Η σύγκλιση του χρόνου!
Από την ποιητική συλλογή του συνεργάτη μας Αντώνη Λιοναράκη
Πόσες μέρες έχω να σε δω,
να σε ακούσω να σου χαμογελάσω,
να δω τα μεγάλα μάτια σου,
νησίδες της θάλασσας,
να σκεπάζουν με το χαμόγελό σου
τις δροσερές σταγόνες
καθώς εκτινάζονται από τους υφάλους,
στον αέρα και ανακουφίζουν το πρόσωπό μου,
δροσερεύουν τους καυτούς πόρους από τον ήλιο.
Τα ίχνη σου στην άμμο πάνω
ανοίγουν μικρές λακκούβες
καθώς τα δάχτυλα μισοχώνονται στο περπάτημά σου
και ανακατεύονται με τα κοχύλια,
τους αστερίες και τα χρυσά,
από την κάψα, βότσαλα.
Η Βυζαντινή εκκλησία του Αγ. Παύλου
είναι χτισμένη στα τρία μέτρα από το κύμα,
δεν έχει πόρτες
και είναι σαν να σε καλεί να την εξερευνήσεις.
Ξυπόλυτη όπως είσαι ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια
και κοντοστέκεσαι στο τελευταίο σκαλί.
Κοιτάς τη θάλασσα,
ωκεανός μπροστά σου,
σαν να σε προσκυνά με δέος
και να σου φιλά τα ακροδάχτυλα των ποδιών σου,
λιλιπούτεια λοφάκια ,
που χορεύουν σε θαλασσινό ρυθμό.
Η σύγκλιση του χρόνου
ξεκινά από την αρχαία Τάρα,
συνεχίζει με τις πινελιές βυζαντινού ρυθμού,
και καταλήγει λάβαρο
στο αγέρωχο τέλειο πρόσωπό σου…
