Σταματήστε τη γη να κατέβω
Γελαστός μπαίνει βιαστικά όπως τρέχουν τα παιδιά να συναντήσουν φίλους τους σε τόπο γνώριμο για ζαβολιές. Παραμάσχαλα έχει την ΚΟΝΤΡΑ*.Αντώνη! Τον καλωσορίζει χαρούμενη μ΄ένα στόμα όλη η παρέα. Η Εύη και Γιάννης Κυριακόπουλος ΚΥΡ, η Μαρία κι ο Γιώργος Χατζηνάσιος. Εκείνος αγκαλιάζει σφιχτά και στα ίσια τον Φαράκο και ο Φαράκος ανταποκρίνεται σα να τό ΄χε ανάγκη.
Η Ελενίτσα δε θα έλθει, έχει οικοδομικά στο πατρικό της στην Πύλο, ενημερώνει και μου δίνει την ΚΟΝΤΡΑ. Το χέρι μου λες επίτηδες, ανοίγει το βιβλίο στη σελίδα που γράφει:”Η κατάσταση χειροτέρεψε. Τελικά τον Σεπτέμβρη έβαλα στο Ιπποκράτειο βηματοδότη. Ο ΚΥΡ όταν έμαθε πως είμαι στο Νοσοκομείο ήρθε και με είδε. Και όχι μόνο αυτό, μού δίνει κι ένα σχέδιο, που το φιλοτέχνησε για μένα,άκου για μένα! Μόνο που εδώ για πρώτη φορά, με λέει όχι Αντωνάκη, όπως πάντα. Αντώνη με λέει. Φαίνεται τώρα με το βηματοδότη έγινα σοβαρό πρόσωπο”*Στην αντικριστή σελίδα ένα ανθρωπάκι του ΚΥΡ μ΄ένα λουλούδι στο χέρι κι από πάνω μια καρδιά. Μέσα της:” Αντώνη είμαι ο νέος σου βηματοδότης! Όλα θα πάνε καλά! Και σ΄αγαπώ” ΚΥΡ*
Βάζω τα γέλια το ίδιο και όλοι οι άλλοι όταν τους διαβάζω και τους δείχνω το σκίτσο. Μόνο ο ΚΥΡ, τί Αριστοφάνειο ζιζάνιο, θεέ μου. Δήθεν ανήξερος, δήθεν αθώος του αμαρτήματος τούτου, καπνίζει την πίπα του.
“Τα σχέδια του ΚΥΡ” συνεχίζει “με τρελαίνουν, μέσα από το κωμικό, το γελοίο παράλογο ανιχνεύει, και επισημαίνει το δραματικό στοιχείο και το δίνει συγκλονιστικά με δύναμη και ανθρωπιά. Με κάνει να σκέφτομαι πάνω στην καθημερινή μας ζωή, να προβληματίζομαι για τη μοίρα της Ελλάδας και του κόσμου μας, να διαμαρτύρομαι μέσα μου, να εξεγείρομαι. Ο ΚΥΡ με αγαπάει. Αυτός, μάλιστα, με βάφτισε Α ν τ ω ν ά κ η ς ο Π ρ ο κ η ρ υ ξ ά κ ι α ς. Είμαι,βλέπεις,ο αποκλειστικός συλλέκτης προκηρύξεων, έχω πια ειδικότητα να τις κορφολογώ μέσα από διάφορα καλάθια σκουπιδιών, που τις αφήνουν οι γνωστές άγνωστες οργανώσεις. Εμένα στέλνουν να τις περιμαζεύω για τούτο έχω βάρδια ως αργά τη νύχτα, για άμεση επέμβαση”*
Κανείς δεν κρατιέται από τα γέλια. Δεν είναι τί λέει είναι και πώς το λέει. Σαν κάτι εντελώς φυσιολογικό ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ να μαζεύει προκηρύξεις από τα σκουπίδια.
–Σου έχει μείνει απ΄τα νιάτα σου; τον διακόπτω. Ελπίζω να μην τις μπερδεύεις.
Με πονηρή απορία παίζουν τα μάτια του, πονηρά σκάνε και τα χείλη του. Στη γειτονιά του το Μεταξουργείο, από τον Άγιο Παύλο και μέχρι τον Άη Γιώργη της Ακαδημίας Πλάτωνος, γωνία Ανθηδόνος και Ερετρίας βρίσκεται το σπίτι της προγιαγιάς από τον πατέρα της μάνας μας.Το σπίτι της μαμής Βασιλικής Αναπλιώταινας. Δεν επαναπαύεται η μαμή Βασιλική σε μαγγανείες. Πιστή θρησκευόμενη, βασιλόφρονας κάνει το σταυρό της αλλά και διαβάζει. Πάει κοντά σε γυναικολόγους πρωτοστατεί για την Ίδρυση Σχολής Μαιών, που τελικά λειτουργεί στο Μαιευτήριο Ε Λ Ε Ν Α. Αφημένο κι αυτό στους καιρούς μας στο κουλοαδωνικό έλεος κατάρρευσης.
