Υπηρέτησα στο Κιλκίς στην αρχή και μετά στη Δράμα. Πέρασα το ’62-’65. 27 μήνες περίπου έκανα στρατιώτης. Με είχαν χαρακτηρίσει μπροστά σε όλο το τάγμα ότι δεν είμαι έλληνας, γινόταν συχνά αντιπαράθεση με τους διοικητές,δηλαδή όχι τους διοικητές των λόχων, τους διοικητές του τάγματος.
Πρέπει να πω όμως, ότι στη διάρκεια αυτή της ΕΔΑ, ενώ στην αρχή είχα μια έντονα επαναστατική θέση, όπως με τα σημερινά δεδομένα που κρίνω, δηλαδή ότι πίστευα, ότι μόνο με επανάσταση μπορεί να παρθεί η εξουσία, όχι κοινοβουλευτικά, η Αυγή, παρά τον πλούτο που είχε των ιδεών, έβαζε άρθρα συνέχεια με βάση το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, ότι ειρηνικά θα πάρουμε την εξουσία. Συνεχώς βάζανε άρθρα του Παρτσαλίδη και έγραφαν αυτά που έλεγε ο Χρουστσώφ, στο 22ο Συνέδριο, ότι το ’80 θα έχουμε φτάσει στον κομμουνισμό.
Βιβλία δεν είχαμε τότε καθόλου στο Αργος που ήμασταν. Αλλά κι εδώ στην Αθήνα δεν είχαμε βιβλία να διαβάσουμε. Στις βιβλιοθήκες δεν είχα ψάξει, πήγαινα για τα σχολικά βιβλία, τα οποία υπήρχαν στις βιβλιοθήκες, τα άλλα δεν υπήρχαν. Εν πάση περιπτώσει κυκλοφορούσαν κάποια βιβλία μετά, άρχισα να διαβάζω, αλλά δεν είχα καμμιά ωριμότητα να κρίνω αυτά που λεγόντουσαν τότε, ότι πραγματικά ήτανε ένας συμβιβασμός, μια υποχώρηση στις επαναστατικές θέσεις.
Εν πάση περιπτώσει είχα καταλήξει ότι πάμε καλά, ότι με εκλογές θα πάρουμε την εξουσία, είχα πειστεί ότι δικτατορία δεν γίνεται διότι έχουμε οργανώσεις, έχουμε αυτά, θα κινηθούμε και θα αποτρέψουμε οποιαδήποτε τυχόν εκτροπή και αιφνιδιάστηκα το ’67 στις 21 Απριλίου.
Με ξύπνησε ένας γείτονας, που ήταν εργάτης και πήγε στις 5.30 η ώρα να μπεί στο τραίνο, στον ηλεκτρικό να πάει στη δουλειά και ο ηλεκτρικός δεν λειτουργούσε, ήταν ευέλπιδες εκεί στην πλατεία Βικτωρίας, και ο οποίος επειδή έβλεπε ότι διαβάζω Αυγή, με ξύπνησε και μου λέει ότι “έγινε παιδί μου κίνημα” και “πάρε τα μέτρα σου”.
Πράγματι εγώ σηκώθηκα, πήγα και πήρα ένα φίλο και πήγαμε εκεί που θα γίνουν οι συγκεντρώσεις υποτίθεται, που έλεγε ο Παπανδρέου, έλεγε ο Κύρκος και τα λοιπά. Πήγαμε πράγματι στο Πανεπιστήμιο, πήγαμε στην Κλαυθμώνος, πήγαμε στο Δημαρχείο, πήγαμε στην Ομόνοια, τίποτα πουθενά. Τανκς, στρατός, τότε ήμουν διευθυντής σ’ ένα εργοστάσιο στον Πειραιά. Οταν είδα ότι δεν έγινε τίποτα πήγα τακτοποίησα κάτι εκκρεμότητες που είχα στο εργοστάσιο και άρχισα να αναζητώ διάφορους φίλους, όπως λεγόμασταν τότε στα πλαίσια της ΕΔΑ για να δούμε τι θα κάνουμε. Εβλεπα ότι τους πιο πολλούς τους είχαν πιάσει την πρώτη μέρα και ήτανε στον ιππόδρομο. Δεν ξέραμε που ήτανε ακριβώς, οι δε άλλοι που δεν είχαν πιαστεί κρυβόντουσαν και δεν παρουσιαζόντουσαν και τους έστελνα άνθρωπο να τους βρεί και να τους πει ότι τους ζητάω και τα λοιπά, τίποτα.
