Σε ηλικία 82 ετών έφυγε απο τη ζωή η Τζούλια Δημακοπούλου ιδρύτρια του Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης .
Η ιστορική Γκαλερί ΄΄Νέες Μορφές” λειτούργησε για 50 χρόνια φιλοξενώντας , ατομικές εκθέσεις καθιερωμένων και νέων καλλιτεχνών, αλλά και θεματικές εκθέσεις, σε συνεργασία με ιστορικούς της τέχνης και επιμελητές.
Και όπως έλεγε …
”Το μυστικό των Νέων Μορφών ήταν πάντα ότι υπολόγιζε το κοινό. «Το κοινό το έβλεπα σαν τον εαυτό μου, μπροστά σε καινούρια πράγματα, και στο τι θα μου άρεσε να δω. Γι αυτό φρόντιζα πάντα να υπάρχει μια ποικιλία. Διαφορετικοί τρόποι έκφρασης. Αυτό ήταν πάντα στο μυαλό μου. Νέους και καταξιωμένους, καταξιωμένους και νέους. Έπρεπε να υπάρχει πάντοτε ένας σωστός τρόπος» λέει η Τζούλια Δημακοπούλου που πιστεύει πως ο πιο συγκλονιστικός ρόλος μιας γκαλερί είναι όταν σε φωνάζει ένας καλλιτέχνης να πας να δεις μια δουλειά. «Πηγαίνεις, λοιπόν, στο δικό του χώρο, στην ατμόσφαιρά του, και σου εξομολογείται τις πρώτες του σκέψεις και έχεις ένα διάλογο πια μαζί του. Υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνεις όταν μπαίνεις για πρώτη φορά μέσα στο εργαστήριο ενός καλλιτέχνη, να αφήνεις τον εαυτό σου απέξω. Πρέπει να προσπαθείς να δεις με τα μάτια κοινού, και το τι προσπαθεί να κάνει. Γιατί αν πας με δεδομένες απόψεις, δεν πρόκειται να δεις τίποτα”.
Το ΙΣΕΤ είναι η μεγάλη κληρονομιά που μας αφήνει η Τζούλια Δημακοπούλου με τους βασικούς συντελεστές της γκαλερί αποφάσισαν να ιδρύσουν το ΙΣΕΤ (Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης) το οποίο αποτελεί ίσως την πιο σημαντική προσφορά της στην σύγχρονη τέχνη. Σκοπός του είναι η συγκέντρωση αρχειακού υλικού, για την καταγραφή, όσο το δυνατό πληρέστερα, της πορείας της ελληνικής τέχνης από το 1945 έως τις μέρες μας. (l.ifo )
Το IΣΕT, πέρασε μέσω δωρεάς, το 2022 στην Εθνική Πινακοθήκη. «Η δωρεά στην Πινακοθήκη υπογραμμίζει την ανάγκη ύπαρξης φορέων που θα συμβάλουν συστηματικά στη μελέτη, στην έρευνα και στην πρόοδο της τέχνης. Χωρίς παρόμοια κέντρα έρευνας πολλά καλλιτεχνικά εγχειρήματα χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, με αποτέλεσμα να μη δημιουργείται το πλαίσιο για ιστορικές και συγχρονικές συνδέσεις και αναφορές που είναι απαραίτητες για την εξέλιξη του πολιτισμού» πίστευε η Τζούλια Δημακοπούλου.
