Γεννήθηκα στον Άγιο Ανδρέα στην παλιά Λευκωσία, λίγα μέτρα από τα συρματοπλέγματα του Λήδρα Πάλλας από επιζώντες πολέμου. Λίγα χρόνια μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Μεγάλωσα με τα σχολικά τετράδια να γράφουν ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Μα τι να ξεχάσω, οι σειρήνες πολέμου ηχούσαν κάθε χρόνο, χαράματα, έτσι για να μας θυμίσουν το πραξικόπημα και την εισβολή. «Όλοι πρόσφυγες στα σπίτια τους». Γελούσε ο παππούς μου κάθε φορά που άκουγε αυτό το σύνθημα, γυρνούσε την πλάτη και έλεγε «Καλά».
Δίπλα μας, έμενε ένας στρατιώτης που στα 18 του και ενώ φύλαγε σκοπιά στην πράσινη γραμμή την δεκαετία του 90’, έπεσε από σφαίρα τούρκου. Αυτά τα επεισόδια γινόντουσαν συχνά, πολύ συχνά. Τα γεγονότα του 96′ στην Δερύνεια, κόμπος στην καρδιά!
Πρόσφυγας από το Δίκωμο γράφει η προσφυγική μου ταυτότητα. Εκτοπισμένη. Πρόσφυγας στον ίδιο μου τον τόπο. Οι παππούδες μου πρόσφυγες από τη Σμύρνη, οι γονείς μου πρόσφυγες από την Κύπρο.
Την δεκαετία του 80’ μετρούσαμε χιλιάδες αγνοουμένους και σκοτωμένους. Συντετριμμένος λαός, που προσπαθούσε καθημερινά να απαλλαχτεί από τους φόβους ενός νέου πολέμου. Χιλιάδες μανάδες καθημερινά στημένες στην πράσινη γραμμή, με μια φωτογραφία στο χέρι, να ρωτούν για τους δικούς τους! Σιωπή!
Έτσι μεγάλωσα κι εγω. Με το φόβο ενός νέου πολέμου. Παιδικός εφιάλτης!
Μεγαλώσαμε με την ελπίδα μια μέρα, να γυρίσουμε ξανά στους τόπους μας, στα σπίτια μας, στα χώματα τα δικά μας εκεί που ανθούσαν τα κυκλάμινα μέσα από τις πέτρες και τα ματσικόριδα να απλώνονται σε όλο το μήκος του χωριού.
Συνομιλίες, διαπραγματεύσεις, καμιά λύση, κανένας συμβιβασμός και από τις δυο πλευρές!
«Γατάκια» εμείς. Οι ηττημένοι, που βαδίζαμε πάντα μόνοι μας να τα βγάλουμε πέρα με τα θηρία.
Δεν μίλησε ποτέ και κανείς για το ποια ήταν η σωστή πλευρά της ιστορίας, στην τραγωδία της Κύπρου.
Ποια να ήταν άραγε;
Πόλεμος Χαμάς – Ισραήλ. Βρήκαμε άλλη μια φορά πάτημα να διχαστούμε και να χωριστούμε σε δυο στρατόπεδα. Εμείς με τους Ισραηλινούς και εσείς με τους Παλαιστίνιους. Λόγια και εικασίες. Αφήστε τους αναλυτές να μιλήσουν, ακούστε τους, διαβάστε ιστορία, είναι ακόμα γραμμένα και τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Σήμερα εσυ, αύριο ξανά εγω!
Ο πόλεμος δεν είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Ούτε ένα ρεαλιστικό σήριαλ στο NETFLIX… Ο πόλεμος δεν είναι λύπηση. Οι ζωές που φεύγουν δεν είναι αριθμοί. Είναι πραγματικότητα.
Τώρα απλά ησυχία γιατί όπως λέει και ο Λουντέμης «Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι»…
Διαβάστε επίσης
