Να είστε ρεαλιστές, να ζητάτε το ανέφικτο – ένα από τα σλόγκαν του Μάη του ’68
Η Σορβόννη είναι η καρδιά της επανάστασης του Μάη του 68, με το εκπαιδευτικό σύστημα να χωλαίνει με σοβαρές ελλείψεις. Το εγερτήριο όμως των συνειδήσεων σε μαθητές και φοιτητές της εποχής και το ζητούμενο , ήταν το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ. Οι εικόνες που έστελναν οι απεσταλμένοι απ΄ όλο τον κόσμο φωτορεπόρτερ ήταν φρικιαστικές.
18 του Μάρτη 1968 .σ΄ ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σφαγή ενός λαού από τους Αμερικανούς στη μακρινή Ασία ξεσήκωσε τους νεαρούς Γάλλους και μ΄ αυτοσχέδιες ”βομβίτσες” , όπως γράφουν οι απεσταλμένοι του ”Ομπσέρβερ Σιήλ- Μακκονβιλ- (Εκδόσεις Νέοι Στόχοι) έριξαν τις βιτρίνες της Μπάνκ οφ Αμέρικα, της Τσέηζ Μανχάταν της TWA στην καρδιά του Παρισιού.
Στις 22 του Μάρτη ,η αστυνομία συνέλαβε δυο νεαρούς ως υπόπτους και τρεις μαθητές. Το βράδυ στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ έγινε συγκέντρωση για τις συλλήψεις. Ψηφίστηκε μόνιμο ”φοιτητικό συμβούλιο” κατά του άδικου πολέμου του Βιετνάμ και συγχρόνως ,τα αιτήματα των φοιτητών για τις σοβαρές ελλείψεις του γαλλικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Τελικά οι γκάφες δεν είναι μονοπώλιο ελληνικής προέλευσης. Στη Γαλλία του ΄68 δεν υπήρχαν χώροι υποδοχής και αίθουσες διδασκαλίας για φοιτητές που προέρχονταν απ ‘ την επαρχία , και από άλλες χώρες που συνέρρεαν εκείνη την εποχή στο Παρίσι και έτσι ο υπουργός Νεότητας και Αθλητισμού…αποφάσισε να φτιάξει πισίνα!
Σ΄ αυτά τα εγκαίνια της πισίνας ακούσθηκε για πρώτη φορά η στεντόρεια φωνή του Κόκκινου Ντάνι που την ”έπεσε” στον υπουργό Μισώφ , και ξεσήκωσε το αμφιθέατρο. Ο Ντάνιελ Κον Μπεντί γεννημένος στη Γαλλία Γερμανοεβραίος δεν ξεσήκωσε μόνο τους φοιτητές αλλά και τα γκλόπς των γαλλικών αρχών. Ο Ντάνι στα 23 του έγινε ο ηγέτης του ξεσηκωμού. Ο Ντάνι δεν ήθελε αρχηγιλίκια και τίτλους .Απλά είχε ωριμότητα και πολιτική σκέψη μεγαλύτερη της ηλικίας του .Ηταν το ”Μεγάφωνο της Επανάστασης” όπως έλεγε και ο Κώστας Σταματίου.
Στις 3 του Μάη ξεκινάει αυτό που έχει γραφτεί στην Ιστορία ως η Γαλλική Επανάσταση του ΄68!Μαθητές φοιτητές εργάτες ,συνδικάτα όλων των παρατάξεων γίνονται ΕΝΑ.
Από τη Δευτέρα 6 έως τη Δευτέρα 13 Μαϊου από διαδηλώσεις σε συλλήψεις. Δημιουργία Επιτροπών Δράσης ,Ανώτατη Διοίκηση και ηγετικά στελέχη. Αλαίν Καρβίν ,Μάρκ Κραβέτς, Μισέλ Ρεκανατί ,Ζάκ Σωβαζό ,Αλαίν Ζισμάρ.
Οι δρόμοι του Παρισιού με οδοφράγματα, με κάθε αυτοκίνητο ,παρκαρισμένο να τυλίγεται στις φλόγες , στις δραματικές αυτές και ιστορικές ημέρες του Μάη Ελληνες διανοούμενοι Κορνήλιος Καστοριάδης επιστήμονες καλλιτέχνες σκηνοθέτες όπως ο Κώστας Φέρης ο Νίκος Κούνδουρος ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς, ο δημοσιογράφος Σπύρος Βέργος και ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο)Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είναι ίσως ο μόνος που έγραψε τον ύμνο του Μάη του΄68!
Ο Νίκος Κούνδουρος μάλιστα με μια Μερσεντές που είχε μετέφερε τραυματίες ,Και όπως έχει αφηγηθεί ο ίδιος
” για μια στιγμή ανέβηκε σπίτι του, στην οδό Ζακόμπ , ακούει ξαφνικά φασαρίες .Κάποιοι ανέτρεπαν αυτοκίνητα για να τα κάνουν οδοφράγματα. Ο Κούνδουρος βγαίνει στο παράθυρο και αρχίζει κι αυτός ρυθμικά να φωνάζει ”Ε Ωπ ..Ε ..Ωπ” ώσπου συνειδητοποιεί ότι το αυτοκίνητο που πάει για κάψιμο και ανατροπή είναι το δικό του .Κι αρχίζει να φωνάζει ”Καμαράντ ,καμαράντ στοπ !Αμπυλάντ Αμπυλάντ -ρεβολουσιόν .Δηλαδή το αμάξι είναι νοσοκομειακό της Επανάστασης! Και έτσι το έσωσε …
Ο Κώστας Φέρης αναφέρεται στη φράση που έμεινε απο τότε ‘‘ Τίποτε δεν είναι όπως πριν το Μάη” και φυσικά έχει αφηγηθεί περιστατικά αλλά και την παρουσία μεγάλων Γάλλων σκηνοθετών στο Μάη του ΄68 και για το ελληνικό περίπτερο. (ΕΡΤ)
Η δροσιά του Μάη κάηκε όταν οι αστυνομικοί άρχισαν να πυρπολούν με βόμβες τα οδοφράγματα .Οι φοιτητές αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν. Τραυματίες σπαρμένοι στους δρόμους με την Αστυνομία να απαγορεύει ακόμη και τους τραυματιοφορείς να πλησιάσουν. Ο Ντε Γκόλ θέλει να κάνει δημοψήφισμα αλλά οι τυπογράφοι απεργούν πηγαίνει στο Μπαντεν Μπάντεν για να μπορέσει από εκεί να δει τι θα κάνει.
Το 1982 στις Κάννες προβλήθηκε η ταινία ”Πεθαίνοντας στα τριάντα”.Εδειχνε πως όλοι σχεδόν οι αρχηγοί του Μάη ΄68 έχουνε εξαφανισθεί, δολοφονημένοι ή αυτόχειρες. Ολοι γύρω στα τριάντα…
Ο Μάης του΄68 έχει μείνει στην ιστορία άν και ποτέ δεν πέρασε ”Η Φαντασία στην Εξουσία”
