Κι΄ αυτές τις πολυόροφες ανθρώπινες σχέσεις , ποιός θα τις κατοικήσει; Φύγατε όλοι; Ολα, ή ποτέ δεν σας είχα;
Κική Δημουλά Ιούνιος 1931- Φεβρουάριος 2020
Η Κική Δημουλά μ΄ έμαθε στους φανταστικούς διαλόγους! Μ΄ έμαθε να αντέχω στις απουσίες αλλά και στις παρουσίες αγαπημένων προσώπων.
Οι παρουσίες καμιά φορά είναι πιο επώδυνες…
Κάπως έτσι, ένιωθα τέσσερις μέρες, περιμένοντας την απόφαση των συναδέλφων, στις Αρχαιρεσίες της ΕΣΗΕΑ. Ηταν η προηγούμενη θητεία μας ως Πειθαρχικού Συμβουλίου σωστή. Οι αποφάσεις μας ήταν σύμφωνα με τις προσδοκίες τους;
Θεέ μου πόσες συναντήσεις ,πόσες αληθινές και ανοιχτές αγκαλιές. Χρόνων φιλία και συνοδοιπόροι σε αγώνες για την Ενωσή μας. Και όταν έφευγαν το κενό που σου σφίγγει το στομάχι:
”Μετά Από τέτοια γεγονότα,
το γεγονός πως εἶμαι πάλι μόνη
παρελείφθη.”
Κάποια στιγμή ,πάντα με μέλη του Συμβουλίου, καθήμενη, με την Δέσποινα Μακρινού, αλλοίμονο. τον Δημήτρη Αλεξόπουλο τον πιο συγκροτημένο και πιο συγκρατημένο σε εξάρσεις συνάδελφο, και τον Αλκη Φιτσόπουλο ήρθε μια παρέα νεαρών συναδέλφων μ΄ ένα σημείωμα που έγραφε: ” Δεν φοβόμαστε τα αφεντικά η Γκουντούνα είναι μπροστά” Βρε παλιόπαιδα τους λέω θα με κάψετε αν κυκλοφορήσει τέτοια σύνθημα…
Και τους αντιγύρισα σημείωμα με τα λόγια της Δημουλά
”Τίποτα δεν αδημονεί/Με ξυπνητήρια σηκώνεται ο αέρας /να ρίξει κάποια φύλλα απο τη συνήθεια/Μόνο μια ηλίθια σαύρα τρέχει να περάσει από τον δρόμο /βιάζεται να σωθεί /Πίσω απο τον θάμνο την περιμένει με ανοιχτή στομάρα να τη χάψει η προσαρμογή της…”
Με αγκάλιασαν και με φίλησαν τα παιδιά. Και ακούσθηκε πίσω μου ,η στεντόρια φωνή του Φιτσόπουλου που συνήθως προσπαθεί να μας εξηγήσει ”ότι όπως είπε ο Μαρκούζε” –
”Καλά εσένα πόσοι σ΄ αγαπάνε τελικά: Τι σημειώματα είναι αυτά …”Τίποτα του απάντησα. Απλά τους υπενθύμισα ότι σήμερα 22 Φεβρουαρίου είναι η ημερομηνία θανάτου της Κικής Δημουλά.
Στο απέναντι τραπεζάκι ο Γιάννης Αποστολόπουλος που πάντα προσπαθούσε να μας βάζει στον “ίσιο δρόμο” ”σύμφωνα με το καταστατικό, σύμφωνα με το Νόμο..”
Και η Δέσποινα Μακρινού να αντικρούει με το επιχείρημα ο Νόμος δεν είναι πάντα ηθικός!
Μάγκωσε όμως η ψυχή μας ,δύο μέρες πριν τις εκλογές μας, η είδηση του τραυματισμού του Γιώργου Γκιώνη. Τρόμαξα ! Ηθελα να τα παρατήσω όλα.
Και η Δημουλά να συνηγορεί σ΄ αυτό:
Είναι η φωνή μου ένα σκαμνί για κουρασμένα λόγια ,για νικημένα που επιστρέφουν συμπεράσματα .Είναι η φωνή μου ένας αθόρυβος περίπατος…
Οι συνάδελφοι όμως τον επέλεξαν για άλλη μια φορά και σύντομα θα είναι και πάλι στο Πειθαρχικό Συμβούλιο.
Δεν θα πω για στρατηγικές και πολιτικές σκοπιμότητες ,δεν θα μιλήσω για ”υποδόριες ”κατευθυντήριες γραμμές θα πω μονάχα που είσαι Νίκο Καραντηνέ που το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν οι συνάδελφοί σου και το ανάστημα της Ενωσης.
Αντι όμως να σας δώσω ονόματα της νέας σύνθεσης του Πρωτοβάθμιου Συμβουλίου σας παραθέτω τα βιβλία της Κικής Δημουλά μπας και δροσιστεί η ψυχή μας,
- Έρεβος (1956)
- Ερήμην (1958)
- Επί τα ίχνη (1963)
- Το λίγο του κόσμου (1971)
- Το τελευταίο σώμα μου (1981)
- Χαίρε ποτέ (1988)
- Η εφηβεία της λήθης (1994)
- Ενός λεπτού μαζί (1998)
- Ποιήματα (συγκεντρωτική έκδοση 1998)
- Ήχος απομακρύνσεων (2001)
- Χλόη θερμοκηπίου (2005)
- Συνάντηση (Ανθολογία με εβδομήντα τρία ζωγραφικά έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη, 2007)
- Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007)
- Τα εύρετρα ( 2010)
Η Κική Δημουλά το 1954 παντρεύτηκε τον ποιητή Άθω Δημουλά (1921-1986), ο οποίος εργαζόταν ως πολιτικός μηχανικός στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους. ι Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957).
