Μάνες στον Κόσμο, που “Δεν ξέρουν πως να ονειρευτουν”
Αφιέρωμα στη γιορτή της Μητέρας
Της Σοφίας Τζιτζίκου*
Στις “ξεχασμένες χώρες “, οι άνθρωποι χάνουν το δικαίωμα στην ζωή, από την ώρα της γέννησης τους…
Εκεί ζουν οι “αόρατες μάνες” που αγωνιούν αν θα δουν το παιδί τους να ζεί μέχρι τα 5 χρόνια του, αφού μόλις 1 στα 3 καταφέρνει να επιβιώσει..
Κάπου αλλού, στις εμπόλεμες ζώνες, μάνες αγωνιούν αν η επόμενη μέρα βρει τα παιδιά τους ζωντανά και σώα από τις βόμβες που ισοπεδώνουν τις πόλεις και τις ζωές τους….
Στις “ορατές χώρες” τού ανεπτυγμένου κόσμου μας ,”αφανείςμάνες” αγωνιούν αν τα παιδιά τους , αλώβητα, θα καταφέρουν να βρουν τον δρόμο τους για ένα βιώσιμο Αύριο…
“Μιλώντας “ την κοινή γλώσσα της άνευ όρων Αγάπης στο βλαστάρι τους, όπου κι αν βρίσκονται γίνονται οι “μάνες κουράγιο”, είναι οι ίδιες που έχουν την δύναμη να γαληνέψουν την ψυχή, να χωρέσουν στην αγκαλιά τους όλο το Σύμπαν για το παιδί τους.
Σε κάθε κοινωνία, σε κάθε κρίση, οι γυναίκες και τα παιδιά αντιμετωπίζουν τις μεγαλύτερες προκλήσεις.
Πολλές μάνες καλούνται να ανταποκριθούν σε δύσκολους και σύνθετους ρόλους, εφόσον πρέπει να είναι οι μόνες φροντιστές, οι τροφοδότες και οι πυλώνες δύναμης για τα παιδιά τους, μερικές αρκετά νεαρές, παιδιά και οι ίδιες, που έχουν την ευθύνη του δικού τους παιδιού!
Μοναδικές ιστορίες Μητρότητας
Με τα δικά τους , βαθιά ανθρώπινα λόγια, αποτυπώνουν την μοναδικότητα της σχέσης τους με τα παιδιά τους:
- Η Ruba είναι Σύρια , μάνα 6 παιδιών από 11 έως 27 χρόνων. Η οικογένεια της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την βομβαρδισμένη πόλη τους και πρόσφυγες πιά , αναζητούν την ασφάλεια μακριά από τον τόπο τους.
“Είμαι ευγνώμων που τα παιδιά μου είναι κοντά μου ασφαλή στις πιο “σκοτεινές στιγμές “, και συνεχίζει “προσπαθώ να τα κάνω να γελούν”!!!
- Η Magboola , είναι Σουδανή, μάνα 3 μικρών παιδιών.
Αναγκάστηκε να φύγει νύχτα από το χωριό της για να γλιτώσουν από την δολοφονική επίθεση του στρατού.
Περπάτησαν 12 μέρες ως το Νότιο Σουδάν, είχε μαζί της ένα τσουκάλι, το μοναδικό αντικείμενο πού πήρε από το σπίτι τους , και όπως λέει η ίδια:
“Αρκετά μικρό για να το μεταφέρω, αλλά μεγάλο για να μπορώ να μαγειρεύω για τα κορίτσια μου! Έτσι καταφέραμε να επιβιώσουμε”!
- Η Dowla είναι και αυτή Σουδανή , μάνα 6 παιδιών , το πιό μικρό, βρέφος ακόμα.
Οι ασταμάτητοι βομβαρδισμοί την ανάγκασαν να εγκαταλείψει τον τόπο της, με κατεύθυνση πρός το Νότιο Σουδάν, περπατώντας 10 μερόνυχτα , ισορροπώντας στους ώμους της ένα ξύλινο στύλο με ένα καλάθι να κρέμεται στην κάθε πλευρά, εναλλάσσοντας τα παιδιά της μέσα τους προκειμένου να τα σώσει….
-Η Necla και ο γιός της, έμειναν θαμμένοι για 4 μέρες στα συντρίμμια του κτιρίου όπου έμεναν, θύματα του πρόσφατου σεισμού στην Τουρκία/Συρία που στοίχισε την ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους…
Μετά την διάσωση τους, η ίδια είπε “τήν στιγμή πού είχα παραιτηθεί, απελπισμένη από την απώλεια του παιδιού μου, όπως πίστευα, τον άκουσα να ανασαίνει! Ενα απίστευτο συναίσθημα ανακούφισης και δύναμης! Δεν είχα δικαίωμα πιά να παραιτηθώ από τη ζωή”…
- Η Δέσποινα ζει στην Ελλάδα και είναι η μάνα του Γιώργου, που πριν λίγους μήνες σκοτώθηκε στα Τέμπη…
Μία από τις 57 μάνες που μάταια θα προσμένουν απάντηση, σε μια πρόταση που έμελλε να μην τελειώσει ποτέ ..”πάρε με όταν φθάσεις”!
