Αϊρτον Σένα: Μέρα Μαγιού μου μίσεψες…
Γράφει ο Αλκης Φιτσόπουλος
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού χάθηκε ο Άιρτον Σένα, σε ηλικία 34 ετών. Και τι μέρα: 1η του Μαγιού του 1994 στην πίστα της Ίμολα στην Ιταλία. Η Βραζιλία την ημέρα της εργατικής Πρωτομαγιάς έχει διπλό πένθος. Kαι για το γεγονός της μέρας, αλλά και το γελαστό παιδί που χάθηκε σ’ εκείνη την καταραμένη στροφή «Ταμπουρέλο» πριν από 29 χρόνια οδηγώντας τη Γουίλιαμς. Τόσα χρόνια μετά και δεν έχει αποσαφηνιστεί αν επρόκειτο για οδηγικό λάθος ή κάτι άλλο… Η εταιρία δικάστηκε, καταδικάστηκε, αθωώθηκε…
Ο Άιρτον Σένα έγινε ό,τι… ήταν. Πιλότος της Φόρμουλα 1 και πλήρωσε το τίμημα της χρωματοσωματικής σχέσης που είχε με το αυτοκίνητο. Η ταχύτητα είναι αίσθηση ελευθερίας, λένε. Η πολύ ταχύτητα σκότωσε το Σένα, αλλά στην ουσία τον έκανε αθάνατο. Από τους ανθρώπους που δεν θα ξεχαστούν ποτέ, γιατί εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσά μας. Άλλωστε, στην παραφθορά των λόγων του Καζαντζάκη, οι «δικοί μας άνθρωποι, δεν πεθαίνουν ποτέ, πεθαίνουν μαζί μας».
Αρκετοί Βραζιλιάνοι, ξέρετε, μύστες… γενικώς καθώς είναι – κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο (εκεί είναι σίγουρα) – πιστεύουν στην μετεμψύχωση. Έτσι και για τον Σένα πιστεύουν ότι κυκλοφορεί ανάμεσά τους, ζει με άλλο όνομα και άλλο επίθετο και σε άλλο επάγγελμα. Τα τελευταία χρόνια λεγόταν… Ροναλντίνιο. Ο γνωστός. Στο δε Μουντιάλ της Αμερικής, το 1994, ο Σένα ήταν και πάλι εκεί, ως… Ρομάριο Φαρίας. Σήμερα κυκλοφορεί ως… Νεϊμάρ. Της Μπαρτσελόνα κι μετέπειτα της Παρί Σ.Ζ.
Ο διάσημος Βραζιλιάνος συγγραφέας Πάουλο Κοέλιο έχει γράψει τον «Αλχημιστή», την ιστορία ενός βοσκού που άρχισε να περιδιαβαίνει τον κόσμο για να βρει το θησαυρό. Τελικά, επέστρεψε στο μαντρί. Εκεί ήταν ο θησαυρός του. Ήθελε να καταδείξει τη ματαιοδοξία του ανθρώπινου γένους στην αναζήτηση ενός θησαυρού που υπάρχει μπροστά μας, αλλά δεν τον βλέπουμε.
Ο Σένα σίγουρα θα μπορούσε να είναι ο ήρωας του συγκεκριμένου βιβλίου, γιατί υπήρξε… αλχημιστής. Ήξερε εκ των προτέρων που είναι ο δικός του χαμένος θησαυρός. Στους πρόποδες στο Χριστού του Κορκοβάδο, στο Ρίο, εκεί ήταν το θρησκευτικό και ψυχολογικό του καταφύγιο. Και τα δυο μαζί. Όταν ταξίδευε στον κόσμο για να καταπιεί τα χιλιόμετρα για το βιοπορισμό του, θα επέστρεφε πάντα εκεί στον επιβλητικό Ιησού Χριστό και θα έμενε μονάχος του για μία προσευχή. Λένε οι Βραζιλιάνοι, ότι αυτή του η συνεχής επικοινωνία του με το Θεό, εκεί στα ψηλά του λόφου, τον έφερνε όλο και πιο κοντά. Όλο και πιο κοντά… Το λέει η επιγραφή υπάρχει στο μνήμα του: «Τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από το Θεό».
Και η ημερομηνία που διάλεξε ο Θεός να τον πάρει κοντά του, δεν ήταν τυχαία. Πρωτομαγιά, για να θυμίζει λουλούδια, άνοιξη, ποιήματα, διεκδίκηση. Διότι τέτοιο παιδί ήταν ο Σένα. Του Μαγιού. Ρομαντικός, ιδεολόγος. Ήθελε, λέει, να ήταν ένα από τα παιδιά του λουλουδιών το Μάη του ’68 στη Γαλλία. Κι ας ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας, ας μην ήξερε τι θα τα έκανε τα τόσα λεφτά που έβγαλε οδηγώντας. Απόδειξη; Στην Βραζιλία λειτουργεί σήμερα το «Ίδρυμα Αϊρτον Σένα», και περιθάλπει τα τόσα και τόσα φτωχόπαιδα που μεγαλώνουν εκεί δίχως να έχουν στον ήλιο μοίρα.
Η ζωή του Άιρτον Σένα κράτησε λίγο, αλλά τόσο πολύ. Ήταν από τους ανθρώπους που ένα λεπτό ζωής του, έμοιαζε μ’ έναν αιώνα. Έτρεχε πολύ, πάρα πολύ. Και η Γουίλιαμς και η ζωή. Φοβερός ρυθμός, ανεξέλεγκτος. Άλλωστε, ελευθερία δεν υπάρχει όταν υφίσταται κάθε είδους έλεγχος. Σε όλη του την καριέρα ο Σένα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να είναι ελεύθερος να… τρέχει.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, στη ζωή του ήταν τόσο αδέξιος, που δεν μπορούσε να βιδώσει ούτε μια λάμπα ηλεκτρικού, ούτε να καθαρίσει το γραφείο του, που λέει ο λόγος. Και το πλέον παράδοξο για Βραζιλιάνο, δεν ασχολήθηκε ποτέ με το ποδόσφαιρο! Κι εκεί, αδέξιος ήταν. Πήγε, λέει μια φορά να χτυπήσει ένα πέναλτι και το ένα του πόδι, αντί να χτυπήσει την μπάλα, χτύπησε το… άλλο. Δεν ήταν αυτή η αποστολή του επί γης. Άλλη ήταν…
