Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου
“Σού γράφω πάλι από ανάγκη, η ώρα πέντε το πρωί/ το μόνο πράγμα πού ‘χει μείνει/ όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ/ Να μ΄αγαπάς” Όλα “Μεσ’ την οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά/ Να μ΄αγαπάς”*
Μού φαίνεται άδικο που έχουν χαθεί τόσοι νέοι από τόλμη και πάθος απειρίας. Δεν θά ‘πρεπε η δικαίωση της ζωής να είναι μια πράξη ζυγισμένη από πλάσματα ώριμα; Ώριμα! Μού χρειάζεται η λέξη. Επικαλούνται τον χρόνο στους ώμους τους και με τεχνάσματα εκθλίβουν την αξιοπρέπεια, με υποκρισία κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Κάθε μέρα κάτι μας προσβάλλει, κάτι μας καταπλήσσει, κάτι μας εκθέτει γενικά ως παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, ειδικά ως Αριστερά.
Πρώην και νυν πρόεδροι, αντιπρόεδροι, βουλευτές, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τόσο πολύ ενδιαφέρονται για την ατομική υπερίσχυση ώστε ξεκόβονται από τον ανθρώπινο κορμό, που φωνάζει β ο ή θ ε ι α α α! Για να φιμώσουν το 61,32% που είπε ΟΧΙ στο αλισβερίσι με αδηφάγα τραπεζικά χρηματοκιβώτια, επιστρατεύουν κούφιες λέξεις και συνθήματα. Χάρτινα είδωλα, νεκρά, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Γαλλιστί: Chacun pour soi et Dieu pour tous-Kαθένας για τον εαυτό του και ο Θεός για όλους. Μιας και το Παρίσι, αυτό το καλοκαίρι, είναι ντυμένο γιορτινά ολυμπιακά, ο Θεός να τα κάνει!
Από γαλλική αταβιστική κομπορρημοσύνη επιστρατεύονται Ελευθερία- Ισότητα- Αδελφοσύνη. Σαν άρια ακούγεται η Μασσαλιώτιδα. Φαίνεται πρόκειται για οικουμενική παράκρουση-μόδα, γιατί κι εμείς άρια καταντήσαμε τον Ύμνο στην Ελευθερία. Σα σε ρωμαϊκή φιέστα γίνεται η έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων στα νερά του Σηκουάνα όπου καρτούν πετούν ομοίωμα της Gioconda, ώσπου αυτή να φτάσει στο βυθό βγάζοντας στον αφρό μπουρμπουλήθρες.
Η Αριστερά- ο ΣΥΡΙΖΑ κουβέντα για την πολιτισμική έκπτωση. “Elle se la coule douce / la Seine a de la chance/ elle n’ a pas de souci- Κυλάει γλυκά/όπως ο τυχερός Σηκουάνας/ δεν έχει έγνοιες”** Πάρεξ τα απολύτως προσωπικά : “Βγες εσύ, να μπω εγώ”. “Όξω εσείς! Μέσα εμείς”. Παραπατώντας όπως οι τυφλοί μεσ΄το σκοτάδι, αναζητώ από κάπου να κρατηθώ, να πειστώ ότι δεν έχω, 76τής πλέον και με απανωτά 40άρια, παρανοήσει, παραξενέψει. Πιάνω από το επάνω ράφι της βιβλιοθήκης “Οι δυο όψεις της Ιστορίας” του Λευτέρη Μαυροειδή, εκδόσεις: “Δελφίνι”, Αθήνα 1997. Φτάνω στις απόψεις του Γρηγόρη Φαράκου. Ανάμεσα σε άλλα, διαβάζω:
” Δυστυχώς δεν μπορεί κανείς στην πενταετία αυτή (1991-1996) να είναι ικανοποιημένος από την πορεία του ΣΥΝ (σήμερα 2024 ΣΥΡΙΖΑ). Ήδη από τον Ιούνη του 1991, διατύπωσα σοβαρές επιφυλάξεις και για τις κατευθύνσεις που χαράζονταν και για τις πρακτικές που εφαρμόζονταν.. Προειδοποιούσα μάλιστα:τώρα -όχι αύριο- η Αριστερά πρέπει να αλλάξει. Αλλιώς δεν θα υπάρξει… Έντονα προβληματισμένος και απογοητευμένος διαπίστωνα την ανεπάρκεια στον καθημερινό λόγο και την έλλειψη προσπάθειας για γενικότερες επεξεργασίες…. Η σημερινή πραγματικότητα επιβάλλει να παίρνουμε υπόψη και νέες πλευρές διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης. Όπως: Το αίτημα για την προστασία του περιβάλλοντος και άλλες οικολογικές παραμέτρους.Τις νέες μορφές φτώχειας και ανεργίας και τα σχεδόν αδιέξοδα που δημιουργούνται εξαιτίας της ραγδαίας τεχνολογικής ανάπτυξης στις μέρες μας..Το νέο ρόλο των ΜΜΕ και την επίδρασή τους στην οικονομική, πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας, αλλά και του κόσμου συνολικά..Η αποτυχία είναι στην πόρτα. Δεν υπάρχει σήμερα δικαιολογία πως δεν ξέραμε.Δεν θα μπούμε στο μέλλον διολισθαίνοντας στο παρελθόν…Πίστευα και πιστεύω πως είναι παράλογο να φανταζόμαστε τους Αριστερούς ως λαθρεπιβάτες στο δικό τους καράβι και, αδιάφοροι εμείς, να ακούμε τις τραγικές κραυγές τους:Μην το αφήνετε να βουλιάξει”.
“Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
θέλω να ΄ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μού πεις
σα μάνα γη να μ΄αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
Να μ΄αγαπάς”*
Βελούδινος, λεπταίσθητος “Να μ΄αγαπάς” τραγουδάει ο γεννημένος σαν σήμερα, 27 Ιουλίου, Παύλος Σιδηρόπουλος. Την ίδια ημέρα, γιορτή του Αγίου Παντελεήμονα, απελευθερώνεται ο τελευταίος κρατούμενος της χούντας Γρηγόρης Φαράκος. Το πιο συγκρατημένο, το πιο εκπληκτικά αυτοκυριαρχημένο πλάσμα στον κόσμο. Ένας αρσενικός άνθρωπος, με μορφή σιγανής προσευχής, παρέμενε έγκλειστος για να εκτίσει ποινή για την κολάσιμη πράξη: εξύβριση του χουντικού Στρατοδικείου.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
*Παύλος Σιδηρόπουλος, “Να μ΄αγαπάς”
**Jacques Prévert, Chansons de la Seine Lyrics