Βιώνοντας τον απόλυτο εφιάλτη κάθε μάνας, αποχαιρέτησε το παιδί της με ένα γράμμα πού συγκλονίζει:
“«Αγαπημένε μου Γιώργο, στα 22 χρόνια σου, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Κάνεις όνειρα, σχέδια να απολαύσεις κάθε μέρα της, κάθε στιγμή της, να προχωρήσεις με αρχές αξίες και ήθος…
……Λίγο πριν τα Τέμπη δίψασες και πήγες στο μπαρ να πάρεις ένα μπουκάλι νερό και ξαφνικά έγινε ατύχημα “δεν μπορώ να βρω τον Γιώργο δεν απαντάει στο τηλέφωνο»! Από εκείνη τη στιγμή, σε ψάχνουμε σε περιμένουμε εδώ, όμως δεν θα γυρίσεις ποτέ, έφυγες πολύ μακριά μας, σε άλλους τόπους. Πόσο κοστίζει άραγε στη σύγχρονη Ελλάδα ένα μπουκάλι νερό ένα ευρώ ή μήπως μια ανθρώπινη ζωή;»
Πόσο κοστίζει ,άραγε , στην σύγχρονη Ελλάδα,η ανθρώπινη ζωή;
Πόσο αποτιμάται για μιά μάνα η ζωή του παιδιού της;
Πόσο αποτιμάται για το παιδί η παρουσία της μάνας στην ζωή του, όταν η μοναδικότητα της πιό ισχυρής δυαδικής σχέσης , είναι πέρα από μεγέθη και εκφραστικά μέσα;
Θέλοντας να γράψω έναν επίλογο, ανατρέχω σε μία προσωπική εμπειρία από εκείνες που σε καθορίζουν, οδηγώντας σε στην συνειδητοποίηση της ελαχιστοτητας μας, μπροστά στο μεγαλείο αυτών των “ ξεχασμένων μανάδων” και στην επαναξιολόγηση, ως εκείνη τη στιγμή, των προτεραιοτήτων σου.
Πρίν λίγα χρόνια βρέθηκα στην Κεντρική Αφρική στο Τσαντ, μιά χώρα με σκληρό στρατιωτικό καθεστώς, χωρίς στοιχειώδεις υποδομές, χωρίς πρόσβαση σε όσα βασικά διασφαλίζουν την επιβίωση, και με το προσδόκιμο ηλικίας να αγγίζει τα 40 χρόνια!
Ο χρόνος μοιάζει να έχει ακινητοποιηθεί εκατοντάδες χρόνια πρίν…
Μιά δύσκολη, συναισθηματικά φορτισμένη αποστολή επικεντρωμένη στην αντιμετώπιση του υποσιτισμού των παιδιών που εξακολουθεί να μαστίζει την χώρα.
Κάθε μέρα συναντούσαμε εκατοντάδες Μάνες που από νωρίς το πρωί, περίμεναν υπομονετικά σε αυτοσχέδια Κέντρα Υγείας, για να ζυγίσουν το βαρειά υποσιτισμένο παιδί τους και να πάρουν το σωτήριο πακέτο για τη διατροφή του, έχοντας διανύσει τεράστιες αποστάσεις για να φτάσουν ώς εκεί.
Οι πιό πολλές μοίραζαν την θεραπευτική τροφή προκειμένου να ταΐσουν και τά άλλα παιδιά τους…
Πολλές ανάμεσά τους έφευγαν μετρώντας τις τελευταίες ανάσες του παιδιού τους, γνωρίζοντας ότι η ελπίδα είχε στερέψει.
Εκεί , στη μέση του Πουθενά συνάντησα την Mariam, 17χρονη νομάδα , μάνα 2 παιδιών , το πιό μικρό με σοβαρό υποσιτισμό.
Παιδί ακόμα και η ίδια, φροντίζοντας μόνη την οικογένεια της, με κοίταξε με μάτια πού έλαμπαν όταν την ρώτησα “ποιά είναι τά όνειρα της”, μου απάντησε “Δεν ξέρω πως να ονειρευτώ ! Όμως θέλω η 5χρονη κόρη μου να μπορεί να το κάνει μιά μέρα”…
(Τό φωτογραφικό υλικό καί κάποιες από τίς μαρτυρίες πού ακολουθούν έχουν αντληθεί από τά αρχεία τής UNHCR.)
*Η Σοφία Τζιτζίκου είναι π. Σύμβουλος στο Υπουργείο Εξωτερικών και π. Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής της UNICEF/