Εν πάση περιπτώσει, είδα μια ηττοπάθεια και τότε κατάλαβα ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα και δεν είναι τόσο ρόδινα όσο εγώ πίστευα. Ότι μπορούμε με την οργάνωση, ότι τα στελέχη που μας καθοδηγούσαν έχουν επάρκεια και μπορούν να παίξουν το ρόλο τους, αφού στην πιο κρίσιμη στιγμή και τα λοιπά εκμηδενίστηκε ο ρόλος τους, ούτε καν, οι πιο πολλοί είχαν παραιτηθεί και κρυβόντουσαν, δεν είχαν διάθεση γι’ αγώνα. Από κεί και πέρα ξεκίνησα να κάνω, δεν είχα καμμία επαφή, προσπαθούσα να κάνω κάποιες ομάδες που να γράφουνε συνθήματα, να πετάνε τρύκ, να βρούμε κανένα πολύγραφο να βγάζουμε προκηρύξεις, ή να βγάλουμε κάποιο έντυπο και κινήθηκα μέσα σε αυτά τα πλαίσια μέχρι το ’68. Το ’68 τον Απρίλη πιάστηκα, είχαμε πάρει έναν πολύγραφο, όπου αυτός που είχε πουλήσει τον πολύγραφο είτανε της Αστυνομίας προφανώς.
(Α): Με συγχωρείς που σε διακόπτω. Θέλω να σε ρωτήσω σ’ αυτό το σημείο, με ποιους άλλους, θυμάσαι με ποιους άλλους δούλεψες τότε;
(Κ): Ναι, θυμάμαι, με ανθρώπους που βασικά δεν είναι γνωστά στελέχη, όταν πιάστηκαν υποχώρησαν, δεν είναι γνωστά στελέχη.
Εν πάση περιπτώσει είχα μια ομάδα 5,6,7 . Αν θές, επειδή ρωτάς γι’ αυτό, είναι χαρακτηριστικό, ότι επειδή τότε υπήρχε η διάσπαση στο Κόμμα το ’68, η Φωνή της Αλήθειας δεν ήταν καθαρή στη γραμμή της, δεν μπορούσες να καταλάβεις τι θέλανε και πως, τι να πούμε στον κόσμο που θα οργανώσουμε.
βΚαι υπήρχε μια ηττοπάθεια, ότι με τα βασανιστήρια υποχωρούσε ο κόσμος και ότι άμα σε βασανίσουν θα μαρτυρήσεις κλπ. Και είχαμε κάνεi μια μάζωξη επτά άνθρωποι στη Σαλαμίνα σ’ ένα σπίτι και συζητήσαμε χωρίς να έχουμε καμμιά εμπειρία, ούτε να έχουμε υπόψη μας κανένα… καμμιά μπροσούρα για τα συνομωτικά μέτρα και τι να κάνουμε όταν μας πιάνουν στην αστυνομία, άμα πιαστούμε τι λέμε και τι κάνουμε. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση ότι δεν μας διαβεβαιώσανε εκεί, ότι τουλάχιστον, αυτοί που μιλήσανε, δεν με διαβεβαιώσανε ότι θ’ αντέξουν αν πιαστούν. Και μετά όταν πιαστήκανε δύο από αυτούς, υποχώρησαν τελικά. Λοιπόν, εν πάση περιπτώσει πιάσανε τον πολύγραφο, που προφανώς αυτός που τον πουλούσε ήτανε της ασφάλειας,
είχε επαφή με την Ασφάλεια, ο άλλος που τον πήρε τον πιάσανε, αυτός είπε ότι εγώ τον είχα βάλει να μου πάει τον πολύγραφο και τη στήσανε στο σπίτι μου εκεί, εκεί που πήγαμε τον πολυγραφο δηλαδή, νοικιάσαν ένα διαμέρισμα απέναντι ακριβώς και φυλάγανε επί ένα μήνα-εκ των υστέρων τα έμαθα αυτά-ποιος πάει να χτυπήσει την πόρτα και τον πιάνανε.
