Τα Παράθυρα Το φως στην Ώχρα και την Τριανταφυλλένια Ροζέτα
Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η Ελοϊζ άνοιγε μαζί όλα τα παράθυρα. Ταυτόχρονα. Το φως έμπαινε και κυριαρχικά τρεμόπαιζε με την ώχρα και την τριανταφυλλένια ροζέτα του ταβανιού, σαν τις λάμψεις που βλέπουμε όταν κλείνουμε σφιχτά τα μάτια μας. Και εκείνη το κοίταζε με μισόκλειστα βλέφαρα γεμάτη χαρά. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Ούτε ήθελε. Θα ήταν σαν να αρνιόταν τον παιδικό της κήπο, το άρωμα του σαλκιμιού και την τρυφερότητα της μολόχας1. Δηλαδή την παρακαταθήκη που της είχε αφήσει η γιαγιά Ιζαμπώ και η μητέρα Ειρήνη: την ίδια τη βαθύτερη ουσία της. Και αυτό η Ελοΐζ δεν το δεχόταν, όσο ριψοκίνδυνο κι αν ήταν. Η αφετηρία της ήταν το «άνοιγμα». Η έκθεσή της στο βλέμμα του «άλλου». Αν το απαρνιόταν θα απαρνιόταν και τη Στέλλα, την Ελληνίδα εβραία «δασκάλα» της που της είχε μάθει όλα τα παραμύθια του Περώ και του Άντερσεν και το «χίλια ονόματα μια χάρη».2 Η Στέλλα είχε επιβιώσει από το Άουσβιτς. Της έμαθε της μικρής Χριστιανής Ελοϊζ τα σημαντικότερα: Να τραγουδά το «με χίλια ονόματα μια χάρη». Να πέφτει στη φωτιά όταν ερωτεύεται. Να θέλει να μην μεγαλώσει ποτέ ο Πήτερ Παν. Να ξέρει ότι τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν ειπώθηκαν – όμως θα ειπωθούν μια έναστρη νύχτα.
Against all odds.Σε μια μικρή κάμαρη ή σε ένα ανοιχτό αλώνι. Ίσως και στο «Γήπεδο» του Εμπειρίκου. Όλες τις ιστορίες που της είχε μάθει τα κρύα βράδια με την Μπέϊκερ, την κατάμαυρη γατούλα στην αγκαλιά της με τους χαφιέδες απέξω να παρακολουθούν το σπίτι .
Φίλος των βουλευτών της ΕΔΑ ο πατέρας της Ελοϊζ γαρ.
Θα ήταν σαν να έσπαγε ένα περιδέραιο που την κρατούσε προσηλωμένη στην αλήθεια με τα μαργαριτάρια να χάνονται στο χώμα. Δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Υπήρχαν φορές που η καρδιά της μάτωνε .Το αίμα κυλούσε στο δέρμα της, η πληγή πονούσε αλλά αλλά εκείνη το άφηνε να ρέει αγέρωχη. Αγνοούσε την πληγή. Ας αιμορραγούσε. Έμενε γυμνή στο μεγάλο δωμάτιο, με το φως να τρεμοπαίζει στην ώχρα και στην τριανταφυλλένια ροζέτα κοιτώντας κατάματα τους φονιάδες με τα μαχαίρια που πλησίαζαν. Στις Μυκήνες. Με στάλες νερό να κυλούν στο σώμα της.3
«Κατάσαρκα ριζωμένη στο χώμα» Με δυο «βυσσινιά μικρά κοχύλια στις ρόγες της».. Ήταν το τίμημα!
1Βλ. «Τα Βραχιολάκια της Αννίκας» titikamariasaratsi.blogspot.com
2’Βλ..« Μια έναστρη νύχτα» titikamariasaratsi.blogspot.com
3.Γιώργος Σεφέρης, Τρία Κρυφά Ποιήματα, ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ, Γ’
Το κείμενο αυτό αποτελεί μέρος ανέκδοτων κειμένων της γράφουσας
*Η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος
