Είναι να απορείς που χάθηκε τόση απουσία…
Της Δέσποινας Μακρινού
Είναι να απορείς που χάθηκε τόση απουσία σεβασμού και εκτίμησης!
Που χάθηκε, που πήγε η συντροφικότητα, η ηθική αξία της φιλίας και της συναγωνιστικότητας !
Σε ποιά σελίδα χάθηκε η ιστορία της συνοδοιπορείας, του συντρόφου που “τούτες τις ώρες σφίγγει το χέρι” και προχωράει…
Αχ ταλαίπωρη Αριστερά!
Δεν είναι εσύ που έχτισες την κοινωνία του εμείς; Δεν είσαι εσύ που έδωσες πνοή στο όνειρο; Δεν είσαι εσύ που έλεγες ότι το μέλλον ανήκει στους καταπιεσμένους, τους αδικημένους;
Πως άφησες τόση ελπίδα να χαθεί στην απογοήτευση και την αμηχανία;
Μας έδωσες ανέλπιστες χαρές, πανηγυρίσαμε για την πρώτη φορά Αριστερά.
Είπαμε τα καταφέραμε. Και τα καταφέραμε σε δύσκολους καιρούς.
Πιστέψαμε ότι “η γή αλλάζει” η χώρα μας, ο λαός μας.
Τέλος στη μισαλοδοξία και τα λάθη του παρελθόντος. Μιά καινούργια σελίδα άνοιγεΔμπροστά μας. Μιά σελίδα με βαθύ κόκκινο στα Δικαιώματα, στην αδικία, στην διαφθορά, στην πίστη των δυνάμεων μας.
Έγιναν πολλά μπορούσαν και άλλα τόσα.
Γεμίσαμε την “καρδάρα” με ενθουσιασμό και ελπίδες.
΄Ωσπου …
Ήλθαν οι πρώτες αποτυχίες και μαζί οι πρώτοι τριγμοί. Δειλιάσαμε στην αυτοκριτική, αποφύγαμε απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, δεν καταφέραμε να κάνουμε την υπέρβαση, εγκλωβισμένοι σε μία ουτοπική υπερεκτίμηση.
Έτσι οι αποτυχίες έγιναν απειλές, γκρίνιες, Κατηγορώ.
Όλα στο όνομα ενός ρομαντικού κατόχου του Know How.
Ακολούθησε ένα σκληρό ροκ, όχι τόσο επαναστατικό όσο καταλογισμού ευθυνών.
Ένα σκληρό ρόκ που άφησε τεράστιες ρωγμές. Τόσο βαθειές ώστε να γίνουν προιόν εκμετάλλευσης και διεκδίκησης.
Η διαδικασία εκλογής προέδρου ενός καταρακωμένου κόμματος – διαδικασία που δεν συνάδει με τις προσλαμβάνουσες ανα την ιστορία της Αριστεράς – εξελίχθηκε σε τηλεοπτική αρένα, έτοιμη να ισοπεδώσει όχι μόνο την συντροφικότητα αλλά και κάθε έννοια συνύπαρξης.
Τα αποτέλεσματα έγιναν αντικείμενο και πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων.
Ποτέ ως τώρα δεν είχε απασχολήσει τόσο πολύ την ειδησεογραφία η Αριστερά.
Ποτέ ως τώρα Πρόεδρος Αριστερού κόμματος δεν έκανε διαφημιστικό τρύκ την προσωπική του ζωή.
Ο σύζυγος, το σκυλάκι, το γυμναστήριο, η βέρα, η παρένθετη μητέρα, η οικονομική άνεση έγιναν αντικείμενο σατυρικών και όχι μόνο τηλεοπτικών εκπομπών. Η Αριστερά έγινε χλεύη, φαρσοκωμωδία ! Σύντομα θα γίνει και επιθεώρηση ( αν δεν έχει γίνει).
Νέοι χαρακτηρισμοί ανασύρθηκαν απο το κακό παρελθόν. Βαριδια, αποστάτες, προδότες, μιάσματα!
Η Ριζοσπαστική Αριστερά ασθενεί βαριά. Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν θα είναι ποτέ όπως ήταν . Το ιδεολογικό, πολιτικό και πολιτιστικό χάσμα που υπάρχει μεταξύ των στελεχών που έμειναν, εκείνων που έφυγαν και των απογοητευμένων ψηφοφόρων είναι αθεράπευτα βαθύ.
Υπάρχουν φυσικά και οι εκδρομείς του ονείρου που βρίσκονται σε κατάσταση αναμονής. Η ολοκληρωτική καταστροφή, το τέλμα, γεννά, νομοτελειακά, ελπίδες. Έτσι πιστεύουμε!
Ματαίως Θα δείξει…
