Της Δέσποινας Μακρινού
Στις 6 Αυγούστου του 1945, στις 8.15 το πρωί, λίγο μετά την ανατολή του ήλιου, εκεί κάπου στην Ανατολική πλευρά της Γης , ο “θάνατος νωρίς νωρίς” σημάδεψε 70.000 αμάχους.
Δεν έγινε τυχαία! Δεν ήταν μοιραίο! Ήταν προγραμματισμένο !
Προς παραδειγματισμό. Προς επίδειξη ισχύος σε μάχη του “Ψυχρού πολέμου“.
Έτσι η Χιροσίμα της Ιαπωνίας, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, πλημμύρησε από “Ανθρώπινες σκιές θανάτου“.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος Χαρι Τρούμαν ήταν εκείνος που πάτησε το κουμπί.
Γνώριζε το μέγεθος της καταστροφής; Ασφαλώς και το γνώριζε.
Ωστόσο δεν δίστασε, άλλωστε ο “σκοπός αγιάζει τα μέσα“. Και ο σκοπός ήταν να στείλει μήνυμα ισχύος στο Ανατολικό μπλόκ. Τι πέτυχε;
Πέτυχε να στείλει στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές και άλλες τόσες σε μεγάλη περιπέτεια υγείας για τα επόμενα λίγα χρόνια που τους είχαν απομείνει.
Το “little boy” το μικρό αγόρι κατ’ επίφαση, κατάφερε να στείλει στο θάνατο πολλά άλλα μικρά αγόρια!
Δύο μέρες μετά, στις 8 Αυγούστου, η “κορυφαία” αυτή εγκληματική επίθεση επαναλήφθηκε σε μία άλλη πόλη της Ιαπωνίας, το Ναγκασάκι – η ομίχλη έσωσε την πόλη Κόκουρα, που ήταν η πρώτη επιλογή.
40.000 οι άμαχοι νεκροί αυτή την δεύτερη φορά!
Ευτυχώς για την ανθρωπότητα, η Ιαπωνία έσπευσε να συνθηκολογήσει αμέσως μετά και να προλάβει πρίν εκτοξευθούν οι επόμενες δύο έτοιμες βόμβες.
Η γεωγραφική θέση της πόλης Ναγκασάκι, περιόρισε τον αριθμό των νεκρών, παρόλο που ο “Fat man“, ο χοντρός, έπεσε με μεγαλύτερη σφοδρότητα απο τον προηγούμενο εξολοθρευτή.
Και εδώ οι επιζήσαντες δεν είχαν καλύτερη τύχη, ως προς την υγεία τους.
Λίγα χρόνια μετά ο απολογισμός των νεκρών ξεπέρασε τις 200.000.
Το συγκεκριμένο διπλό έγκλημα , δεν βρήκε ποτέ δικαίωση. Κανείς ποτέ δεν τιμωρήθηκε.
‘Αλλωστε όπως ο ίδιος ο δημιουργός, πατέρας της ατομικής βόμβας, Τζούλιους Ρομπερτ Οπενχάιμερ, είχε υποστηρίξει ” Δεν θα τη φοβηθούν ώσπου να την καταλάβουν. Και δεν θα την καταλάβουν ώσπου να τη χρησιμοποιήσουν. Με τη θεωρία φτάνεις μόνο μέχρις ενός σημείου”.
Η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κρίστοφερ Νόλαν με τον τίτλο “Οπενχάιμερ” επαναφέρει στη μνήμη μας την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του καθηγητή της κβαντικής φυσικής Ρόμπερτ Οπενχάιμερ.
Οι προειδοποιήσεις του, για τις καταστροφικές συνέπειες της “ατομικής φωτιάς” που γεννήθηκε στο επιστημονικό του εργαστήριο, αγνοήθηκαν, αποδοκιμάστηκαν, προκαλώντας τον ίδιο να δηλώσει απογοητευμένος “Τι αξία θα έχει ένας πολιτισμός, ο οποίος ενώ ανέκαθεν θεωρούσε την ηθική αναποσπαστο τμήμα της ανθρώπινης ζωής ουδέποτε αντιτάχθηκε στην προοπτική του ολοκαυτώματος παρά μόνο με όρους πρόνοιας και θεωρίας παιγνίων”.
Ο Οπενχάιμερ, ο ευφυής επιστήμονας, διώχθηκε απο το αμερικανικό κατεστημένο όσο κανείς άλλος. Κατηγορήθηκε για τις “κομμουνιστικές” του θέσεις, αποπέμφθηκε, περιθωριοποιήθηκε, κηρύχθηκε έκπτωτος απο τα καθηγητικά του καθήκοντα. Πέθανε το Φεβρουάριο του 1967, απο καρκίνο του λάρυγγα, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην επιστημονική κοινότητα της έρευνας.
Μνημειώδης υπήρξε η απάντησή του όταν ρωτήθηκε ένα χρόνο μετά τη χρήση της ατομικής βόμβας , το 1946, ποιό όργανο θα χρησιμοποιούσε για να εντοπίσει τη λαθραία μεταφορά μονάδων ατομικής βόμβας στη Νέα Υόρκη με σκοπό να ανατιναχθεί η πόλη ” Ένα κατσαβίδι για να ανοίξω κάθε κασόνι ή βαλίτσα” απάντησε χαριτολογώντας.
Συμπέρασμα : H μόνη ασφαλής λύση στη χρήση των πυρηνικών όπλων τρόμου, είναι η εξάλειψη τους. Μία επίσκεψη στις πόλεις που επλήγησαν θα βοηθήσει, ώστε να αναλογιστούμε τις καταστροφικές συνέπειες της θανατηφόρας χρήσης τους.
Ο θόλος απο μπετόν του κτηρίου που στέγαζε την Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα, είναι το μόνο που μπόρεσε να αντισταθεί στο ραδιενεργό μανιτάρι. Ειναι επισκέψιμο και πρίν μερικά χρόνια ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco!
Η Φλόγα της Ειρήνης, μαζί με την φλόγα των μαρτυριών των λιγοστών επιζόντων, καίει στη Χιροσίμα και θα καίει έως ότου όλα τα πυρηνικά όπλα του πλανήτη καταστραφούν.
Η Χιροσίμα ήταν η πρώτη πόλη της Γής που έζησε τη φρίκη μιά πυρηνικής επίθεσης. Ευχόμαστε να είναι και η τελευταία!
