Κλειτοριδεκτομή – Ένα επονείδιστο έθιμο
Της Δέσποινας Μακρινού
Διακόσια εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο έχουν δυστυχώς βιώσει αυτή την ντροπιαστική βίαιη διαδικασία ακρωτηριασμού των γεννητικών τους οργάνων.
Σε πολλές χωρές, μετά απο απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, η κλειτοριδεκτομή έχει απαγορευτεί.
Ωστόσο κατα διαστήματα επανέρχεται ως ανδρικό αίτημα με πολιτικές παρεμβάσεις, για να επιτραπεί και πάλι.
Στην Γκάμπια, οι άντρες πολιτικοί άρχοντες ( το 90% των βουλευτών είναι άντρες) εμφανίζονται το τελευταίο διάστημα, προβληματισμένοι στο να καταργήσουν την απαγόρευση που ισχύει απο το 2015 και να επαναφέρουν το καθεστώς ισχύος αυτής της απάνθρωπης πράξης.
Στην συγκεκριμένη χώρα, ένα εκατομμύριο κορίτσια έως σήμερα, έχουν υποστεί με τη βία ακρωτηριασμό της κλειτορίδας και μερικές φορές ράψιμο του κόλπου τους. Η κοινή γνώμη βρίσκεται σε επαγρύπνηση για τους επόμενους τρείς μήνες, με ακτιβιστικές παρεμβάσεις και υπογραφές, ώστε να καταφέρει να αποτρέψει την πολιτική εξουσία από την άρση της απαγόρευσης.
Η επιρροή που μπορεί να ασκήσει μιά παγκόσμια κοινοτοποίηση, έχει αποδειχθεί και σε άλλες περιπτώσεις, ότι είναι ικανή να αποτρέψει την απόφαση και να βοηθήσει τα μικρά κορίτσια της Γκάμπια ώστε να μην υποστούν αυτή την επώδυνη βίαιη και πολλές φορές θανατηφόρα πράξη.
Το “έθιμο” της κλειτοριδεκτομής αποδίδεται απο τον Ηρόδοτο, τον 5ο π.Χ αιώνα, στους Φοίνικες, τους Χετταίους και τους Αιθίοπες. Ο Στράβων στους ελληνιστικούς χρόνους, την αποκαλούσε στα κείμενά του “γυναικεία περιτομή”.
Η κλειτοριδεκτομή είναι ο ακρωτηριασμός των εξωτερικών γεννητικών οργάνων της γυναίκας. Μιά μορφή “σεξουαλικού ευνουχισμού” με σκοπό την πλήρη υποταγή της στον μελλοντικό σύζυγο.
“Επιβάλεται” σε μικρά κορίτσια έως 5 ετών, αφού τους κλείσουν τα μάτια και ακινοποιήσουν τα άκρα τους. Πολλά παιδιά πεθαίνουν απο αιμορραγία κατά την ώρα της εκτέλεσης. Όσα επιζήσουν έχουν μιά βαριά ανάμνηση και μιά ακόμη πιο δύσκολη ζωή.
Το “εθιμο” απαντάται σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας αλλά και της Ευρώπης.
Αν και θεωρείται ποινικό αδίκημα υπάρχουν στοιχεία που αναφέρουν ότι εντοπίστηκαν κρούσματα σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης αυξάνοντας τον αριθμό των κακοποιημένων ευνουχισμένων γυναικών, σε 2 εκατομμύρια κάθε χρόνο.
Το “έθιμο” εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα στη Σομαλία, την Γουινέα, στο Τζιμπουτί, τη Σιέρα Λεόνε, το Μπενίν, την Μπουρκίνα Φασο,στη Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής,στο Τσαντ, στο Πράσινο Ακρωτήρι, στην Αίγυπτο, στην Αιθιοπία, στην Γκάμπια,στην Γουινέα-Μπισάου, στην Ινδονησία, στο Ιράκ, στην Κένυα, στο Μάλι, στη Μαυριτανία, στο Νίγηρα , στη Νιγηρία, στη Σενεγάλη, στο Σουδάν,στο Τογκό, στην Υεμένη και στην Τανζανία.
