και καταστάσεις ενίοτε ανορθόδοξες.
Στη σελίδα 13 γράφει ο συγγραφέας,
«Είχα μόλις γυρίσει από το σχολείο όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ο πατέρας ήταν στη δουλειά. Ο Τζακ έλειπε. Ήταν ίσως στην οικοδομή ή σε καφετέρια. Η μητέρα είχε βγει… (σ.13)
Μ’ ένα τηλεφώνημα ξεκινά « η αρχή τρομερών πραγμάτων » λέει το κορίτσι χωρίς να γνωρίζει με ποιονμιλάει στην άλλη άκρη της γραμμής· ανυποψίαστη για τον ρόλο «της άγνωστης φωνής» που θα παίξει στη ζωή της.
Σελίδα τη σελίδα πλάθεται ένα όμορφο πλάσμα, που όσο ωριμάζει η σκέψη του, γίνεται οικείο και αγαπητό στον αναγνώστη.
Το κορίτσι που ο περίγυρός της περιορίζεται στο σχολείο και στο απέναντι σπίτι , γνωρίζει τη ζωή μέσα από τις ζωές των άλλων με θέα τα αντίπερα παράθυρα. Καλή μαθήτρια, διαβάζει, ενημερώνεται, ζει το παρόν: το πρώτο ξύπνημα του έρωτα και δραματικές στιγμές της απώλειας δικών της ανθρώπων.
Στη σελίδα 17 διαβάζουμε:
«Θα μιλήσω για τον Τζακ. Όχι μόνο γιατί δεν έπαψα να τον αγαπάω ποτέ, ούτε πιστεύω ότι θα πάψω να τον αγαπάω, όσα χρόνια κι αν περάσουν, αλλά γιατί από αυτόν ξεκίνησε η περιπέτεια όλων μας. Ή μπορεί σε αυτόν να κατέληξε» (σ.17)
Ο Τζακ, ο αγαπημένος της αδελφός, ο θρύλος του σχολείου, όπως τον παρουσιάζει το κορίτσι, ο μηχανόβιος με τα τατουάζ και τα μακριά μαλλιά που έχει τα κορίτσια να τρέχουν ξωπίσω του. Ο Τζακ που δεν χωρά πουθενά η αβόλευτη ψυχή του.
Το θάρρος είναι αυτό που χαράζει τη δική της πορεία και, ας είναι ακόμη μια νεαρή έφηβη. Η αγάπη που έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει, πάντα σε πρώτο πλάνο, δίνεται απλόχερα . Και οι πράξεις έγνοιας και προστασίας, για τα αγαπημένα της πρόσωπα είναι στοιχεία που προξενούν μια ατμόσφαιρα δέους ακόμη και σ’ αυτήν την ίδια.
Κι έρχεται η στιγμή που το κορίτσι , φθάνοντας στα άκρα, υπερβαίνει τα όρια της, μεταμφιέζεται σε αγόρι – και με το φίλο τής απέναντι πόρτας παρέα – θα παραβιάσει τα άδυτα του νου και της καρδιάς της, και τι περισσότερο; Το άβατο για τις γυναίκες στο Άγιο Όρος.
Tι είναι αυτό που την οδηγεί εκεί;
Άραγε την εξουσιάζει ο έρωτας; Ή είναι κάτι άλλο μεγαλύτερο;
Ο Γιάννης Παπαγιάνης με γλώσσα λιτή και άμεση μας δίνει, με αριστοτεχνική δεινότητα, ένα δυνατό λογοτέχνημα. Με αυτή άλλωστε την αμεσότητα του λόγου δίνει στην αφήγηση ζωντάνια.
Δεν κοιτάζει από απόσταση τους ήρωες του βιβλίου του, είναι μαζί τους, στη σκέψη τους, ζει τη ζωή τους. Καταγράφει τις αγωνίες τους. Του ανταποκρίνονται, φανερώνουν τα μυστικά τους, την καθημερινότητά τους που σε τίποτα δεν τους χαρίζεται.
Κι όσο ξετυλίγονται εικόνες δράματα και ανατροπές, δεν λείπει η ένταση, και το ερωτικό στοιχείο – κι άλλο τόσο τα βαθύτερα νοήματα του έρωτα, της αγάπης, του θανάτου που ξεπηδούν από τις γραμμές της σκέψης του συγγραφέα.
Αναμφίβολα, το δεκαεξάχρονο κορίτσι σε συνεπαίρνει, αγγίζει όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν μέσα σου. Και είναι αυτό, που σε πηγαίνει ένα βήμα πάρα πέρα, φωτίζοντας με το χαμόγελό της αισιοδοξίας τα μουντά τοπία του κόσμου και της ζωής.
Το ταξίδι της ενηλικίωσης έχει φθάσει στον προορισμό του.
Αλήθεια! Το πραγματικό χάρισμα ενός καλού βιβλίου είναι όταν γυρίζεις την τελευταία του σελίδα και λυπάσαι που τελείωσε…είναι σαν να σου έχει φύγει ένας φίλος.
