Ε ρε τον Τσιτσάνη μου μέσα, μας χαντάκωσε 40 χρόνια ακριβώς μετά την γέννηση και τον θάνατό του, κι αρχίσαν να παίρνουν φωτιά τα πληκτρολόγια μετά την «επίθεση» του Γιώργου Νταλάρα σε δημοσιογράφους.
Κάθισαν οι δόλιοι μέσα στο κρύο για να του αποσπάσουν δυο κουβέντες…. Και τι κουβέντες; Να τους επαναλάβει δηλαδή, γιατί ήταν τόσο καυστικός με κάποιους συναδέλφους του. Ε! και την άκουσαν αδρά γιατί ήταν επίμονοι! (δημοσιογραφικές ανασκαφές να βρούμε θέματα) Γιατί έπρεπε ξέρετε, να βγάλουν μιαν κουβέντα του, που την επόμενη μέρα θα γινόταν η αφορμή να έχουν λόγο ύπαρξης κάποιες εκπομπές.
Ε και ξεκίνησε η δεύτερη η φάση του πολέμου στο διαδίκτυο…
Φωτιά οι αναρτήσεις με αχρείαστες γνώμες που μόνο φασαρία προκαλούν, εκτός από ορισμένες, που ήταν εύστοχες σωστά τοποθετημένες και κάποιες που ήταν σατιρικές!
Η κοινωνία διάλεξε στρατόπεδο! Μπράβο… μπράβο! Ηρέμησα!
Συγχαρητήρια και σε σας που βγάλατε πρώτοι μαχαίρια εναντίον των συναδέλφων σας…. «Αυτοί του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ», οι «καημένοι», οι «δημοσιογράφοι των 200 ευρώ», «οι δημοσιογράφοι της πεντάρας».
Α ξέχασα αυτοί δεν λογίζονται συνάδελφοι…
Εν μέρει, οι χαρακτηρισμοί που ειπώθηκαν για τους δημοσιογράφους, ήταν πολύ πιο χειρότεροι από τον θυμό που εξέφρασε ο καλλιτέχνης σε αυτούς.
Η γνωστή ελληνική ανθρωποφαγία και η δολοφονία χαρακτήρων…
Αυτοί οι δημοσιογράφοι λοιπόν, που αποκαλείτε σήμερα «καημένα παιδάκια των 200σίων ευρώ» μπήκαν σε ένα επάγγελμα που ήδη το χαλί τα τελευταία 20 χρόνια, το είχαν στρώσει άλλοι… Να πω ποιοι και πώς;
Αυτοί οι δημοσιογράφοι λοιπόν, των 200 ευρώ, έμαθαν την δουλειά από σας που τους σταυρώσατε σήμερα!
Αυτοί οι δημοσιογράφοι δουλεύουν για ένα καρβέλι ψωμί… και για μια θέση στον ήλιο!
Ούτε παιδάκια είναι ούτε καημένα παιδάκια είναι! Δημοσιογράφοι που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν των καταστάσεων…
Νισάφι πια…
Αχ Έλληνα, «Που είναι τα χρόνια ωραία χρόνια που είχες λουλούδια μες την καρδιά»
