Τι συμβαίνει στη χώρα μας;
Στη χώρα που αγαπάμε;
Της Δέσποινας Μακρινού
Τι συμβαίνει και ο ουρανός “δεν είναι πιά γαλανός”;
Τι συμβαίνει και μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ήλιο;
Ποιός μπορεί να περιγράψει την απέραντη φυσική καταστροφή μιάς χώρας που αγαπάμε και πονάμε;
Φωτιά στον Εβρο, στη Ροδόπη, στη Βοιωτία, στην Εύβοια, στον Ασπρόπυργο, απειλείται η Πάρνηθα. Μεταφέρονται σε πλοίο ασθενείς απο το νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, μεταφέρονται τα νεογνά απο το νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης στο νοσοκομείο της Καβάλας.
Μιά κόκκινη επικίνδυνη γραμμή καταστρέφει ανεξέλεγκτα ό,τι αιώνες τώρα κληρονομήσαμε.
Τι συμβαίνει λοιπόν στη χώρα μας ;
Ποιός μπορεί να αντέξει αυτή τη μανία αυτοκαταστροφής ;
Ποιός ευθύνεται γι αυτή την τραγωδία;
Θα αναλάβει κάποιος φιλότιμα την ευθύνη;
Θα ευτυχήσουμε να δούμε επιτέλους ευθιξία σε αυτή τη χώρα;
Eως τώρα η λέξη αυτή παραμένει σταθερά μόνο στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Αντιθέτως η αναλγησία, η αδιαφορία, η κακοήθεια, ο ωχ αδελφισμός, είναι οι πιο επκρατούσες εκφράσεις στην καθημερινή μας συμπεριφορά.
Στην Ελλάδα, στη χώρα που αγαπάμε κινδυνεύουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Το καλοκαίρι απο τις φωτιές, το χειμώνα απο τις πλημμύρες, στις εθνικές οδούς απο τα θανατηφόρα ατυχήματα, στους δρόμους απο την έλλειψη πεζοδρομίων, στις αυθαιρεσίες του γείτονα, στην ανυπαρξία της Κεντρικής διοίκησης.
Η ανευθυνότητα, ο πολυκερματισμός των αρμοδιοτήτων, οι προμήθειες, οι κατευθυνόμενες προτεραιότητες, η αδιαφορία, θέτουν σε κίνδυνο καθημερινώς την επιβίωσή μας.
“Ξέφραγο αμπέλι” είναι ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός για μιά χώρα που κατάφερε να επιζήσει αιώνες τώρα. Ελλειπή μέτρα ασφαλείας, διαδικασιών, λειτουργίας υπηρεσιών, περιορισμένοι έλεγχοι. Ολα αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας.
Στη χώρα που αγαπήσαμε και αγαπάμε.