Ίσως δεν υπάρχει παιδί στη γειτονιά που δεν το έχει φέρει στο φως η γιαγιά Βασιλική.Ίσως 16 Αυγούστου ταχταρίζει και τον Αντώνη Σαμαράκη. Σε όλη τη γειτονιά και στα πέριξ όταν λένε μαμή αυτήν εννοούν. Αυτή ξέρει τί συμβαίνει σε κάθε σπίτι. Όπου χρειάζεται δ ε ν πίνει ούτε νερό. Αφήνει γάλα, αυγά και δυο δεκάρες. Όταν αδερφοφάδες***** βγάζουμε τα μάτια μας. Στο σπίτι της σε σχήμα Γ μέσα στη μεγάλη αυλή, στο ένα δωμάτιο κρύβει τον Ελασίτη, στο διπλανό τον χίτη. Για εκείνη Ή τ α ν ό λ ο ι τ ο υ ς π α ι δ ι ά τ η ς. Έχει το ελεύθερο σε όλα τα μπλόκα. Στην τσάντα με τα μαιευτικά κουβαλάει και προκηρύξεις. Μια φορά τα μπερδεύει τις δίνει αλλού αντ΄αλλού. Το Μεταξουργείο έρχεται το πάνω κάτω.
-Απίστευτο! Πετάγεται ο Αντώνης. Εγγονή της μαμής;
Την αναπάντεχη αποκάλυψη συμπληρώνει η εξομολόγηση του Φαράκου. “Τί περίεργο, Αντώνη”. Ούτε ραντεβού να δίναμε. Συναντιόμαστε κάθε είκοσι χρόνια. 1956, όντας εξόριστος, παραμονές Χριστουγέννων λαβαίνω από την αδελφή μου το βιβλίο σου ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ. Ολομόναχος ανέστιος με λαχτάρα το διαβάζω. Στην προτελευταία σελίδα ξεκάθαρα γραμμένο:”Δ ε ν υ π ά ρ χ ε ι ε λ π ί ς”**. Βγαίνω έξω. Περιπλανιέμαι στους παγωμένους δρόμους της Μόσχας “Μ ε π ο ι ο ν ε ί μ α ι; Τ ί ε ί μ α ι; Υπάρχει στ΄αλήθεια ποτάμι που μας χωρίζει; Και τότε γ ι α π ρ ώ τ η φ ο ρ ά είπα: σ τ ο δ ι ά ο λ ο η διαταγή της Μεραρχίας”**Δεν υπάρχουν ποτάμια που χωρίζουν εσένα από εμένα. Το 1972 έγκλειστος στις φυλακές της Αλικαρνασσού, αφού έχω εμφανίσει δράση στην υπόθεση “Χ α ρ τ ί τ ο υ α λ έ τ α ς”*** ΤΟ ΛΑΘΟΣ σου περνάει από χέρι σε χέρι, πολυδιαβάζεται, αγαπιέται.Καθόλου περίεργο. Καθένας από εμάς, μέσα στο εθνικό αναμορφωτήριο της χούντας, μπορεί να βρει μια προσωπική του στιγμή, παράλογα γελοία, όπως μόνο γελοίοι σωτήρες πράκτορες ξέρουν να στήνουν. Χρόνια μετά, συναντώ σήμερα στην οδό Πειραιώς έναν δεσμοφύλακά μου. Αυτόν που έλιωσε με την μπότα τον μοναδικό φίλο μου στην 2χ2 αυλή απομόνωσης. Ένα τόσο δα λουλούδι στου τσιμέντου τη σχισμάδα. Μού ζητάει συγγνώμη. Τί σύμπτωση! Απόψε Εσύ σπίτι μας. Μα αλήθεια, πες μου, “Υπάρχει ελπίς;”
Δεν απαντάει. Κανείς δεν απανατάει. Το ερώτημα τρομαχτικό αιωρείται όπως κάθε τι που δεν είναι φτιαχτό αυθαίρετο. Όλοι μας ξέρουμε “Π ο τ έ ο ι σ τ έ γ ε ς τ ω ν α ν θ ρ ώ π ω ν δ ε ν ή τ α ν τ ό σ ο κ ο ν τ ά π ο τ έ ο ι κ α ρ δ ι έ ς τ ω ν α.ν θ ρ ώ π ω ν τ ό σ ο μ α κ ρ ι ά”**
Πνίγομαι, ντρέπομαι. Τούτες τις άγριες μέρες το μόνο που βλέπεις στο διαδίκτυο είναι μια φατσούλα μ’ ένα δάκρυ ή με την γκριμάτσα νοιάζομαι. Στα κανάλια λόγια, παχιά λόγια. Τα ακολουθεί η βεβαιότητα η Παναγιά θα βάλει το χέρι της, ο Θεός κανέναν δεν αφήνει και κεριά, πολλά κεριά και μανουάλια. Μασημένα, αραιά και πού ακούγεται, αν έχεις ανάγκη η πόρτα του σπιτιού μου είναι ανοιχτή.
”Αυτό το ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά ποτέ οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά” μού σφίγγει τα μηνίγγια όπως η στεφάνη- μέγγενη που βάζαν οι ιεροεξεταστές για να ομολογήσεις την αλήθεια για ψέμα.
” Σ τ α μ α τ ή σ τ ε τη γ η να κ α τ έ β ω”****
~~~~~~~~~~~
Αντώνης Σαμαράκης
*Η Κόντρα
**Ζητείται Ελπίς
***Το Λάθος
****Εν ονόματι
*****Ν. Καζαντζάκης, Οι αδερφοφάδες
