Δεν ξέρω γιατί , έπιασα τα σημάδια της ιστορίας να συναντιούνται σε δύο προσωπικότητες παράταιρες αλλά που είχαν το ίδιο τέλος.
Αυτόχειρες και οι δύο.
Μέγας ποιητής ο Μαγιακόφσκι .…”Τη σκέψη σας που νείρεται στο πλαδαρό μυαλό σας εγώ θα την τσιγκλάω…”
Ταραχοποιός της ζωής μας ,με τους στίχους και την ποιησή του ο Νικόλας νΑσιμος. Να φαντασθεί κανείς ότι φυλακίσθηκε το 1977 για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες – συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο»
Ο Μαγιακόφσκι έδωσε τέλος με μια σφαίρα στο κεφάλι Και ο Νικόλας Ασιμος κρεμάσθηκε έχοντας για παράσημο στο στήθος την αγάπη μιας παραπαίουσας νεολαίας της εποχής.
Οχι ,Οχι δεν κάνω σύγκριση προσωπικοτήτων .Πως θα μπορούσα άλλωστε...Ο Μαγιακόφσκι προερχόταν απο μια Χώρα Παγκόσμιας δύναμης και ο Ασιμος προερχόταν απο μια Χώρα παγκόσμιου πτροτεκτοράτου.
Μόνο για τον μονόδρομο που διάλεξαν και οι δύο με την αυτοεκτέλεση τους αναφέρομαι.
Το πως ενοχλούσαν τους ισχυρούς της εποχής τους Το πως δεν υπέκυψαν στα καλέσματα των καιρών και έθεσαν ευατούς εκτός ορίων.
Ο Μαγιακόφκι μας δίνει στο τελευταίο του σινιάλο την εξήγηση …”Αξιότιμοι σύντροφοι και απόγονοι /σκαλίζοντας του σήμερα τα σκατά των ημερών μας / μελετώντας το σκοτάδι το βαθύ ίσως ρωτήσετε και για μένα../ Ρούβλι μητ΄ ένα από τους στίχους μου εγώ δεν καζάντησα/και εξόν απο ένα φρεσκοπλυμένο πουκάμισο /δεν μου χρειάζεται τίποτα άλλο/μα την πίστη/θα παρουσιαστώ στου φωτεινού μέλλοντος την /Κεντρική/δρασκελώντας/πάνω απο των άρπαγων /και σαλταδόρων /της ποίησης/τη συμμορία/υψώνοντας/σαν ταυτότητα κομματική τους εκατό τόμους /τα κομματικά μου βιβλία…”
Και ο Ασιμος γράφει την δεκαετία του΄80 53 χρόνια μετά την αυτοχειρία του ποιητή :
Ήταν οι πόρτες μου/ δίχως μπαχτσέδες και μεντεσέδες /κρατάνε τη γη γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες
Άδειο /το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας /στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή/ συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του/ κι η φαντασία μας έχει χαθεί /την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.
Οχι Οχι δεν συγκρίνω το παιδί απο τη Γεωργία με το παιδί απο την Κοζάνη. Ο λατρεμένος Μαγισκόφσκι έγινε σταθμός του μετρό, έγινε αφίσα ,έγινε παγκόσμιο σύμβολο .
Ο Νικόλας Ασιμος έγινε σταθμός στην καρδιά μας. Με τους στίχους του , μας ΄΄τόνωσε” την αυτοκριτική και τον αυτοσαρκασμό μας. Το παιδί των Εξαρχείων μέσα στο μαγαζάκι της Καλλιδρομίου , που διατηρούσε, έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, , κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες…
Σ΄ αυτοό το μαγαζάκι της οδού Καλλιδρομίου 55 στις 17 Μ αρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος από σωλήνα ύδρευσης στο «Χώρο Προετοιμασίας»..
Ευτυχώς τα τραγούδια του τα περνάνε από γενιά σε γενιά ο συγκλονιστικός Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η μοναδική Χάρις Αλεξίου.
Λένε μάλιστα ότι ”Το παπάκι” ο Ασιμος το έγραψε νανούρισμα για την μοναδική του κόρη…
Και εγώ θα επικαλεστώ τους δικούς του στίχους για να του στείλω μήνυμα …
”Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια../.θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια/ να ξαναγίνω καβαλάρης /και να ξαναέρθεις να με πάρεις ουρανέ…ι/ αν δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ…
Ρε μπαγάσα περνάς καλά κει πάνω …
Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες – συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο»
