“Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα”
4 Αυγούστου 1936 – Ο Ύμνος!
Της Δέσποινας Μακρινού
Ο Ύμνος της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου! Χαμόγελα και εξορίες, χαρές και βασανιστήρια. Ένα οξύμωρο σύνολο ιστορικού χλευασμού ζοφερής εποχής.
Οι διώξεις, το κάψιμο των βιβλίων, το ανελέητο κυνηγητό, οι νέες μέθοδοι εξόντωσης αντιφρονούντων, το ρετσινόλαδο, ο ευνουχισμός, η καυτερή πιπεριά, η φάλαγγα, η αϋπνία, το πετάλωμα, το σακί με τις γάτες, τα ξερονήσια… Πως να μην χαίρεται και να μην χαμογελάει!
Η δικτατορία του Μεταξά, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου, ο Μεταξάς, ο άνθρωπος που κέρδισε την αιωνιότητα με ένα Όχι που ποτέ δεν είπε. Ο άνθρωπος που η ειδεχθής πολιτική της εξόντωσης και των διώξεων που είχε επιλέξει, εξιλεωθηκε με ένα ιστορικό ψεύδος.
Ο άνθρωπος που μαζί με τους συνεργάτες του – και κυρίως τον Υπουργό Ασφαλείας της κυβέρνησης του Κων/νο Μανιαδάκη πετούσαν χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, απο την ταράτσα της Γενικής Ασφάλειας ζωντανούς πατριώτες αγωνιστές!
Ο άνθρωπος που διαμόρφωσε με “μπόλικη πέτρα, μπόλικη καρδιά”, τις εξορίες στον Αη Στράτη, στη Φολέγανδρο, στη Γυάρο, στην Ανάφη!
Εκεί που “δεν ακούγεται τίποτα. Μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας. Κι η πέτρα της καρδιάς μου δουλεύεται. Με τον θυμό και με τον πόνο. Βαριά, σιγά και σταθερά”(Γιάννης Ρίτσος). Που έστειλε για εκπαίδευση στις μεθόδους της Γκεστάπο “για την αντιμετώπιση των μιασμάτων” τα πρωτοπαλίκαρα του.
Με το νόμο 117 του 1936 “ περί μέτρων προς καταπολέμησιν του Κομμουνισμού” συνελήφθησαν μέσα σε ένα χρόνο 50.000 μέλη και οπαδοί του κομμουνιστικού κόμματος, ενώ 47.000 υπέβαλαν μετά από φρικτά βασανιστήρια, δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού.
Η αντικομμουνιστική μανία του δικτάτορα, οδήγησε στην πυρά κλασικά αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που κατασχέθηκαν από σπίτια και δημόσιες βιβλιοθήκες. Έργα μεγάλων Ρώσων λογοτεχνών, όπως του Ντοστογιέφσκι, του Γκόρκι, του Τολστόι αλλά και του Γκαίτε, του Ανατόλ Φράνς, του Δαρβίνου, του Μπερναρ Σω και των Ελλήνων του Παπαδιαμάντη, του Καζαντζάκη, του Καρκαβίτσα, του Κορδάτου και άλλων. Η πνευματική καταστροφή γινόταν με δημόσιο κάλεσμα προς τέρψιν και παραδειγματισμό απο την Εθνική Φοιτητική Νεολαία, η οποία όπως ανέφερε στην ανακοίνωση προέβαινε “ είς την εξαφάνισιν δια πυράς ολοκλήρου σειράς κομμουνιστικών εντύπων” προσκαλώντας “άπαντας τους εθνικόφρονας νέους, όπως προσέλθουν εν τη πλατεία και ώρα 7μμ ίνα εν σώματι μεταβούν και συμμετέχουν εις την τελετήν”.
Αυτή ήταν η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά, που η ιστορία υπήρξε επιεικής μαζί του.
