Ένας κορυφαίος χειρουργός με διεθνή εμβέλεια και ακτινοβολία. Η πρωτοπορία του στα ελληνικά δεδομένα για τους τομείς της Θωρακοχειρουργικής και της Νευροχειρουργικής στο κομμάτι της Γενικής Χειρουργικής και στη θεραπεία των όγκων του τραχήλου. Η πορεία του στη Χειρουργική και στο «Αρεταίειο» γνωστή σε όσους ξέρουν τα του χώρου. Καθηγητής Χειρουργικής και Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής στο ομώνυμο νοσοκομείο.
Έφυγε από το Νοσοκομείο για εκείνη την ξέφρενη πορεία των νοσοκομείων στο Γράμμο και όπου αλλού. Αργότερα την προσφυγιά, τις τεράστιες διακρίσεις και το τέλος που είχε πολλές περιπέτειες…
Ένα γιατί που δεν επεξηγήθηκε επαρκώς μέχρι και σήμερα. Η αστική τάξη της εποχής δε μπορούσε να εξηγήσει πως σε μια τόσο κρίσιμη εποχή έχασε ένα από τα κορυφαία “παιδιά” της. Και μάλιστα μέσα από τα ίδια της τα χέρια. Η ιστορία του γιατρού-επιστήμονα άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστή μετά τα δύσκολα χρόνια με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Κάτι που οφείλουμε σε ένα από τους τελευταίους μαθητές του τον καθηγητή Χειρουργικής Δημήτρη Λαζαρίδη μεταξύ 1983-1984.
Γιατί όμως τα παράτησε όλα όμως ξαφνικά. Εκλεκτός και καταξιωμένος γιατρός της αστικής τάξης σε μια πολύ δύσκολη για τη χώρα περίοδο. Είχε τα πάντα στην απαρχή μιας εποχής που άλλοι δεν είχαν ούτε καν τα βασικά. Σπουδές στη Γερμανία. Μια μεγάλη ακαδημαϊκή καριέρα και μεγάλες προοπτικές. Και ξάφνου χωρίς καμία προειδοποίηση τα παρατάει όλα. Γιατί όμως;
Ποιος όμως μπορεί να ήταν όμως ο λόγος;
Βαθιά συναισθηματικός και δοτικός άνθρωπος δεν έκανε τίποτα χωρίς να το υπολογίσει και μάλιστα από χίλιες πλευρές. Γιατρός και μάλιστα χειρουργός. Συνεπώς κάθε κίνηση του έπρεπε να είναι υπολογισμένη. Κάτι που δεν έγινε στην περίπτωση του φευγιού του προς το “Βουνό”.
Yπάρχει ένας φοβερός αστικός μύθος. Το τελευταίο βράδυ που ήταν στο νοσοκομείο βγήκε προς την κεντρική πύλη, κοντοστάθηκε και κοίταξε προς τα πίσω. Προχώρησε προς τον θυρωρό Γιάννη Μπερνιατάκη τον χαιρέτησε σα να μη συμβαίνει κάτι.
«Με χαιρέτησε σα να χαιρετούσε για πάντα το νοσοκομείο», θυμόταν χρόνια μετά.
Είχε πάρει την απόφαση του βιαστικά ή μετά από κάποια σκέψη;
Ένας άνθρωπος που έγινε Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση του Βουνού και μέχρι το θάνατό του δεν ξαναπάτησε τα χώματα της Ελλάδας. Άνθρωπος κλειδί που έδωσε τη δική του εξήγηση στα γεγονότα λόγω βιωματικής εμπειρίας(συνάντησε τον καθηγητή λίγο πριν φύγει από την Αθήνα). Λόγω ενός ιατρικού προβλήματος που αντιμετώπιζε την εποχή εκείνη. Ο λόγος για τον διαπρεπή χειρουργό Γιώργο Αυλάμη. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε εξέχουσα προσωπικότητα της χειρουργικής που σήμερα ασκεί τα καθήκοντά του σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας, πως όταν συνάντησε τον καθηγητή σπίτι του εκείνο το βράδυ η οικογένεια του δεν ήταν εκεί. Κίνηση που έδειχνε πρόθεση και γνώση για το επόμενο βήμα .Το σπίτι ήταν ερειπωμένο σαν κάποιος να το είχε από νωρίτερα αδειάσει. Ήξερε τι ήθελε σα να ήταν έτοιμος από καιρό.
Ο γιατρός Αυλάμης άνθρωπος ευφυής προβληματίστηκε από την όλη συμπεριφορά του καθηγητή και μάλιστα έντονα. Τον ρώτησε ευθαρσώς για το που θα αφήσει το νοσοκομείο και τους ασθενείς του. Η απάντησή του καθηγητή μπορεί να θεωρηθεί κάτι παραπάνω από αφοπλιστική. «Τι νόημα έχει να φροντίζω εγώ κάποιους ασθενείς στο Νοσοκομείο, όταν οι δρόμοι είναι γεμάτοι νεκρούς από την πείνα και από τις εκτελέσεις των Γερμανών». Απάντηση γεμάτη νόημα.
Έφυγε από το Νοσοκομείο παίρνοντάς μαζί του πολύ λίγα πράγματα. Ένα από τα συμβολικά αντικείμενα εποχής που άφησε στο γραφείο του ήταν το λαμπατέρ φτιαγμένο από κασσίτερο εποχής. Το πήρε αργότερα ως ενθύμιο ο Υφηγητής Χειρουργικής και στενός του συνεργάτης Κυριακος Κατράκης αδελφός του γνωστού κομμουνιστή ηθοποιού Μάνου Κατράκη. Ο ίδιος μάλιστα απελάθηκε από την Ελλάδα λίγο καιρό μετά από τον καθηγητή Κόκκαλη.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής και της Αντίστασης γνώρισε τη γιατρό και μετέπειτα γνωστή αιματολόγο Μάντα Γαρίδη στην οποία “κληροδότησε” το αντικείμενο. Ένα συμβολικό αντικείμενο που σήμερα μετά από πρωτοβουλία αυτού του σημαντικού χειρουργού που ασκεί τα καθήκοντα του σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο της χώρας βρίσκεται ανάμεσα στα υλικά του Μουσείου Πέτρου Κόκκαλη. Μια μοναδική ιστορία!
