Όταν τον ρώτησαν κάποτε τι κρατάει από τη ζωή του, απάντησε: “Ότι με αγάπησαν 4 εκατομμύρια άνθρωποι και με μίσησαν δυο – τρεις”. Αυτός ήταν ο Θανάσης Βέγγος, που γεννήθηκε στις 29 Μαΐου, το 1927. Ήταν ένας από τους πλέον δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, έχοντας καθιερώσει ένα δικό του κινηματογραφικό χαρακτήρα του αεικίνητου ηθοποιού, με το αστείρευτο ταλέντο και τη σπάνια σεμνότητα του “καλού μας ανθρώπου”.
Δύο πράγματα μπορούσαν να του προκαλέσουν πανικό. Το ένα ήταν η … σκόνη, κατάλοιπο της εξορίας τη διετία 1949-1950 στη Μακρόνησο, εκεί γνώρισε και έγινε φίλος με τον Νίκο Κούνδουρο, ο οποίος του άνοιξε το δρόμο για τον κινηματογράφο με την ταινία του “Μαγική Πόλις” (1954).
Και το άλλο το δημοσιογραφικό κασετόφωνο. Έδωσε ελάχιστες συνεντεύξεις στη ζωή του ενώ ο ίδιος συνήθιζε να λέει: “Είμαι δύσκολος στις σχέσεις μου. Δεν είμαι κοινωνικός τύπος. Ούτε μπορώ να ζω όπως η Λάσκαρη με δυο δημοσιογράφους στο κατόπι. Δεν μπορώ να συνεννοηθώ εύκολα με τους ανθρώπους αν δε μου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Κατά τα άλλα, προσπαθώ να τελειώνω τις δουλειές μου πριν με πάρουν είδηση”.
O Βέγγος δεν σπούδασε ποτέ υποκριτική. Πήρε όμως άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Πρωταγωνίστησε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου όπως «Ο δράκος», «Διακοπές στην Αίγινα», «Μανταλένα», «Ο Ηλίας του 16ου», «Ποτέ την Κυριακή». Καθιερώθηκε ως ο τύπος του νευρικού, αεικίνητου ανθρώπου και ηθοποιού στις ταινίες του Πάνου Γλυκοφρύδη όπως «Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ», «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση», «Μην είδατε τον Παναή», «Ζήτω η τρέλα», «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης». Πειραματίστηκε ιδρύοντας δική του εταιρία παραγωγής και πρόσφερε άφθονο γέλιο με τις ταινίες του πράκτορα Θου-Βου, οδηγήθηκε όμως στην οικονομική καταστροφή, από την οποία έκανε χρόνια να συνέλθει. Τη δεκαετία του 80 αποσύρθηκε από τον σινεμά για να επιστρέψει το 1991 με την ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Ήσυχες μέρες του Αυγούστου”.. Το 1995 συμμετείχε στην ταινία “Το βλέμμα του Οδυσσέα”, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, κορυφαία στιγμή υπήρξε ο ρόλος του στο “Όλα είναι δρόμος” το 1998, ενώ τελευταία εμφάνισή του στη μεγάλη οθόνη ήταν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή Βαθιά» (2009).
Κάπως έτσι πορεύτηκε στη ζωή και στη μεγάλη οθόνη ο Θανάσης Βέγγος. Δούλεψε σκληρά, αλλά αν και πέρασαν πολλά χρήματα από τα χέρια του δεν έκανε ποτέ μεγάλη περιουσία. Ο ίδιος έλεγε «μακελεμενος λειτουργούσα. Βολεμένος ποτέ… Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια… Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια”.
Τα δικά του μάτια έκλεισαν στις 3 Μαΐου το 2011.
