Μέση Ανατολή. Ο αέναος κύκλος μίσους και αίματος
Γράφει ο Γιάννης Αποστολόπουλος
Νέα σελίδα έντασης στη Μέση Ανατολή, μετά την πολύνεκρη επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, με σφαγιασμό εκατοντάδων αμάχων και αρπαγή μεγάλου αριθμού ομήρων, γεγονότα που προκάλεσαν όχι μόνο διεθνείς αντιδράσεις και κύμα συμπαράστασης προς το Τελ Αβίβ, αλλά και παγκόσμια ανησυχία για τυχόν ευρύτερη ανάφλεξη στην περιοχή.
Η άμεση και συνεχώς ενισχυόμενη ισραηλινή εκδικητική απάντηση με συνεχείς τυφλούς βομβαρδισμούς της πολύπαθης Γάζας, με τους χιλιάδες νεκρούς και τα καραβάνια των προσφύγων, αντιστρέφουν το κλίμα με έντονη καταδίκη από πολλές πλευρές απέναντι στο Ισραήλ.
Αλλά και την ισραηλινή κυβέρνηση να προειδοποιεί για την επικείμενη ισοπέδωση της, της Γάζας , καλώντας όσους απέμειναν να την εγκαταλείψουν για να σωθούν.
Ένας ακόμη κύκλος αίματος στη μακραίωνη διαμάχη Εβραίων και Παλαιστινίων, με άμεσες παραμέτρους σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο και όχι μόνο.
Ανατρέχοντας στην ιστορική διαδρομή, παρατηρούμε ότι από εκατοντάδες χρόνια πριν, το εβραϊκό στοιχείο στην Παλαιστίνη ήταν πολύ περιορισμένο. Συμβίωνε αρμονικά με τους Άραβες κατοίκους της περιοχής, η οποία τελούσε υπό βρετανική διοίκηση, μετά τον τερματισμό της οθωμανικής κατοχής.
Οι Εβραίοι ήσαν διασκορπισμένοι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες , στην Αμερική και σε άλλες περιοχές.
Σταδιακά όμως άρχισε να ενισχύεται η εθνική τους συνείδηση, με έντονο και το θρησκευτικό στοιχείο και με την ανάπτυξη του σιωνιστικού κινήματος άρχισαν να επιζητούν τη δημιουργία δικής τους κρατικής υπόστασης.
Στο πλαίσιο αυτό πολλοί άρχισαν να εγκαθίστανται στην περιοχή της Παλαιστίνης, κίνηση που συνεχώς μεγάλωνε, με τον αραβικό πληθυσμό να δυσφορεί και να αντιδρά προς αυτή την εξέλιξη.
Όμως το παγκόσμιο σιωνιστικό κίνημα, που είχε στόχο τη δημιουργία εβραϊκού κράτους , ενθάρρυνε με κάθε τρόπο την συνεχή εγκατάσταση χιλιάδων Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Μετά το ολοκαύτωμα του β΄παγκοσμίου πολέμου και τον απηνή διωγμό και εξόντωση χιλιάδων Εβραίων από τη ναζιστική λαίλαπα, η παγκόσμια κοινή γνώμη έβλεπε με συμπάθεια τις εβραϊκές κοινότητες και στήριζε εν πολλοίς το αίτημά τους για δημιουργία ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους. Ήδη στην περιοχή της Παλαιστίνης, με τις συνεχείς μετοικήσεις, οι Εβραίοι έφθαναν το 30% του πληθυσμού, ενώ
οι διαμάχες με το αραβικό στοιχείο συνεχίζονταν.
Έτσι στις 29/11/1947 ο ΟΗΕ αποφάσισε τη δημιουργία στην Παλαιστίνη δύο ανεξάρτητων κρατών. Το ένα με ποσοστό 55% των εδαφών για τους Εβραίους (παρότι δεν υπήρχε πληθυσμιακή αντιστοιχία) και το υπόλοιπο 45% για τον αραβικό πληθυσμό.
Η απόφαση αυτή δεν υλοποιήθηκε και τελικά στις 14 Μαϊου 1948 οι Εβραίοι προχώρησαν στην ανακήρυξη ανεξάρτητου κράτους, του Ισραήλ, το οποίο άμεσα αναγνώρισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση, με πολλές ακόμη χώρες σταδιακά να ακολουθούν. Και βέβαια να αντιδρούν όλες οι αραβικές χώρες.
Ακολουθεί μία περίοδος έντασης μεταξύ Ισραήλ και Αράβων, με αποκορύφωμα τον πόλεμο του 1967, με κατά κράτος νίκη των Εβραίων, που κατέλαβαν και αραβικές περιοχές.
