Μάνος Στεφανίδης- Γιώργος Δουατζής -Συζήτηση Ποίηση Εικόνες – Ηροδότου 5 Κολωνάκι. . 

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου στη μία το μεσημέρι, ο ιστορικός τέχνης και συγγραφέας Μάνος Στεφανίδης

θα συνομιλήσει με τον Γιώργο Δουατζή με θέμα την Ποίηση και τη σχέση της με τις εικόνες

.

Αφορμή, η έκθεση ζωγραφικής του τελευταίου στην γκαλερί «Περί Τεχνών Καρτέρης», Ηροδότου 5, Κολωνάκι.

Υπενθυμίζεται ότι η έκθεση του Γ. Δουατζή θα διαρκέσει ως τις 4 Μαρτίου.

Ο Γιώργος Δουατζής θα βρίσκεται στην γκαλερί κάθε Σάββατο.

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: ΤΡΙΤΗ – ΠΕΜΠΤΗ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11.00 – 20.00

ΤΕΤΑΡΤΗ – ΣΑΒΒΑΤΟ 11.00 – 15.00 / ΚΥΡΙΑΚΗ – ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΛΕΙΣΤΑ

GALLERY ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ ΚΑΡΤΕΡΗΣ, Ηροδότου 5 Κολωνάκι

Τηλ. (+30) 210 8239465

Η έκθεση έργων μου στην γκαλερί Περιτεχνών Καρτέρης, είναι αποτέλεσμα της έντονης παρότρυνσης φίλων ζωγράφων και ιστορικών τέχνης. Δεν είχα διανοηθεί ποτέ να κάνω μία εκθεση ζωγραφικής.

 Συνέντευξη  Andro.gr

Ήταν καλοκαίρι του 2019 στις διακοπές στο Ρέθυμνο, που η γυναίκα μου Χρυσοξένη έφερε από ένα πολυκατάστημα ένα σετ από μικρά σωληνάρια με ακρυλικά χρώματα και τέσσερα-πέντε μικρά τελάρα με καμβά «για να παίξουμε με τα χρώματα». Πού να ξέραμε κι οι δυό ότι εκεί άρχιζε για μένα μια μεγάλη όμορφη περιπέτεια. «Τέλος του 2022 μέτρησα ξαφνιασμένος 450 πίνακες και δεν πίστευα ότι βγήκαν από τα χέρια μου».

. «Στις ζωγραφιές μου βλέπει ο καθένας αυτό που θέλει ή κουβαλάει μέσα του και δεν το ξέρει». Το ταξείδι είναι υπέροχο. Τελείως άλλη η διαδικασία από αυτήν της ποίησης ή της συγγραφής. Ζωγραφίζω ενστικτωδώς, πάντα με συνοδεία μουσικής, χάνομαι από τον χρόνο, δεν σκέπτομαι τίποτα και αφήνω τον εαυτό μου χωρίς προσχέδια και προβλέψεις να ρίχνει τα χρώματα στον καμβά. Θα έλεγα πως με πηγαίνουν αυτά στο δρόμο που θέλουν όπως οι ήρωες που πλάθω στις μυθιστορίες μου.

Η αίσθηση ζωγραφίζοντας είναι αυτή της ελευθερίας στην παραγωγή όπως και μετά στην πρόσληψη του έργου από τον θεατή. \

Δεν είναι σαν την ποιητική γραφή όπου οι λέξεις αναζητούν την σωστή τους θέση για να ολοκληρώσουν ένα νόημα με ουσία και ομορφιά, δεν υπάρχει αυτός ο εγκλωβισμός στο ανθρώπινο αλφάβητο -για να θυμηθώ και τον Λαπαθιώτη- αλλά μια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας.

Ομολογώ, πως πριν πολλά χρόνια, δεν εκτιμούσα ιδιαίτερα την αφηρημένη ζωγραφική και κατάλαβα ότι κάτι σημαντικό πρέπει να συμβαίνει όταν διαπίστωσα πως σημαντικοί ζωγράφοι με σπουδαίο έργο στην παραστατική ζωγραφική έφτασαν στην αφηρημένη, προκαλώντας στο έσχατο τη φαντασία μου.

Τότε σκέφτηκα ότι στην αφηρημένη ζωγραφική κάθε θεατής οδηγείται πιο εύκολα να δει τον δικό του πίνακα, τις δικές του παραστάσεις περισσότερο από τις ιστορίες που θα μπορούσε να  Νομίζω.

Στις ζωγραφιές μου, λοιπόν,  βλέπει ο καθένας αυτό που θέλει ή κουβαλάει μέσα του και δεν το ξέρει. Βλέπει τα δικά του τοπία, τις δικές του μορφές που δεν τις βλέπουν οι άλλοι. Κι αυτό, δεν ξέρω γιατί, με χαροποιεί ιδιαιτέρως.

Άρχισα κάποτε να κρεμάω τους πίνακες στο σπίτι μου και στη θέα τους ένιωθα πραγματικά σαστισμένος, διερωτώμενος πώς είναι δυνατόν να τους έφτιαξα εγώ. Ψάχνω, χωρίς αποτέλεσμα, να βρω ποιες δυνάμεις με παρακινούν, κάνω αποτυχημένες προσπάθειες συσχετισμού με την ποίηση που με κυρίευε πάντα, μένω άφωνος μπροστά στον καταιγισμό των χρωμάτων που άπλωσα στον καμβά σχεδόν ασυνείδητα και παραμένω με την απορία στα μάτια.

Αλλά, σκέπτομαι, τι νόημα έχουν οι αναλύσεις και οι διεισδύσεις, το αποτέλεσμα μετράει.