(Α): Να σε ρωτήσω κάτι, σε διακόπτω. Τον πολύγραφο που τον είχατε;
(Κ): Τον πήραμε από εκεί, απ’ το μαγαζί που τον πουλούσε και τον πήγαμε σε ένα σπίτι.
(Α): Πού, θυμάσαι;
(Κ): Ναι, βέβαια, Φυλής, τέρμα Φυλής, κοντά στη Βάθης. Δηλαδή κοντά στην Ομόνοια.
(Α): Και τι βγάλατε με τον πολύγραφο;
(Κ): Όταν τον πήραμε αμέσως μας χτυπήσανε.
(Α): Δεν προλάβατε δηλαδή.
(K): Όχι, δεν προλάβαμε. Ναι, αν θέλεις, έχει ένα ενδιαφέρον αυτό, ότι ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε σπίτια που να μπορούμε να βάλουμε τον πολύγραφο, να είναι κατάλληλα, να προσφέρεται κάποιος άνθρωπος που μένει μέσα, να βάλεις τον πολύγραφο, αρνιόντουσαν. Απογοήτευση από μια άποψη, από την άλλη σε ατσάλωνε κι έλεγες τι θα γίνει, τι θα κάνουμε, θα προσκυνήσουμε και την χούντα στο τέλος, που θα πάει αυτή η υπόθεση. Λοιπόν, εν πάση περιπτώσει με πιάσανε, με πήγαν στην Ασφάλεια, ήταν ο Λάμπρου υπεύθυνος για τη δίωξη του κομμουνισμού, ο Μάλλιος, ο Μπάμπαλης.
(Α): Πως σε πιάσανε; Μπορείς να θυμηθείς τη σκηνή;
(Κ): Ναι, ναι. ¨Ηρθανε στο εργοστάσιο που ήμουνα και επειδή δεν ξέρανε πως αντιδρώ, και αν είμαι οπλισμένος, πέντε αστυνομικοί μπουκάρανε μέσα και πρόταξαν τα πιστόλια “Ψηλά τα χέρια”.
(Α): Σε ποιο εργοστάσιο δούλευες;
(Κ): Δούλευα στα Ψυγεία Πειραιώς, ήτανε στη Δραπετσώνα, στον Αγιο Δημήτριο. Και μπουκάρανε μες στο γραφείο και και εν πάση περιπτώσει το λέω αυτό επειδή τη δεύτερη φορά φαίνεται γράψανε στο φάκελλο ότι δεν προβάλλει αντίσταση, δεν οπλοφορεί και λοιπά. Και τη δεύτερη φορά που ήρθαν να με πιάσουν, ήταν ένας, με χτύπησε στην πλάτη και λέει ” Κωστάκη, έλα, σε θέλουμε”. Λοιπόν, με πήγαν στην Ασφάλεια απ’ τις τρεις η ώρα το μεσημέρι και αρχίσαν τα βασανιστήρια.
(Α): Την Ασφάλεια στη Μπουμπουλίνας;
Η προφορική μαρτυρία δόθηκε στην Αγγελική Σωτήρη, στις 23.1.2003, απομαγνητοφωνήθηκε και δόθηκε για διορθώσεις στον ομιλούντα, οι οποίες έγιναν στις 8.5.2003.
Συνεχίζεται
