Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου
Πριν χρόνια, το πούλμαν στον θεόστενο κεντρικό δρόμο της Αράχωβας σταματάει υποχρεωτικά. Μπρος πηγαίνει μια νεκρική σωρός που την πάνε τέσσερις, από πίσω το παπαδαριό με λιβανιστήρια, ακολουθεί το χωριό. Τα παιδιά γαλλικού Γυμνασίου, επιβάτες του σταματημένου τουριστικού λεωφορείου χοροπηδούν κατενθουσιασμένα, ” Oooh! La-la! La fanfare.La fanfare!”. Eπιμένουν να κατεβούν και να συμμετάσχουν κι αυτά χωρίς να έχουν ακριβώς καταλάβει πού θέλουν να πάρουν μέρος. Ίσως κάποια απ΄ αυτά, στα 2024, να παρακολουθούσαν την οργανωμένη Fanfare για την 80η επέτειο της απόβασης στην Νορμανδία (6.6.1944). Μπρος – μπρος ο κ. Μακρόν μετά της συμβίας, λίγο πιο κει η κυρία Μπάιντεν. Ανάμεσά τους πάει να καθίσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Μπάιντεν, μη αντιλαμβανόμενος (πώς το έπαθε;) ότι δεν υπάρχει κάθισμα. Eυτυχώς, για μια ακόμη φορά, τον προλαβαίνουν. Οι επίσημοι χειροκροτούν, ακούμε από παντού, ραδιόφωνα τηλεοράσεις, τους λόγους για τη σημασία αυτής της απόβασης. Ωστόσο μια πτυχή αυτής της ιστορικής στιγμής, παραμένει ασχολίαστη.
Ο πόλεμος είχε ουσιαστικά τελειώσει τον Φεβρουάριο του 1943 στο Στάλινγκραντ. Η μάχη του Στάλινγκραντ αν δεν είναι η σημαντικότερη στην ιστορία των αναθεματισμένων πολέμων, είναι από τις πιο αποφασιστικά σημαντικές. Ο Στάλιν για να ξεμπερδεύει μια ώρα γρηγορότερα, θέλει το άνοιγμα ενός δεύτερου μετώπου. Συμφωνεί, λοιπόν, με την πρόταση των Άγγλων να γίνει απόβαση επί ευρωπαϊκού εδάφους. Εκόντες άκοντες ακολουθούν και οι Αμερικανοί. Αλίμονο στα νέα κορμιά και στις μανάδες που τα κλαίνε.
Δεν διασώζονται όλοι οι στρατιώτες Ράιαν. Ποτέ δεν διασώζονται όλοι. Πώς όμως τα πράγματα, με εκατομμύρια νεκρούς, είχαν την έκβαση που είχαν; Η ανάδειξη του Χίτλερ σε Καγκελάριο της Γερμανίας την 30η Ιανουαρίου 1933, είχε βάλει μπρος τις πολεμικές μηχανές. Το οικονομικό κραχ του 1929 και η οικονομική κρίση που ακολουθεί προλειαίνει το έδαφος για την σφαγή που επρόκειτο να ακολουθήσει. Όταν οι λαοί εξαθλιώνονται εύκολo είναι homo homini lupus, ο άνθρωπος να γίνει για τον άνθρωπο λύκος. Η ισοπέδωση ενός χωριού,- γιατί για χωριό πρόκειται,- της Δημοκρατικής Γκουέρνικα το 1937, από τις φασιστοναζιστικές ευρωπαϊκές δυνάμεις και την ήττα της Δημοκρατικής Ισπανίας. Άλλο δεν σήμαινε πάρεξ τις ζοφερές συνέπειες που θα ακολουθούσαν, δ ε ν θα μείνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά μας.
Κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Αντίθετα περιχαρείς και καταχειροκροτούμενοι από τους λαούς τους ο άγγλος πρωθυπουργός Τσάμπερλαιν και ο γάλλος ομόλογος του Ντελατιέ υπογράφουν με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι το 1938 την περίφημη Συμφωνία του Μονάχου. Ο Τσώρτσιλ είναι πολύ καθαρός. “Το μωρό ,πες ρωσικό κράτος Μπολσεβίκων, που δεν πνίγηκε στην κούνια το 1917. Μπορεί τώρα να το καταπιεί ο Χίτλερ”. Οι Γάλλοι λένε το περίφημο Pourquoi? – Γιατί; Να πολεμήσουμε; Η εξαθλίωση της πολιτικής σε όλη της το μεγαλείο!
Ο Στάλιν, αφού του έχουν γυρίσει τις πλάτες οι Δυτικοί, ξέροντας πολύ καλά ότι όλο το παιχνίδι παίζεται σε βάρος της Σοβιετίας, υπογράφει κι αυτός το 1939 Σύμφωνο με τον Χίτλερ περί μη επιθέσεως. Πρόκειται για το γνωστό Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίπεντροπ. Δικτάτορας και μάλιστα ατσάλινος, δηλαδή Στάλιν, είναι όχι αφελής, ανόητος. Πρέπει να κερδίσει με οποιονδήποτε τρόπο χρόνο. Προετοιμάζει τον λαό με συναυλίες, χρηματοδοτώντας ακόμα και το γύρισμα υπέροχων ταινιών. Ο Αλέξανδρος Νιέφσκυ σε μουσική Προκόφιεφ μια απ΄αυτές. Όταν δέχεται την γερμανική επίθεση ο καιρός δεν τον ευνοεί. Δίνει εντολή να βρουν τρόπο να μην πέσει ούτε σταγόνα βροχή ώσπου να γίνει η καθιερωμένη για την Οκτωβριανή Επανάσταση παρέλαση. Από την εξέδρα της Κόκκινης Πλατείας εκφωνεί τον λόγο: “Ούτε η πιο νοσηρή φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει τί μας περιμένει. Αλλά θα τους ξεπουπουλιάσουμε σαν κοτόπουλα”. Νέοι άνθρωποι ζητούν να πάρουν κομματικές ταυτότητες και φεύγουν κατ΄ ευθείαν για το μέτωπο.
Στο Στάλινγκραντ στο Λόφο Μαμάγεφ δεξιά και αριστερά στα τειχία υπάρχει η ερώτηση “Υπάρχει λόγος οπισθοχώρησης;” Στην κορυφή του, ένα πελώριο ΟΧΙ. Κάτω από μια Ιτιά κλαίουσα μια μάνα, Pietá του 20 αιώνα κρατάει το παιδί της. Βαθειά σιωπή σεβασμού και περισυλλογής. Ο Βόλγας την χαιρετάει με οργή και μνήμη.
9 Ιουνίου 2024 Ευρωεκλογές. Η επέλαση του νεοφασιστικοναζιστού τέρατος αποσταθεροποιεί την Ευρώπη των λαών, της ειρήνης και του κοινωνικού κράτους. Η κάθετη παρακμή των αξιών του πολιτισμού φέρνει πίσω δηλητηριώδη αέρια. Ακολουθούμε τα Γαλλάκια πίσω από μία φανφάρα, χωρίς να γνωρίζουμε πού πάμε. Κι όμως είναι σαφές αν παραταθεί ένα τέτοιο παρόν το τίμημα θα είναι το έρεβος.
