Όλα πολύ! Το Λίγο δεν φτάνει!
Του Θανάση Κάππου
Μάθαμε να μεγαλώνουμε εκεί που δεν υπάρχουν στάσεις και να περιμένουμε το όποιο μέσο ανάτασης με γνώμονα το μερικό και το λίγο.
Αυτό το κομμάτι στο παστέλ μιάς κακώς ευνοούμενης ολοκλήρωσης που πάντα είχε γνώμονα ένα κανόνα που ήταν και όσο περνάει ο καιρός θα απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Μια αλήθεια έντεχνα και περίτεχνα κατασκευασμένη που μας έμαθαν να έχει όρια και το χειρότερο μας έμαθαν να μην πηγαίνουμε μακρύτερα απ΄ αυτά.
Στη γνώση:
Μια διαδικασία τυποποίησης την οποία μάθαμε να ακολουθούμε, εκτός αν υπήρχαν τα όποια ερείσματα και ερεθίσματα από το εξωτερικό περιβάλλον τα οποία θα μας βοηθούσαν να αποκτήσουμε μια γνώση ευρύτερη με τα όποια θετικά και αρνητικά.
Στη διαμόρφωση χαρακτήρα:
Η περιρέουσα ατμόσφαιρα ευνοούσε και ακόμη ευνοεί (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) τα πρότυπα και τις εικόνες που «αγκαλιάζουν» σε όλα το ΛΙΓΟ. Άνθρωποι “έντιμοι” που θυμίζουν τον “Κυρ Παντελή” του Τζαβέλα με έφεση και ροπή στην προσωπική τους βόλεψη και ικανοποίηση. Ανθρωπάκια, που τα συναντάς παντού, στην προσπάθεια για αναρρίχηση στην πυραμίδα της όποιας ατομικής ή συλλογικής εξουσίας, έρποντας σε μια άναρχη διεκδίκηση χωρίς αντίπαλο. Μάλλον με μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό τους.
Στον έρωτα:
Ο συμβιβασμός με συνθήκες και καταστάσεις, που δεν ταιριάζουν ή διέπονται από χαρακτηριστικά συμβατικότητας τείνει να γίνει φαινόμενο και μάλιστα φαινόμενο ρουτίνας. Οι άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να συμβιβάζονται σε κουτσουρεμένες συνθήκες και καταστάσεις, επειδή τους φοβίζει η σύγκρουση και η αναζήτηση του ιδανικού στο μέτρο πάντα του δυνατού, ακόμη και σε ένα μοναδικό στοιχείο όπως είναι ο έρωτας. Εδώ, που το ΛΙΓΟ θα έπρεπε να είναι, για τον περισσότερο κόσμο ένα απόμακρο σενάριο και μιας μορφής επιδίωξη την οποία θα έπρεπε να σκέφτεται μόνο στα χειρότερα όνειρα και στους εφιάλτες του.
Στην πολιτική:
Ο αντίπαλος είχε πάντα ένα ξεκάθαρο σχέδιο για τους στόχους και τις επιδιώξεις τους. Ήξερε τι ήθελε και πως το ήθελε. Εμείς μάθαμε στη λογική του ΛΙΓΟ. Στη λογική της ήττας και της μιζέριας. Πάντα για να δείξουμε ότι έπρεπε να έχουμε θρηνήσει. Στα τραγούδια. Στη θεώρηση. Στη σκέψη. Το χειρότερο όμως ήταν ο θρήνος στη πρακτική. Ξεχώριζε η κουτή λογική και ο μύθος για το καλό και το κακό. Το ιερό και το ανίερο. Μύθοι και μυθοπλασίες του ΛΙΓΟ σε όλα.
Πόσο μάλλον σήμερα που γκρεμίζονται και κονιορτοποιούνται τα πάντα και πόσο αναγκαίο θα ήταν το πολιτικό ΕΜΕΙΣ στη λογική και την προοπτική δημιουργίας ενός κάποιου μετώπου ως αντίβαρο στις επερχόμενες μάχες. Μάχες που δεν θα είναι στη σφαίρα της Μεταφυσικής, αλλά μια πραγματικότητα που θα μας ακουμπήσει όλους και μάλιστα σε βαθμό τσουρουφλίσματος. Αν, ισχύει, ένας μύθος που κάνει λόγο για ασκήσεις θάρρους μεταξύ μαθητή και δασκάλου κάπου στη Ανατολή και την εμφατική φράση του δασκάλου: «όταν θα έχεις ποθήσει την αλήθεια, όσο και τον αέρα, τότε θα μάθεις την πραγματική αλήθεια».
Είμαστε στον πυρήνα και στο κομβικό σημείο μιας εποχής. Αν, δεν επικρατήσει το ΟΛΑ ΠΟΛΥ στις ανάγκες, τα θέλω και τις επιδιώξεις μας σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, δεν θα μάθουμε την πραγματική αλήθεια σε εποχές καταστροφής και σκότους.
*Ο Θανάσης Κάππος είναι συγγραφέας και ποιητής
