Mε τον Τσίπρα και βάλε…
Του Θανάση Κάππου
Ο Αλέξης Τσίπρας. Μια πολιτική προσωπικότητα που έχει σημαδέψει τον καιρό του. Αρέσει, δεν αρέσει, η εν λόγω παραδοχή τα γεγονότα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Από το 2012 μέχρι και σήμερα πολλά εσωτερικά και μη γεγονότα – τεκταινόμενα είναι “ντυμένα” επάνω του. Μπορείς να πεις πως είπε κάμποσα παραπάνω και υποσχέθηκε περισσότερα αλλά ας προσπαθήσουμε εν συντομία να καταλάβουμε το γιατί.
Κερδίζει τις εκλογές ως μια αναμενόμενη εξέλιξη που προήλθε από την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας για αλλαγή. Μια συνθήκη που υλοποιείται κατά μέσο όρο κάθε τριάντα χρόνια στην Ελλάδα. Από τα κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς στο ΠΑΣΟΚ και από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλαγές με ένα κοινό παρονομαστή που παραπέμπει για να είμαστε ακριβείς στην Ελλάδα της μετ-επαναστατικής του 1821 εποχής.
Η Ελλάδα της εξάρτησης υπό την σκέπη των Μεγάλων Δυνάμεων.
Από το 1827 μέχρι και σήμερα αυτή είναι η κατάσταση. Αν, αύριο αλλάξει τόσο το καλύτερο για όλους μας. Αυτό υλοποιεί στο βαθμό που είναι δυνατό και ο Αλέξης, παίζοντας στον άξονα και αναλύοντας στην κατά Μπρεζίνσκι παγκόσμια σκακιέρα την λογική των πόλων. Εφαρμόζοντας έστω και με ένα κάπως ανορθόδοξο τρόπο την θεωρητική παρέμβαση του Νίκου Ζαχαριάδη πριν καμία εβδομηνταριά περίπου χρόνια. Σε μια Ευρώπη που μέρα με την ημέρα αντιμετωπίζει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της σημαντικά προβλήματα που δίνουν με μια πλήρη ασάφεια την εικόνα της επόμενης μέρας.
Δεδομένα που για τον Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσαν συμβολικά να προσομοιάσουν: Στην ποδοσφαιρική ομάδα εκείνη που για μια αδιόρατη συνθήκη δεν καταφέρνει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα να περάσει πέρα από την σέντρα. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που το καταφέρνει δημιουργεί κάμποσες ευκαιρίες(σχηματικά: μη περικοπή συντάξεων, κοινωνικό μέρισμα, διαφόρων ειδών κοινωνικές παροχές), χωρίς ποτέ όμως να μπορεί να σκοράρει.
Ξέρει πως είναι αιχμάλωτος μιας πολιτικής και οικονομικής συνθήκης. Ξέρει πως δύσκολα θα αποφύγει την αιχμαλωσία που πιθανόν σε κάποιες περιπτώσεις κατά το παρελθόν να ήταν και ομηρία. Όπως έγραφε και ο Ναζίμ Χικμέτ στην Μποτίλια στον Άνεμο και μελοποίησε στα Πολιτικά Τραγούδια το 1975 ο Θάνος Μικρούτσικος (Αυτό είναι): To ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι.
Η πολιτική συνθήκη στη σημερινή Ελλάδα απαιτεί συμβιβασμούς, υποχωρήσεις και κάποιου είδους συναίνεση. Δε μπορείς σε καμία περίπτωση να κάνεις διαφορετικά. Αν, κάποιος κάνει ή πιστεύει πως κάνει διαφορετικά εθελοτυφλεί και για να ακριβολογούμε ονειροβατεί.
Αλλά όπως λέει και εκείνη η γυναίκα που έχει περάσει τα ενενήντα: “M΄ αρέσει να τον βλέπω ρε παιδί μου. Να τους τα λέει έξω απ΄ τα δόντια. Το ξέρω πως δεν μπορεί να κάνει πολλά. Δεν τον αφήνουν εκείνοι οι όξω. Μου θυμίζει όμως εκείνον που τον είχα συναντήσει μια φορά στην Αγησιλάου. Ήτα κάμποσος καιρός που είχε γυρίσει μετά από χρόνια στις φυλακές.
Είχε αυτό το επιβλητικό, το μυστηριακό που σε κάνει να τρελαίνεσαι. Κάπως έτσι είναι και τούτος”.
