του Γιάννη Αποστολόπουλου
Παρά τις καθησυχαστικές διαψεύσεις του Κρεμλίνου, που δεν άφηναν περιθώρια ανησυχίας στη Δύση, τελικά τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου 2022 τα ρωσικά τάνκς και μεγάλες στρατιωτικές μονάδες περνούσαν τα σύνορα και εισέβαλαν στην Ουκρανία,
Στον ύπνο του δικαίου πιάστηκαν οι ευρωπαϊκές χώρες, που επίμονα απέρριπταν ως υπερβολικές τις προειδοποιήσεις του προέδρου Ζελένσκι για τα υποκρυπτόμενα επιθετικά σχέδια της Μόσχας.
Ένας μακρύς και αδυσώπητος πόλεμος είχε αρχίσει, με μεγάλες συνέπειες, που ξεπερνούσαν την ουκρανική επικράτεια και προκαλούσαν έντονη την παγκόσμια ανησυχία , με σκιές και φόβους για ευρύτερη σύρραξη.
Αρχικά οι ρωσικές δυνάμεις εμφανίζοντας παντοδύναμες και εκτός από τις χερσαίες επιθέσεις ενισχύονταν από ανηλεείς βομβαρισμούς με πολλά θύματα και εκτεταμένες καταστροφές, που παρέλυαν τη χώρα.
Σταδιακά όμως ο ουκρανικός στρατός άρχισε να περνάει στην αντεπίθεση, χάρη και στη μεγάλη βοήθεια από τις χώρες της Ευρώπης και την Αμερική, που διοχέτευαν τεράστιες ποσότητες οπλισμού.
Εφιαλτικό το σκηνικό με τον τρόμο του πολέμου να απλώνεται σε κάθε οικογένεια, με εκατομμύρια κατοίκων να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Ολόκληρες περιοχές ισοπεδώνονταν.Ακόμη και νοσοκομεία ή άλλα ιδρύματα δεν έμεναν έξω από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς, με εκατόμβες τραγικών θυμάτων
Σκληρά τα χτυπήματα σε πόλεις κοντά στην Αζοφική θάλασσα, με χαρακτηριστική τη περίπτωση της σημαντικής για τον Ελληνισμό Μαριούπολης, όπου ζούσαν περί τους 150.000 ομογενείς, με μακραίωνα ιστορία. Μετά τους σφοδρούς βομβαρδισμούς, που δεν άφησαν τίποτα όρθιο, έπεσε στα χέρια των ρωσικών δυνάμεων οι οποίες χωρίς έλεος πέρασαν σε διωγμούς και εξοντώσεις όσων απέμειναν, καταδείκνυαν την αγριότητα του πολέμου.
Ένας χρόνος αίματος, τρόμου, κατστροφών και προσφυγιάς. Με την ζοφερή πραγματικότητα να μην αφήνει περιθώρια ελπίδας για σύντομη ειρήνη.
Και τον ΟΗΕ, όπως πάντα, να καταγγέλλει την καταπάτηση των διεθνών κανόνων και των αρχών της ειρηνικής συνύπαρξης, με μηνύματα που εξαντλούνται στη θεωρητική τους βάση, χωρίς καμιά πρακτική αξία.
Πέρα όμως από τα τραγικά γεγονότα και τα δεινά του πολέμου αναζητούνται και τα αίτια της επικίνδυνης αυτής εξέλιξης.
Κατ αρχήν είναι η πολιτική της Δύσης να επιδιώκει την επέκταση του ΝΑΤΟ και σε άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Και μάλιστα κάτω από το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, όπως η Ουκρανία, που εύκολα αποδέχθηκε αυτή την προοπτική, παραγνωρίζοντας τις πιθανές αντιδράσεις της Μόσχας.
Η Ατλαντική Συμμαχία των δυτικών χωρών δημιουργήθηκε παλαιότερα ως αντίβαρο του Συμφώνου της Βαρσοβίας των χωρών του σοβιετικού μπλόκ, με κύριο σκοπό να αποτελέσει ανάχωμα προς τον κομμουνισμό.
Πριν αρκετά χρόνια με τις κοσμογονικές εξελίξεις τα κομουνιστικά καθεστώτα ανατράπηκαν και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν υπάρχει. Προς τι λοιπόν η προσπάθεια επέκτασης του ΝΑΤΟ και μάλιστα σε χώρες, όπως η Ουκρανία, την οποία όπως αποδείχθηκε δεν μπορεί να προστατέψει από τη ρωσική επιθετικότητα: Oύτε οι κυρώσεις, ούτε η συνεχής αποστολή όπλων μπόρεσαν να σταματήσουν το αιματοκύλισμα του ουκρανικού λαού.
Από την άλλη πλευρά πάγια επιδίωξη της Ρωσίας είναι να αποσπάσει τμήματα εδαφών της Ουκρανίας. Άλλωστε πριν λίγα χρόνια προσάρτησε την περιοχή της Κριμαίας, παραβιάζοντας στοιχειώδεις διεθνείς κανόνας για την εδαφική ακεραιότητα κάθε χώρας. Και τώρα βρήκε την ευκαιρία για μια νέα επιχείρηση ακρωτηριασμού της άλλοτε σοβιετικής δημοκρατίας με νέα αρπαγή εδαφών.
Η δύναμη του ισχυροτέρου.
Ένας χρόνος πολέμου. Με τη Δύση να καταδεικνύει την αδυναμία της, κάτω από το φόβο ευρύτερης εμπλοκής. Και το Κρεμλίνο να απειλεί με ενδεχόμενη χρήση πυρηνικών όπλων, Μια παράλληλη στρατηγική του προέδρου Πούτιν για ψυχολογική έστω πίεση στις ευρωπαϊκές χώρες και την Ουάσιγκτον .
Έτσι χωρίς καμιά προοπτική και ελπίδα διαγράφεται και σήμεραεται το σκηνικό του πολέμου, με το μέλλον αόρατο.
Με το αιματοκύλισμα και τις τραγικές συνέπειες για τον Ουκρανικό λαό, αλλά και τις βαριές σκιές στην παγκόσμια ειρήνη