Η συνέχεια δόθηκε στην περιοχή της Παλαιστίνης, με τους Ισραηλινούς , κυρίως στην ακραία πολιτικοθρησκευτική τους έκφραση, να επιζητούν την εθνοκάθαρση, και τους Παλαιστίνιους Άραβες να επιδιώκουν έστω τη δημιουργία και του δικού τους κράτους.
Οι συγκρούσεις και τα επεισόδια με συνεχή θύματα, κυρίως από την πλευρά των Παλαιστινίων, ήσαν συχνές, ενώ οι Ισραηλινοί προχώρησαν και στην εγκατάσταση εποίκων, πέραν των συνόρων τους, αυξάνοντας την ένταση στην περιοχή. Διέθεταν όμως μεγάλη στρατιωτική υπεροχή, με τεράστιες ενισχύσεις από το διεθνές ισχυρό εβραϊκό λόμπι, ώστε να μην διατρέχουν κινδύνους.
Μικρή βελτίωση στην ένταση που επικρατούσε αποτέλεσε η συμφωνία του Όσλο το 1993, ανάμεσα στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν και τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ. Με τη συμφωνία αναγνωριζόταν η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και εχορηγείτο περιορισμένη αυτονομία , με την εγκατάσταση Παλαιστινιακής Αρχής. Όμως η συμφωνία αυτή δεν έγινε αποδεκτή τόσο από το μεγαλύτερο μέρος των Παλιστινίων, όσο και από την ακροδεξιά αντιπολίτευση του Ισραήλ, που οργάνωσε εκτεταμένες διαδηλώσεις. Στη Χεβρώνα μάλιστα ένας εξτρεμιστής εβραϊκής καταγωγής άνοιξε πυρ σε ισλαμικό τέμενος, σκοτώνοντας 29 άτομα. Και ένα χρόνο αργότερα είχαμε τη δολοφονία του ίδιου του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν από άλλο Εβραίο εξτρεμιστή.
Συνεπώς η περίοδος αυτή της ύφεσης κράτησε πολύ λίγο, και την διαδέχθηκαν φανατισμοί και νέες αντιπαραθέσεις.
Μέσα στον χώρο των Παλαιστινίων άρχισαν να αναπτύσσονται πέραν της μετριοπαθούς Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ και ακραίες ομάδες με βασικό εκφραστή την Χαμάς. Εκτός από το πολιτικό της σκέλος δημιουργούσε και ισχυρή στρατιωτική οργάνωση, με κύριο χρηματοδότη το Κατάρ, ενώ σημαντική ήταν και η ιρανική ενίσχυση.
Έτσι φθάσαμε στα τραγικά γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, με δυνάμεις της Χαμάς να καταφέρνουν να εισβάλουν σε περιοχές του Ισραήλ και να επιδίδονται σε μαζικές εκτελέσεις αθώων ανθρώπων, ιδιαίτερα νέων και να αρπάζουν περί τους διακόσιους ομήρους. Και την άμεση εκδικητική απάντηση του Ισραήλ, που ακόμη δεν έχει εξελιχθεί σε όλη της τη διάσταση.
Η εκτεταμένη αιματοχυσία χωρίς όριο και φραγμό τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο το μίσος από κάθε πλευρά και οδηγεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Το Ισραήλ με την ισχυρή πολεμική μηχανή να επιδιώκει την απόλυτη εξουδετέρωση της Χαμάς, αδιαφορώντας για τις εκατόμβες αθώων θυμάτων από τους Παλαιστίνιους. Και την Χαμάς να αναδιπλώνεται για νέα πλήγματα, εκβιάζοντας και με τις ζωές των ομήρων, ενώ απειλεί με εμπλοκή κατά του Ισραήλ και η άλλη αραβική οργάνωση Χεζμπολάχ, που έχει ορμητήριο το Λίβανο.
Για τις αναμενόμενες ζοφερές και τραγικές εξελίξεις μεγάλη είναι η συνευθύνη των ισχυρών της διεθνούς κοινότητας , που μέχρι τώρα, ως άβουλος παρατηρητής. δεν προχώρησαν στην αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, εξέλιξη που θα δημιουργούσε αίσθημα ασφάλειας στον πολύπαθο παλαιστινιακό λαό και θα περιόριζε την ισραηλινή επιθετικότητα.
Τώρα οι προοπτικές εκτόνωσης και ειρήνευσης είναι ανύπαρκτες και κανείς δεν γνωρίζει τι τέξεται η επιούσα…
