Ω, Ελλάδα σήμερα μόνο ομίχλη είσαι!
Της Δέσποινας Μακρινού
Παραφράζοντας το ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα “Ομίχλη”, μιά μέρα σαν τη σημερινή, που ένα απέραντο σύννεφο ομίχλης σκέπασε τον ουρανό της Ελλάδας.
Ενα απέραντο σύννεφο ομίχλης, που ήλθε απο μακριά, ως υπεκφυγή για την δική μας συστημική ομίχλη.
Η ομίχλη “μπήκε” απο παντού !
“ Τι παράξενο να τριγυρνάς στην ομίχλη. Μόνη κάθε πέτρα, μόνος κάθε θάμνος. Κανένα δέντρο δεν βλέπει το άλλο. Καθένας είναι μόνος” (Ερμαν Έσσε)
Καθένας μόνος, με τη δική του ομίχλη στο νου και στο μυαλό.
Γιατί αυτό επιβάλλει το πρωτόκολο. Καθένας μόνος, στη δική του ομίχλη, ακίνδυνος κοινωνικά.
Ομίχλη της ερήμου !Και όταν αυτή χαθεί με το βορειαδάκι, μιά άλλη ομίχλη θα μας κοιτάξει κατάματα. Είναι η ομίχλη της καθημερινότητας. Των παιδιών της Γάζας, της Υεμένης, της Αιτής, της Ουκρανίας. Είναι η ομίχλη των 57 αδικοχαμένων παιδιών στα Τέμπη. Η αναλγησία και η ντροπή των μπαζωμένων στοιχείων, των μονταρισμένων φωνών, των ηλεκτρονικών μηνυμάτων, της φτώχειας και της αδικίας. “Κανείς δεν ξέρει τι θέλει. Κανείς δεν ξέρει την ψυχή του. Ούτε κακό ή καλό τι είναι. Ποιά μακρινή αγωνία, εδώ κοντά μας, κλαίει; Όλα αβέβαια, όλα κοντά στο τέλος τους. Όλα κομμάτια, ολόκληρο πια τίποτα” Φ.Πεσσοα.
Η ομίχλη της ερήμου ενοχλεί την όραση, την αναπνοή. Η ομίχλη της καθημερινότητας ενοχλεί, δυστυχώς, ανεπανόρθωτα την ψυχή, τα συναισθήματα, τις ελπίδες.
Είναι αυτό, που αναπόφευκτα κλείνει την πόρτα του σπιτιού μας, γιατί είναι “Παράξενο στην ομίχλη να τριγυρνάς! Το να ζείς σημαίνει μοναξιά. Κανένας άνθρωπος δεν γνωρίζει τον άλλον. Καθένας είναι μόνος”( Ε.Έσσε).
Σε ένα τοπίο ομιχλώδες κοινωνικά και πολιτιστικά, οι πόρτες διαφυγής στενεύουν. Οι δυνάμεις αυτοσυντήρησης δυναμώνουν και η μοναξία γίνεται καθεστώς. Ένα τέτοιο ομιχλώδες περιβάλλον συναντάται με την σκόνη της ερήμου και μας προκαλεί να δούμε κατάματα την ασχήμια της κοινωνικής παρακμής μας. ‘Εστω και στο και πέντε! Έστω και για λίγο.
Αν και “ Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι ομίχλη. Εμείς που λες, όλα τα φτιάχνουμε στο φως” αγαπημένε Γιάννη Ρίτσο.
